Κλασική μουσική και τέτοια.

[metamelia3]

βασικα το συγκεκριμενο θεμα και μονο ποστς καφρει να ειχε θα ηταν και παλι στα 5 καλυτερα θρεντς.

αντε, σε κολακεψαμε, χωσου τωρα.

[rat_poison]

@Mostos & λοιπούς Wagner φανς

Δεν μπορώ Wagner και Mahler. Πολύς στόμφος. Τρέχει κάτι μαζί μου; Πείτε ρε παιδιά τι σας ελκύει; (δε ρωτάω υποτιμητικά/ειρωνικά, έχω απορία)

[phthoggon]

Καλά, άσε τους Σιμανόφσκι εσύ και άρχισε ακούγοντας Manowar.

(Σοβαρά τώρα, τι ερώτηση είναι αυτή? Γιατί σας αρέσει αυτό και αυτό?)

ps. κάφρευ πόσταρε κανένα ηλεκτροακούστικ, έχασα και τα λινκς =(

[ikonoklast]

και αυτό?)

ΑΡΑΠΙΣΑ βρουνχίλδη ρε μαλάκα; Όχι ταμ-ταμ ιθαγενείς να βάλετε στον βαγκνερ μας.

Βαργκ που θέτε ώρες-ώρες παλιόπουστες.

[Clockwork Orange]

Μόνο ποστ κάφρει λείπει και αυτό θα είναι μέσα στα 5 καλυτερότερα θρεντς όλων των εποχών

και πιο "δυσκολοχωνευτο" ε!
ειδικα το πρωτο ποστ φθογγον πχ ακουσα τα πρωτα 2 απο 2 φορες αλλα νταξ ποσο ακομα?
γενικα μπηκε bookmarx για μελλοντικη μελετη!
και ολα αυτα σε θρεντ σουπερμαρκετ!!!

[Mostos]

@Mostos & λοιπούς Wagner φανς

Δεν μπορώ Wagner και Mahler. Πολύς στόμφος. Τρέχει κάτι μαζί μου; Πείτε ρε παιδιά τι σας ελκύει; (δε ρωτάω υποτιμητικά/ειρωνικά, έχω απορία)

δε μαρέσει εμένα ο wagner, ειδικά η συγκεκριμένη όπερα με έκανε να θέλω να πεσω απο τα θεωρεία όταν είχαμε πάει, παρόλαυτα η οβερτούρα είναι καταπληκτική.ίσως επειδή είναι απλά οβερτούρα, ενα τουρλού όλων των μελωδιών του έργου και αυτό.

[GuardianOfIvorytower]

Εγώ λίγα πράγματα έχω ακούσει, αλλά πρέπει να πω ότι λατρεύω το "Pictures at an Exhibition"

ναι το έμαθα από τους Γερμανούς αλλά το έχω ακούσει κ από ορχήστρα, κ τα σπάει

[nikolasfluxus]

Mussorgsky είναι από τους λίγους που κάθομαι και ακούω για ώρα
επικό:

κόφτε μάπα: http://en.wikipedia.org/wiki/File:Mussorgsky_Repin.jpg

[Custom User]

Για κάποιον ηλίθιο λόγο, χαίρομαι ιδιαίτερα όταν ανακαλύπτω τι είναι ένα άβαταρ κάποιου. Όμορφα.

Επίσης λατρεύουμε Edvard Grieg και συγκεκριμένα το Ases Tod που μας κάμει κομμάτια κάπως.

[Roswell47]

Mussorgsky είναι από τους λίγους που κάθομαι και ακούω για ώρα
επικό:

κόφτε μάπα: http://en.wikipedia.org/wiki/File:Mussorgsky_Repin.jpg

Mussorgsky Rapin'

[Aldrahn]

Λοιπόν, ακολουθεί ένα πόστ που σε μεγάλο μέρος του προσπαθεί να είναι "οδηγός" για τη κατανόηση αυτής της μουσικής, καθώς είδα διάφορους να δυσανασχετούν...!
Θεώρησα πως αυτό είναι πιό σημαντικό απο ένα απλό νέιμντροπιν και ποστάριζμα λίνκς. Άν εσείς όχι, πείτε μου να ποστάρο λίνκς!

