Και οι δύο δεν τα λέτε όμορφα. Ούτε όλα είναι υποκειμενικά (εκτός από τα Γ και Δ), ούτε το μπλακ είναι δέκα φορές στα σίγουρα πιο ντροπή της μουσικής.
Υπάρχουν δείκτες αντικειμενικότητας που είναι πραγματικά πολύ απλοί: Πόσο μεγάλο είναι ένα γκρουπ μπορείς να το πάρεις πρέφα από την διάρκεια που έχει στο χρόνο και την απήχηση που έχει, από τον κόσμο που μαζεύει στα λάιβ του σταθερά, από την επιρροή του στην μουσική κλπ. Δεν είναι μετρήσιμο με ακρίβεια εκατοστού, αλλά είναι κάτι απτό και σίγουρα μετράει, όσο και να ντρέπεται ή ενοχλείται κανείς (ξυδάκι). Και επίσης το τι έχει αποφανθεί ο κόσμος με παρόμοιο γούστο, είναι και αυτό δείκτης αντικειμενικότητας για ένα ιδίωμα. Δεν θα ρωτήσουμε τον Κάρχαρτ τι έχει αποφανθεί ο προγκ λαός, θα τον ρωτήσουμε όμως γενικά τι λέει ο μπλακ κόσμος και θα το πάρουμε στα σοβαρά, όπως και την αποψάρα του για τα τέτοια που ακούει.
Το υποκειμενικό έρχεται και θρονιάζει όταν διαπιστώνουμε ότι παρόλο που όλοι ορκίζονται στους Radiohead τυχαίο παράδειγμα, προτιμάμε να παρακολουθούμε την μπογιά να στεγνώνει στον τοίχο, αποψάρα. Χρήσιμη δεν ξέρω αν είναι, εκτός και αν ο συνομιλητής ενδιαφέρεται για το τι άτομο είσαι, τουτέστιν, δεν είναι μουσική συζήτηση, αλλά ανθρώπινη. Και τι όμορφο που είναι αυτό, πινκς και πεταλούδες να παρτουζώνουν μέλισσες στα λιβάδια, αχ.
