εγω λεω το πεινκιλαρ .
Printable View
εγω λεω το πεινκιλαρ .
όχι ρε φρικ... μη μας βάζεις σε αυτή τη διαδικασία...
Powerslave, μετά το χάος.
Θα είμαι δριμύς στο post μου. Σας προειδοποιώ. 8-)
Είμαι βέβαιος ότι ο λατρείας ο Freak άνοιξε με καλή πρόθεση (και διάθεση) το παρόν thread. Θεωρώ όμως ότι ενδόμυχα προσδοκά να βγει ένα συμπέρασμα πως το «ΧΕΒΙ μεταλ» είναι τελειωμένη υπόθεση απ' το '90 (μην πω απ' το '88 ), και άρα καλώς κάνει και δεν ασχολείται ο ίδιος συστηματικά πια με αυτό το είδος. :-)
Η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος (ιδίως άνθρωποι 30+, κατασταλαγμένοι» σε πολλά θέματα, που δεν είναι [πια] χεβυμεταλλάδες - δεν στηρίζουν δηλαδή το heavy metal με κανέναν τρόπο, ούτε καν με views στο yt) συχνότατα δεν λογαριάζουν καν το hm ως υπαρκτό και ενεργό είδος μουσικής, στην καλύτερη περίπτωση να διατηρούν την πεποίθηση ότι είναι μια μουσική που έχει 4-5 χρόνια ζωής ακόμα μπροστά της. Η εδώ και σχεδόν μιάμιση δεκαετία κατάσταση που επικρατεί στο hm το έχει καταστήσει ιδιαίτερα uncool στα μάτια των περισσότερων ακροατών. Δημοσιογραφίσκοι με προκάτ reviews και απόψεις, τραγικά κολλημένοι μεταλλάδες, προκάτ μουσικές παραγωγές, τραγελαφικά τεκταινόμενα από τη ζωή των ίδιων των μουσικών, εταιρείες που έχουν κάνει το κιτσαριό και την κακογουστιά σημαία, όλα μαζί τα προαναφερθέντα προσπαθούν σκληρά να απαξιώσουν πλήρως το είδος «από τα μέσα».
Πιστεύω πραγματικά ότι ο μέσος σημερινός ακροατής/τρια θα αντέξει για περισσότερη ώρα ένα τελείως μέτριο/κακό post metal/occult doom/stoner/fem fronted punk/blackened crust album παρά τον νέο δίσκο των Accept ή των Riot. Δεν υπάρχει αυτή η μουσική στον χαρτή γι' αυτόν/τήν. Ή μάλλον υπάρχει: για να κάνει μεθυσμένο headbanging + air guitar σε μια έξοδο υπό τους ήχους του Aces High ή του Creeping Death. :-)
Το heavy metal πολύς κόσμος το θέλει νεκρό καλλιτεχνικά, ώστε να του είναι μια χαρτογραφημένη (= γνωστή) περιοχή και να μπορεί, συνεπώς, να συμφωνήσει με τον κολλητό του στον καφέ ότι ο καλύτερος hm δίσκος είναι αδιαμφισβήτητα το Number of the Beast ή το Master of Puppets. Δύο δηλαδή από τους τριάντα-σαράντα που άκουσε ποτέ στη ζωή του (και συνεχίζει σπανίως να ακούει).
Δεν θεωρώ το παρόν thread χώρο όπου πραγματικά θα γίνει συζήτηση για τους (όποιους) καλούς δίσκους των '00's ή 10's, γι' αυτό λοιπόν δεν συμπεριλαμβάνω και τους αγαπημένους μου πρόσφατους δίσκους. :frik:
δε το βαλα για να κραξω , πραματικα το χω απορια.. δλδ ποιο ηταν το διαμαντι που τελειωσε την φαση των υπερσουπερντουπερ αλμπουμς που μνημονευονται πλεον απο ολους σαν κλασσικα.. ποιο ειναι το τελευταιο κλασσικο χεβι μεταλ αλμπουμ ;
μετά το grunge, και το powerviolence ΣΚΟΤΩΝΕΙ το μέταλ μας.Quote:
Originally Posted by Ra Pariah
This thread is now about Youthanasia
δηλαδη το χεβι μεταλ ανθισε και παρηκμασε μαζι με το πασοκ του ανδρεα
φρικ, στο θρεντ δε θα βγει άκρη.
