Μια ακόμα πιο εξαιρετική εποχή.

[phthoggon]

Τι κάνουμε σε μια ιδανική κοινωνία ή σε αυτήν που ζούμε;

Σε αυτήν που ζούμε, η τιμωρία είναι μια έκφραση της υποκρισίας της κοινωνίας. Αγνωώντας τη ρίζα του προβλήματος, αφήνουμε τα δύο πιο σάπια συστήματα εξουσίας, το νομικό/δικαστικό και έπειτα το μπατσικό/σωφρονιστικό να καταδικάσουν τον "εγκληματία" με πιο σύνηθες αποτέλεσμα αυτός να γίνεται χειρότερος από πριν, λόγω τόσο των συνθηκών σωφρονισμού, όσο και του τρόπου λειτουργίας του ίδιου του μικρόκοσμου των φυλακών. Αν κοντά σε όλα αυτά συνυπολογίσεις το πόσοι άδικα βρίσκονται στις φυλακές και το πόσοι (κυρίως αυτό) άδικα είναι έξω από αυτές έχοντας διαπράξει μαζικά εγκλήματα, αντιλαμβάνεσαι πως η τιμωρία αυτή, είναι μια νοσηρή κατάσταση που με συγκεκριμένες μεθόδους, κάνει μια απαραίτητη δουλειά του συστήματος. Από εκεί και πέρα βέβαια και παιδαγωγικά αν εξετάσεις το ζήτημα, η τιμωρία δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα, ειδικά με τον τρόπο που τα παιδιά, οι νέοι, μεγαλώνουν σήμερα πιο ψιλιασμένοι από ποτέ. Καμία ελπίδα συμμετοχής και ανάδειξης του καλού εαυτού του "κατηγορούμενου" δεν μπορεί να αναδείξει και ωχρειά μπροστά στην ενθάρρυνση και τον παραδειγματισμό (όχι την παραδειγματική τιμωρία, έτσι; )

Σε μια ιδανική κοινωνία, δε θα χρειάζονταν καν. Το ίδιο το κοινωνικό σύνολο δεν θα επέτρεπε την ανάπτυξη και ύπαρξη στοιχείων που χρήζουν τιμωρίας κι αν ακόμα αυτά εμφανίζονταν, από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο θα συμμορφώνονταν. Σύμφωνα με τα λόγια του μεγάλου Ινάζο Νιτόβε (που μεταφράστηκε και από τον τιτανομέγιστο Byron Polydoras) "ο άνθρωπος έχασε κάθε αίσθηση προσωπικής ευθύνης και δικαίου, από τότε που θεσπίστηκαν όργανα δικαιοσύνης και εξουσίαας. Αντί να προσπαθεί να μην προκαλέσει κακό στον διπλανό του, προσπαθεί να το προκαλέσει και να μην τον πιάσουν"

Ευχαριστώ για την απάντηση (ο Mourning Apocalypse φαντάζομαι παραείναι προχωρημένος πολιτικώς για να απαντάει σε τέτοια πράγματα). Καταρχήν μόνο η πραγματική κοινωνία υπάρχει, οτιδήποτε ιδεατό είναι χρήσιμο μόνο όταν το χρησιμοποιείς για να επαναπροσεγγίσεις την πραγματικότητα, πιστεύω. Με αυτή τη λογική, οι υποθέσεις περί μιας εποχής που η απόλυτη προσωπική ευθύνη θα αντικαταστήσει το σύστημα δικαιοσύνης ωραίες είναι, αλλά για την ώρα, φανταστικές. Συμφωνώ ότι το επίπεδο του σωφρονιστικού συστήματος (!) όπως είναι τώρα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στους εγκληματίες (άλλωστε η σημαντικότερη λειτουργία του μάλλον αποτρεπτική είναι) και ότι πρέπει να διακατέχεται από πολύ διαφορετική λογική, σωστή ποιότητα ζωής, μικρότερες ποινές κλπ. Παρ΄όλα αυτά, δε σε καταλαβαίνω όταν λες (όπως και ο mourning apocalypse) ότι η τιμωρία είναι εξ' ορισμού μη αποτελεσματική/δεν πρέπει να υπάρχει, δεδομένου ότι ακόμα και η "ενθάρρυνση και ο παραδειγματισμός" μπορούνε να γίνονται μόνο υποχρεωτικά, άρα σε ένα καθεστώς περιορισμού (δηλαδή τιμωρίας), ας πούμε στο περίπου όπως στα αναμορφωτήρια ή τα κέντρα τοξικομανών, αλλιώς ο άλλος μπορεί να φύγει οποιαδήποτε στιγμή χωρίς να παραδειγματιστεί, έτσι? Οπότε τότε θα μιλάμε για "καλές φυλακές", όχι για "καθόλου φυλακές". Για αυτό είμαι περίεργος αν υπάρχει καμιά σύγχρονη θεωρία κλπ που δε γνωρίζω, η οποία να δίνει μία σοβαρή εναλλακτική.

τυχαία στο μεταξύ τώρα βρίσκω ένα σχετικό άρθρο του χαϊνη, καμία τιμωρία δε φέρνει πίσω έναν νεκρό, κατά της έννοιας της φυλακής, αλλά και "με ενδιαφέρει να μην υπάρξουν νέα θύματα", το πώς το γαμημένο να μας το 'λεγε και αυτό. Όταν ωριμάσουν οι καιροί I guess.