Τι είναι η κλασσική μουσική??
Αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχολεί κόσμο, και στην ουσία δεν έχει δωθεί σαφής απάντηση ακόμα, και πολύ πιθανό να μη δωθεί ποτέ εδώ που τα λέμε.
Όπως είπε ο φίλος μας ο ρατ πόιζον, ένας τρόπος να οριστεί αυτή η μουσική είναι μέσω της παράδοσης της. Της γενεαλογίας της σα να λέμε. Η οποία ξεκινά με το γρηγοριανό μέλος, και τη μετέπειτα θρησκευτική μουσική των δυτικών εκκλησιών.
Ένας άλλος οριζμός μπορεί να δωθεί βάσει των ειδών των κομματιών που χρησημοποιούνται παραδοσιακά, όπως σονάτες, συμφωνίες, φούγκες, κοντσέρτα και όλαυτά. Επίσης βάσει των μουσικών οργάνων και των συνόλων που χρησημοποιούνται. Έγχορδα, χάλκινα πνευστά, ξύλινα πνευστά και ορχήστρες, κουαρτέτα εγχόρδων κλπ.

Υπάρχει κιάλλος ένας οριζμός που μπορεί να δωθεί, και είναι βάσει του περιεχομένου της. Αυτή η μουσική, χρησημοποιεί ένα αρκετά σύνθετο "συντακτικό" ασπούμε για να δομεί την αφήγηση της μέσα στο χρόνο. Ένα τέτοιο που της επιτρέπει να έχει αρκετά πολύπλοκα και μεγάλα κομμάτια. Μπορεί να ειπωθεί οτι αυτό το πράγμα βασίζεται διαδικασία των παραλλαγών. Έχεις μια μελωδία, μια φράση, η έστω ενα πολυ μικρο μοτίβο, τρείς νότες, και το παραλλάσεις, φάση. Το πειράζεις απο δώ, το πειράζεις απο κεί, και φτιάχνεις διάφορες εκδοχές του, κάποιες απο τις οποίες μπορεί να μοιάζουν ελάχιστα με το αρχικό. Αυτό σου δίνει το υλικό σου για να γράψεις το κομμάτι, αντι να ψάχνεις καινούριες μελωδίες/αρμονίες/κλπ απο την αρχή.
Έτσι λοιπόν έχουμε κομμάτια τα οποία δεν αρκεί να έχουν κιεγαμό τις μελωδίες/φράσεις/συγχορδίες/κλπ. Πολύ μεγάλο ρόλο παίζει και η επεξεργασία που κάνει ο συνθέτης στο υλικό του. Ακόμα κιέτσι όμως δέν αρκεί να έχεις μια σειρά απο φίνες επεξεργασίες, να τις βάλεις σε ένα κομμάτι και τελείωσες. Όλο αυτό πρέπει να είναι ένα κανονικό κομμάτι μουσικής. Με αρχή, μέση, τέλος. Ξεκινάει απο κάπου, σε περνάει απο κάποια σημεία, και τελειώνει. Έχει σημασία που μπαίνει τι, κλπ.
Αυτό που γράφω είναι το πολύ παραδοσιακό μοντέλο, Μπετόβεν φάση, και υπάρχουν κιάλλα η αλήθεια είναι, αλλα σε γενικές γραμμές μοιάζουν με αυτό εδώ. Μπορεί να μη χρησημοποιούν τη μοτιβική επεξεργασία που ανέφερα τόσο έντονα, αλλά έξακολουθεί να έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος που χειρίζεται το υλικό, ο τρόπος που σχετίζεται το κάθε μέρος με το άλλο, απο τα πιο μικρα (μοτίβο, φράση), τα μεγάλα (άλφα μέρος του κομματιού, βήτα μέρος κλπ) μέχρι και τα ακόμα πιό μεγάλα (πρώτο μέρος της συμφώνιας, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο, και παραπάνω άν έχει).
Μπορείτε να ακούσετε το πρώτο μέρος της 5ης συμφωνίας του Μπετόβεν. Το αρχικό πασίγνωστο μοτίβο είναι αυτό που έχει δώσει το υλικό για σχεδόν όλο το υπόλοιπο μέρος. Παρατηρείστε πόσο συχνά ακούγονται παραλλαγές του τα-τα-τα-ταααν σε όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους.
Έτσι λοιπόν, μπορεί να ειπωθεί οτι αυτή η πολυπλοκότητα στο discourse, την "αφήγηση" αυτής της μουσικής είναι που την κάνει κάτι διαφορετικό.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην ηλεκτροακουστική μουσική, καθώς και στα σόλο της τζάζ. Θα δείτε να χρησημοποιούνται όροι όπως "σοβαρή/λόγια/έντεχνη μουσική" και άλλα τέτοια. Αυτό όμως γίνεται περισσότερο λόγω έλλειψης καλύτερου ονόματος, παρά επειδή κάποιος παίρνει αυτούς τους όρους στα σοβαρά.
Όλο αυτό βέβαια έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με τις κατα βάση στροφικές φόρμες που ακούμε στο μέταλ μας, και σε άλλες τέτοιες μουσικές. Δηλαδή που έχουν κουπλέ, ρεφρέν κλπ.