Αν ψάχνεις το τελευταίο μέταλ δίσκο που έκανε μαζική επιτυχία όπως κάνανε ξερω γω οι megadeth ή οι pantera κάποτε, αυτός είναι το blackening των machine head, αλλά κάπου εδώ μπαίνουν οι χεβιμέταλλοι του φόρο και αρχίζει ένα παλιό-καλό φλέημ απ'τα παλιά.
Ουσιαστικά μου φαίνεται σα να ψάχνεις τον τελευταίο χέβι μέταλ δίσκο που ένιωσε ο καθένας μας πριν το γυρίσει σε νεοψαγμένα ή κάπως έτσι. Το ότι σταματήσαμε να ψάχνουμε νέα_μουσική_σαν_iced_earth δε σημαίνει ότι αυτή σταμάτησε να βγαίνει. Απλά σταμάτησε να μας αφορα.
Γαμώτο, πάω να γράψω κάτι για Dead Heart In A Dead World Καταστάσεις Και Τέτοια και υπάρχει το ποστ του Λητς με "Ice Dearth και κατά πόσο μας αφορά από ένα σημείο και πέρα αυτό το στυλ" και δεν είναι ότι κομπλάρω να πω ότι το Dark Saga ας πούμε και να μην ήθελες, δεν γίνεται να μην το έχεις μάθει απ΄έξω αν πήγαινες λύκειο 15 χρόνια πριν και δεν άκουγες Σφακιανάκη... απλά να, με λίγα λόγια, ο Λητς έχει ένα δίκιο, αυτοννόητο ίσως, ότι το θέμα του Φρηκ είναι "Ποίος είναι ο τελευταίος Χέβυ Μέταλ δίσκος με τον οποίο ταυτίστηκες χωρίς ανασφάλεια..."
μετά από αυτό, το ΧΑΟΣ.
http://www.metal-archives.com/images/1/9/5/3/19538.jpg
Η μπάλλα χάθηκε και με τα τόσα subgenres του metal και κάπου εκεί στις αρχές των 00's η νεο-αμερικάνικη εισβολή των "τάδε-cores" ήταν καταλυτική (μην ξεχνάμε και τρεντιές τύπου Linkin Park, Evanescence κτλ κτλ) ώστε ο ακροατής να θολώσει τις αναμνήσεις και να θέλει να ακούσει κάτι πιο "cool" και "in". Δηλάδή, ακόμα και η γυναίκα μου δεν ακούει heavy metal (πέρα από συγκεκριμένα τραγούδια λέμε τώρα), αλλά λατρεύει Machine Head, Deftones, SOAD, Korn και λοιπά. Γεγονός είναι ότι θέλοντας και μη, θα πρέπει να πας κάμποσα χρόνια πίσω για να βρεις τον δίσκο με τον οποίο ταυτίστηκες, κόλλησες, καύλωσες, ξέδωσες.
Προσωπικά, θα πω ότι ένας από τους τελευταίους δίσκους που γούσταρα πολύ είναι το Dance of Death, αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω τα Hypnotize/Mesmerize (τα αναφέρω μαζί γιατί για πολλούς είναι ένα project).
o Ra με κάλυψε πλήρως. πιστεύω φρικ μπερδεύεις το ρομαντισμό με την επιτυχία. είναι λογικό να θυμάμαι ένα δίσκο που κόλλησα πιτσιρικάς (π.χ. powerslave που προαναφέρθηκε) και να φαντάζει αξεπέραστος στα αυτιά μου. επίσης, τι εννοούμε υπερεπιτυχία. γαμάτο αλμπουμ ή εμπορικό άλμπουμ ή διαχρονικό αλμπουμ? ή και τα τρία ή συνδυασμούς των παραπάνω?
δεν βλέπω να μίλησε για επιτυχία ο φρηκ. νομίζω είναι αρκετά ξεκάθαρο αυτό που λέει και απορώ από που άντλησες την σύγκριση μεταξύ ρομαντισμού και επιτυχίας.
απλά είναι τα πράγματα. ποιο είναι το τελευταίο γαμηστερότερο ΧΕΒΙ ΜΕΤΑΛ άλμπουν. που τερμάτισε η φάση.
