Παιδιά εντάξει, το βλέπω καθαρά τώρα, μαλακία μας, ζητώ συγνώμη. Δε θα ξανακάνουμε παπαριές με το μπάνερ, με μερικά πράγματα απλά δεν παίζεις.
Παιδιά εντάξει, το βλέπω καθαρά τώρα, μαλακία μας, ζητώ συγνώμη. Δε θα ξανακάνουμε παπαριές με το μπάνερ, με μερικά πράγματα απλά δεν παίζεις.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση, σπασαρχίδικο μπάνερ και κάτι παραπάνω από εύθικτοι users που δίνουν τόση σημασία σε αυτό, ελάτε να τα βρούμε όλοι και κάντε ban το trololo!
Throughout the times of perplexity and illusion
We've got some last Gods left, worth keeping
That go by such names as Kindness and Honesty.
I want us to hold swords again
As in the years of the old tales.
But this time, to fight for Dignity and Solidarity.
Against the waves of darkness and death
I'm walking with Eternal Brightness in my eyes.
![]()
Ε, και; Την αποψάρα μου λέω. Δεν είναι το θέμα το μπάνερ προ πολλού, την νοοτροπία συζητάω (βικότνικ), είμαι γνωστός γενικά για τα κολλήματά μου σε τέτοια θέματα. Πουλάει ειρωνεία ο Πάνος σε κάθε ποστ, πουλάω κράξιμο και γενικά καλό είναι, να φαίνεται γενικά πώς την έχει δει ο καθένας, δεν είναι κακό. Πήξαμε γενικά σε άτομα που δεν παλεύουν την βλακεία, πανάθεμα το IQ τους.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
Ghost, το μουνί της μάνας σου.![]()
We work in the dark. We do what we can to battle the evil that would otherwise destroy us. But if a man's character is his fate, this fight is not a choice but a calling. Yet sometimes the weight of this burden causes us to falter, breaching the fragile fortress of our mind, allowing the monsters without to turn within. We are left alone staring into the abyss, into the laughing face of madness.
Ποιοι μας σκοτίζουν τα αρχίδια με την παπαροειρωνεία τους θα έλεγα, αλλά ναι, κάπως έτσι.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι υπάρχουν και καλύτερα πράγματα για να ασχοληθεί κανείς από φανταστικούς εχθρούς στα ιντερνέτς;
κάτι μου απάντησες αλλά είσαι ήδη ignore. ας μπει τουλάχιστον κανα σποιλερ (και κανα μπαν) να γλυτώσουν οι υπόλοιποι.
We work in the dark. We do what we can to battle the evil that would otherwise destroy us. But if a man's character is his fate, this fight is not a choice but a calling. Yet sometimes the weight of this burden causes us to falter, breaching the fragile fortress of our mind, allowing the monsters without to turn within. We are left alone staring into the abyss, into the laughing face of madness.
αυτό ακριβώς είναι που περιγράφει τόσο καλά το μισό τουλάχιστον φόρουμ, αυτό είναι που είναι απείρως πιο σημαντικό από τον ντίο, αυτό που με προκαλεί να απαντήσω σε αυτό το θρεντ, αυτό που θέλει ένα ξεχωριστό δικό του θρεντ για να αναλυθεί, αυτό που θέλω όλους τους καρχαρτς και ντράγκονλορντς και ταμαγκόθιζ του κόσμου να μου πουν.
Το πώς φτάνει κάποιος από εκεί στην ειρωνία, στην απαξίωση και την απέχθεια.
Συγνώμη που σας απασχολώ με τα δικά μου ξενέρωτα θεωρητικά ερωτήματα, μουτζώστε με να βγάλετε τα απωθημένα σας, είναι οκ.
"we are not evacuating this house, we don't believe in you and your wrecking crew"