Έτσι λοιπόν, σχετικά με τους μάλερς και τους βάγκνερς που αναφέρθηκαν, στη περίπτωση του πρώτου, δέν είναι μόνο το πομπώδες ύφος που τον κάνει αυτό που είναι, αλλα και η εφευρετικότητα του στην αρμονία, και πολύ περισσότερο η μαστοριά του στις παραπάνω διαδικασίες. Ο βάγκνερ είναι λίγο άλλη ιστορία, καθώς μιλάμε για όπερα, άν και ισχύουν παρόμοια πράματα +μια κάποια παράσταση.
Εδώ να σημειώσω επίσης οτι μιλάω κατα βάση για αυτά τα κομμάτια κλασσικής μουσικής που είναι αρκετά μεγάλα και σύνθετα, και όχι για τίποτα πρελούδια, νυχτερινά, τραγούδια (λίντερ και άριες) και διαφόρων ειδών χορούς. Επίσης ολαυτα περίπου δεν ισχύουν για τη μουσική του μεσαίωνα και της αναγέννησης όπου συμβαίνουν άλλα πράματα γενικά.

Τώρα, σχετικά με πιο σύγχρονα πράματα που δεν χρησημοποιούν το παραδοσιακό τονικό σύστημα, και ακούγονται σε πολλούς σαν γαμημένος θόρυβος.
Ενδεχομένως βοηθάει αρκετά το να αντιστοιχεί κανείς το οτιδήποτε ακούει με εικόνες. Μια κρατημένη νότα σαν μια ίσια γραμμή, διαφορετικά ηχοχρώματα σαν διαφορετικά χρώματα κλπκλπ. Και ναι, ακούγεται αστείο, αλλά είναι μάλλον ένας καλλός τρόπος να απομακρυνθεί κανείς απο τους τυπικούς τρόπους ακρόασης, και να ξεκινήσει να ακούει αυτά τα πράματα με ένα πιο αφηρημένο τρόπο. Γιατί εδώ που τα λέμε, όλαυτά είναι αφηρημένες δομές που κινούνται μέσα στο χρόνο. Το πόσο 'ωραίες' η όχι είναι το κρίνεις με ένα τρόπο παρόμοιο με αυτό που κρίνεις και αυτό εδώ με τη διαφορά οτι αυτό είναι ακίνητο.
Προφανώς όλο αυτό πολύ συχνά δε θα μπορεί κανείς να το ακολουθήσει όπως ακολουθεί μια μελωδία, αλλα θα το παρατηρεί κάπως απο απόσταση.
Συνεπώς αυτή τη μουσική δε μπορείς να την ακούς κάνοντας κάτι άλλο. Ίσως να το καταφέρεις μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, μέχρι κανα Debussy (εκτός κιαν είναι κανένα απο τα απλά κομμάτια που ανέφερα πρίν). Απο κεί κε πέρα απαιτεί απόλυτη προσοχή. Σα να βλέπεις ταινία. Κάθεσαι και ακούς το κομμάτι απο την αρχή ώς το τέλος και δε κάνεις τίποταλλό. Πάλι καλά που έχουμε και μπ3 πλέιερς! Επίσης, ειδικά στην αρχή χρειάζεται πολλές παραπάνω απο μία ακροάσεις για να πιάσει κανείς τη φάση.

