Δεν είναι έτσι όμως. Η προσωπική προτίμηση είναι το μόνο που έχει σημασία για τον έναν, εδώ μιλάμε δύο και τρεις άνθρωποι και κάτι θέλουμε να πούμε. Αντιπαθώ γενικά τα σολιψίστικα και τα σχετικιστικά σαν προσεγγίσεις γιατί είναι παραφράσεις της τελικής σου πρότασης, αλλά αυτόματα αντί να μας φέρνουν πιο κοντά, μας περιορίζουν στον εαυτό μας. Και νομίζω ότι ο άνθρωπος αν το καλοεξετάσεις είναι κοινωνικό ζώο που αποζητά την επικοινωνία. Μπορεί και να μην μιλάει με άνθρωπο αλλά όταν διαβάζεις ένα βιβλίο επικοινωνείς με τον συγγραφέα και τους άλλους αναγνώστες που αποτελείτε μαζί το ακροατήριό του, το ίδιο και με την μουσική κλπ.
Πρακτικά μιλώντας, το ζήτημα της ποιότητας γενικά έχει πολλές προεκτάσεις (για ένα ευχάριστο μπάσιμο ανεξαρτήτως προσωπικής τοποθέτησης προτείνω το Zen and the Art of Motorcycle Maintenance) αλλά έχει και μια θεμελιώδη για μένα. Ότι γενικώς πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον με το ποτένσιαλ να πάει πιο πέρα, να πάει παρακάτω, να γίνει καλύτερος. Αν καταλήξουμε στο ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το άλλο, ότι σημασία έχει μόνο να καυλώνεις, μένεις λίγο ξεκρέμαστος και λίγο αυτιστικός επίσης. ΔΕΝ είναι τυχαίο που κάποια έργα μιλάνε στον πολύ κόσμο ανεξαρτήτως του πόσα χρόνια έχουν περάσει από την δημιουργία του. Κάτι είναι αξιοπρόσεκτο εκεί και χωρίς να είναι δεσμευτικό καθόλου (ποτέ με το ζόρι δηλ.), είναι μια μικρή πινακίδα που σου λέει ότι προς τα κει κάτι καλό υπάρχει. Γενικά μιλώντας πάντα.
Πιο πρακτικά ή πεζά τέλος πάντων, να μου πεις τις προτιμήσεις σου για να πάρω μια ιδέα ποιος είσαι, ναι, το κάνω συνέχεια (σε σπαστικό βαθμό), ρωτώντας αγαπημένα high-fidelity ερωτήματα, αλλά κάπου θα θέλω να μάθω τι λέει η πιάτσα ότι είναι το γαμώ, να ξέρω να ξεχωρίσω από τον ωκεανό των επιλογών, να δω τι μπορώ να πάρω εγώ από αυτή την κουβέντα για να ψαχτώ. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός τώρα, είναι λίγο λεπτή κουβέντα για απνευστί σεντόνι ονλάιν, αλλά αυτό πάνω-κάτω. Όχι Τέλος στις προσωπικές προτιμήσεις. Είναι φτωχό αυτό.
