Καταπληκτική μουσική με καταπληκτική ιστορία: Ο Hermann Szobel το 1975 είναι ένας 17χρονος πιανίστας, από τα τα λεγόμενα παιδιά θαύματα, με κλασική παιδεία ωδείο γαλλικά κλπ, αλλά με ένα ενδιαφέρον το οποίο περισσότερο βρίσκεται κοντά στη τη τζάζ. Γράφει που λέτε λοιπόν πέντε τρομερές συνθέσεις, βρίσκει επαγγελματίες μουσικούς και ηχογραφεί το πρώτο και τελευταίο του άλμπουμ, "Szobel", ένα φιούζιον αριστουργηματάκι το οποίο δεν ακούγεται ιδιαίτερα την εποχή εκείνη, αλλά σήμερα είναι το κάλτ του υπερκάλτ. Κατά τη διάρκεια ή έπειτα των ηχογραφήσεων το παλικάρι καίγεται εντελώς και παθαίνει νευρικό breakdown, παρατάει τη μουσική και φεύγει μακριά never to be heard again, με φήμες ότι κάποιος πρόσφατα τον βρήκε σε ένα απομονωμένο βουνό να έχει γίνει ζωγράφος. Πέρα από τις σάλτσες, το άλμπουμ είναι υπέροχο και αξίζει να το ακούσουν όλοι, για όσους δυσκολεύονται με τζαζ είναι αρκετά "εύπεπτο", για όσους ακούνε prog θα δούνε από που προέρχονται γενικά όλα αυτά τα κολπάκια και τα τρελά σημεία που ακούνε από θήατερς, και τέλος όσοι γουστάρουνε ζάππα σίγουρα θα καραγουστάρουνε κι εδώ μιας και από τι κατάλαβα είναι η κύρια επιρροή του (άσχετα κι αν με το λίγο που έχω ακούσει περισσότερο μου αρέσει αυτός παρά ο ζάππας)