Επιστρέφοντας όμως στη μορφολογία, θα προσθέσω κάποια πράματα σε αυτά που είπα παραπάνω.
Σε όλη αυτή τη μουσική, και όχι μόνο στα πιό σύγχρονα πράματα, έχει μεγάλη σημασία μια αναλυτική ακρόαση. Και ένα μεγάλο μέρος αυτής της ανάλυσης θα εστιάζει στη μορφή του έργου. Στη δομή του στο χρόνο. Στο γιατί παίζει το χί πράμα μετά το άλφα, και όχι το ψί. Στο να βλέπεις που χωρίζονται τα μέρη, απο το πιό μικρό μέχρι το πιό μεγάλο, και να βλέπεις τις σχέσεις μεταξύ τους. Οκ πολύ συχνά δε θα είναι σαφείς οι διαχωριζμοί των μερών, εξακολουθούν να υπάρχουν όμως.
Οι πιο βασικές σχέσεις μεταξύ τών μερών είναι, θεωρώ, αυτές τις επανάληψης, και της αντίθεσης.
Σε κάθε δομικό επίπεδο, απο το πιό μικρό μέχρι το πιό μεγάλο, το τί ακολουθεί το ένα μέρος μετά το άλλο πάντα θα περιλαμβάνει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και τις δύο αυτές έννοιες.
Όλο αυτό βέβαια δεν αρκεί σαν εξήγηση. Το κάθε μέρος έχει και μια παραπάνω σχέση με αυτά που προηγήθηκαν. Ασπούμε "σχολιάζει" με κάποιο τρόπο το προηγούμενο μέρος. Επεκτείνει κάπως την αφήγηση, είτε είναι απόλυτη επανάληψη, είτε αντίθεση.


Σοπεν. Εδώ είναι ένα τονικό, και σχετικά εύκολο παράδειγμα.

Η γενική μορφή του έργου μπορεί να οριστεί ώς Α1 Α2 Β1 Α3 Β2 Α4 B3 C
A1 μέχρι το 0:29
A2 μέχρι το 0:58
B1 μέχρι το 1:26
A3 μέχρι το 1:57
B2 μέχρι το 2:24
A4 μέχρι το 2:54
B3 μέχρι το 3:15
C μέχρι το 4:06
Coda μέχρι το τέλος.

Τα Α και τα Β ποτέ δεν επαναλαμβάνονται ακριβώς τα ίδια. Σε αυτό το δομικό επίπεδο, παρατηρούμε οτι το Α2 είναι επανάληψη του πρώτου, αλλά όχι ακριβώς η ίδια, πράγμα που εισάγει μια κάποια αντίθεση-ποικιλία. Το Β1 είναι αντίθεση και στα δύο προηγούμενα Α, και μοιάζει να προχωρά την αφήγηση, "σχολιάζοντας" τη μελωδία του Α. Διατηρείται όμως μια συνέχεια-επανάληψη με το γεγονός οτι είναι το ίδιο ηχόχρωμα (πιάνο δηλαδή), και το συνοδευτικό σχήμα που παίζει το αριστερό χέρι είναι το ίδιο. Όλο αυτό συνεχίζεται και στα υπόλοιπα μέρη, μέχρι που φτάνουμε στο C, το οποίο είναι συνδιασμός των μελωδιών Α και Β, αντίθεση σε όλα όσα ειπώθηκαν πρίν, και περιλαμβάνει διάφορες φράσεις που δίνουν την εντύπωση κατάληξης, με αποκορύφωμα εκείνο το δεξιοτεχνικό πράμα στο τέλος με τις ψηλές νότες, το οποίο μας περνάει στη κόντα, η οποία με την επαναληψιμότητα της αρχικά, και με αυτές τις συγχορδίες μετά, δίνει ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση κλεισίματος-τέλους.
Περνώντας σε ένα βαθύτερο, πιό μικροδομικό επίπεδο, θα γράψω μόνο για το Α.

Αυτή η μελωδία αποτελείται απο τέσσερις ασπούμε φράσεις, που 8α μπορούσαμε να πούμε οτι είναι μορφής aa'bc.
a μέχρι το 0:07
a' μέχρι το 0:14
b μέχρι το 0:22
c μέχρι το 0:29
Το a' παρατηρούμε οτι ξεκινάει σαν το α, διατηρώντας έτσι μια συνέχεια-επανάληψη, αλλα συνεχίζει με πιό έντονο τρόπο, "σχολιάζοντας" τη προηγούμενη μελωδία, και επεκτείνοντας την αφήγηση της. Το ίδιο κάνει και η b στις δύο προηγούμενες, και το ίδιο κάνει και η c η οποία τελειώνει με ένα καταληκτικό σχήμα, με το οποίο κλείνει το Α1.

Για ένα έξτρα παράδειγμα περι "σχολιαζμού", ακούμε αυτό, και συγκρίνουμε τη φράση απο την αρχή έως το 0:14 με αυτά που ακούμε απο 0:15 έως 0:34.

Πάρτε τώρα όλες αυτές τις βασικές αρχές, αρχίστε να τις εφαρμόζετε σε όλο και μεγαλύτερα επίπεδα, και νάτη η συμφωνία!
Όλο αυτό μπορεί κάποιος να το κάταλαβαίνει διαισθητικά, χωρίς να το πολυσκέπτεται όταν ακούει τονική μουσική (με τις γνωστές μας μελωδίες, συγχορδίες κλπ).
Στην ατονική μουσική θέλει μια έκστρα προσπάθεια να γίνει κατανοητό. Προφανώς και γίνεται πιό εύκολο όσο περισσότερη τέτοια μουσική ακούει κανείς.

Ναι. Η συνέχεια στο επόμενο πόστ.

[Aldrahn]

Και τώρα.. η συνέχεια!

Όλο αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικά εγκεφαλικό, και όσον αφορά τη μορφολογία, είναι, αλλα αυτό δε σημαίνει οτι δεν υπάρχει και αυτή η πλευρα της μουσικής που είναι πιό άμεση. Και τα δύο μετράνε πολύ.
Απο την άλλη μπορεί κανεις να πεί οτι όλη η μουσική εγκεφαλική είναι, και οτι αυτά που δε θεωρούμε εγκεφαλικά είναι απλα αυτά που έχουμε συνιθίσει να ακούμε και τα ακούμε πια χωρίς προσπάθεια, ή δομές που έχουμε ακούσει πέντε χιλιάδες φορές σε πέντε χιλιάδες διαφορετικά τραγούδια.
Επίσης, διαβάζετε ντοστογιέφσκι και καμύ και δε ξέρω κιεγώ τί χωρίς να βάλετε το κεφάλι σας να δουλέψει? Όχι. Έτσι λοιπόν και εδώ.



Ακολουθεί μια γρήγορη ανάλυση του πρώτου κουαρτέτου Πεντερέτσκι, η έστω μια προσπάθεια για κάτι τέτοιο. Μπορείτε επίσης να βρείτε μέρος της ανάλυσης του sur incises του Boulez στο youtube απο τον ίδιο, που γαμάει κιόλας. Και το κομμάτι και η ανάλυση.


Το κομμάτι ξεκινάει με γρήγορα κτυπήματα πάνω στις χορδές ενός εγχόρδου, και στη συνέχεια μπαίνουν και τα υπόλοιπα φτιάχνοντας ένα νέφος απο κρουστούς ήχους, παιγμένους με διάφορες παράξενες τεχνικές, πχ κτυπήματα πάνω στο ξύλο των οργάνων κλπ. Αυτό περιλαμβάνει το βασικό μοτίβο του έργου, που είναι ο ξαφνικός-έντονος κρουστός ήχος. Μπορεί να είναι τόσο γενικό ένα μοτίβο.

Στη συνέχεια αυτοί οι ήχοι "μετατρέπονται" σταδιακά σε πιτσικάτι στις χορδές (παιγμένες με τα δάκτυλα δηλαδη), και ακούμε μια μετατροπή του νέφους απο τα αόριστα τονικά ύψη των κρουστών ήχων, στα πιο συγκεκριμένα των χορδών. Η μετατροπή του κρουστού ήχου σε πιτσικάτο είναι παραλλαγή του μοτίβου. Επίσης μπορεί να ειπωθεί οτι και το νέφος απο ήχους είναι μοτίβο, το οποίο συνεχίζει και εδώ. Στο 1:05 ακούμε πρώτη φορα και τη δεύτερη παραλλαγή που είναι το τρέμολο. Νότες παιγμένες με ενναλάξ κινήσεις του δοξαριού γρήγορα. Ακούγεται πιό έντονα στο 1:23 και απο το 2:15 και μετα ξεκινά σιγά σιγά να κυριαρχεί. Αυτό με τη σειρα του μετατρέπεται ώς παραλλαγή στη συνεχόμενη νότα (2:52), και οι δύο αυτές ιδέες συνδιάζονται στη φράση που κλείνει το πρώτο μέρος. Αυτή η φράση έχει το εξής ενδιαφέρον: είναι αντίθεση σε αυτά που ακούσαμε πρίν, στους κρουστούς ξαφνικούς ήχους, και στη γενικότερη αοριστία των τονικών υψών, που ακόμα και με τα πιτσικάτι ήταν ένα αόριστο "σύννεφο" και όχι κατι συγκεκριμένο. Επίσης ακούμε για πρώτη φορά συνήχηση-συγχορδία μέσα στο κομμάτι. Τελος, είναι η κορύφωση όλου αυτού του μέρους.

Στο 3:17 προφανώς ξεκινάει το δεύτερο μέρος του έργου, με τη συνεχόμενη νότα, που σιγά σιγά ταλαντώνεται πάνω και κάτω. Αυτό μπορεί να ειπωθεί οτι είναι καινούριο υλικό. Αυτή η ταλάντωση καταλήγει σε μια πολύ έντονη χειρονομία όπου ακούμε μια πολύ κρουστή ατάκα, που συνεχίζεται με κρατημένες νότες. Συνδιαζμός των δύο ιδεών που λέγαμε και πιό πρίν. Μετα οι ταλαντώσεις συνεχίζονται και στα άλλα όργανα, ακούμε πάλι μερικές έντονες ατάκες, και η φράση κλείνει με γκλισάντι (slides), σε όλα τα έγχορδα. Τα γκλισάντι μπορούμε να πούμε οτι προέρχονται απο εκείνη τη ταλάντωση που ξεκίνησε αυτό το μέρος. Μετα πάλι τα τρέμολο, μόνα τους, πολύ ψηλά και σιγά σε ένταση, και τέλοσπάντων σε όλο αυτό το μέρος ακούμε διάφορες παραλλαγές και επεξεργασίες των βασικών ιδεών, μη σας τα λέω όλα εγώ...!
Στο 5:29 ξεκινάει το τέλος του έργου, με παρόμοιο τρόπο με αυτόν που ξεκίνησε, στο πιο δραματικό, καταλήγοντας σε μια συνήχηση-συγχορδία κρατημένων νοτών στα έγχορδα, με παρόμοιο τρόπο με το πρώτο μέρος, μόνο που αυτή τη φορά έρχεται με ακόμα μεγαλύτερη κορύφωση, και κρατάει για περισσότερη ώρα. Επίσης, η συγχορδία ακούγεται σχεδόν τονικη. Όλαυτά συμβάλλουν στην αίσθηση 'τέλους' που δίνει αυτό το σημείο, και όντως τελειώνει το κομμάτι εδω που τα λέμε! Στο 6:19 ακούμε μια μικρή κόντα-επίλογο σε όλο αυτό.

Όλο αυτό ήταν ανάλυση των πιο τεχνικών χαρακτηριστικών της σύνθεσης. Όπως είπα όμως δεν αρκεί να παραλλάσεις και να επεξεργάζεσαι. Καταρχάς πρέπει να είναι ενδιαφέροντα αυτά που γίνονται, και να έχουν νόημα μέσα στο κομμάτι, το οποίο είναι ένα ενιαίο σύνολο. Το οποίο κομμάτι πρέπει επίσης να είναι ενδιαφέρον-ωραίο! Αλλιώς γιατί να το ακούσεις??

Αυτά. Πείτε.

[nikolasfluxus]

το δεύτερο.

[12 stars circle your brow]

πάντως ψηλέ δεν είναι ανάγκη να ποστάρεις παντού.
εξαιρετικό ποστ(ς), μελέτη και έδαφος για κουβέντα

[cancer]