επίσης πάω στο περίπτερο για ποπ κορν γιατί ο άλλος έβαλε σε ντισκάσιον για χέβι μέταλς άλμπουνς τους SOAD.
Να αγοράσεις αυτά με το βούτυρο. Είναι νοστιμότερα και δεν έχουν πολύ περισσότερες θερμίδες.
αυτο με το κλασσικο δεν εχει να κανει με το ειδος .. δλδ και στο πανκ τα τελευταια κλασσικα μπορει να βγηκαν και κει στα 90ς στην ροκ μπορει τελικα να ηταν για καποιους και στα 70ς . Το οτι το τελευταιο κλασσικο μιας σκηνης βγηκε προ 20 ετιας προφανως και δε σημαινει οτι τελειωσε η σκηνη.. και μη βαζετε iced earth στα κλασσικα πληζζ , επειδης τους ειχαμε θεοι εδω στο γκρης , φανταζομαι παγκοσμιως ηταν παντελως αγνωστοι .
Για ποσο γαμηστερο μιλαμε?
Testament & Slayer βγαζουν ακομα γαματα αλμπουμακια, ειδικα οι πρωτοι με το Dark Roots.
Blackening - Machine Head που αναφερθηκε γαμαει επισης. Αν μιλαμε για ΤΕΡΑΣΤΙΟ δισκο ομως που να γαμαει απο την αρχη ως το τελος....
Spoiler
το θέμα μετά είναι αν πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. γαμηστερότερο ως προς τι? προσωπικά αγαπημένο? που προσωπικά πιστεύω ότι είναι το γαμηστερότερο (αλλά εμένα μπορεί και να μη μου αρέσει)?Quote:
Originally Posted by Krux
και αν υπάρχει κάτι τέτοιο το οποίο βγήκε πιο πρόσφατα, πώς θα ξέρεις από τώρα ότι θα γίνει κλασσικό. γαμηστερότερος δε γίνεσαι με το που κυκλοφορήσεις. πρέπει να κερδίσεις τη θέση σου μέσα από το πέρασμα του χρόνου.
γαμηστερότερο για σένα. χωρίς αντικειμενικότητες. το άλμπουν στο οποίο πιστεύεις οτι έπιασε ταβάνι το ΧΕΒΙ μετσαλ για σένα.
όπως το λες θα το δεχόμουν, αλλά ο φρικ λέει το τελευταίο γαμηστερό. οπότε δεν πιστεύω πως υπάρχει τελευταίο, άρα δεν μπορώ να συμμετέχω.
Συμφωνώ ότι το Chemical Wedding δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους μεγάλους δίσκους των 80s. Θεωρώ ότι και οι Nevermore μας προσέφεραν μεγάλους δίσκους. Από τις λεγόμενες τεράστιες μπάντες, θα μπορούσε να αναφέρει κανείς και το brave new world ως αντικειμενικά γαμηστερό δίσκο (για μένα είναι αναμφίβολα). Από ένα σημείο και μετά όμως η μπάλα χάνεται, η προσφορά μουσικής είναι τεράστια μέσω του διαδικτύου, δυστυχώς 99 στις 100 μπάντες έχουν προκατ παραγωγές και προκάτ συνθέσεις, ενώ την κατάσταση δεν βοηθά και το δεσπόζον έντυπο με τις γνωστές κριτικές του 8/10 για άλμπουμ που δεν παίζει να ακούσεις 2η φορά που να σε παρακαλάνε χωρίς ταυτόχρονα να είναι κακοί δίσκοι. Είναι όμως αδιάφοροι. Θα ήθελα τέλος να σημειώσω ότι ένας αδικημένος δίσκος είναι το we are motorhead του 2000 που αν είχε βγει στα 80s είμαι βέβαιος ότι θα θεωρείτο στα τοπ5 της μπάντας αυτής.
το κλασσικο ειναι ουσιαστικα κατι που πουλαει ακομα ... πχ το painkiller οσο υπαρχουν νεοι χεβιμεταλλαδες θα πουλαει μια ζωη σαν αξιος δισκος του χεβι μεταλ , ποσα αλμπουμ απο το 1990 και μετα σε αυτο το μουσικο ειδος εχουν τετοιες κομματαρες ; Και λογιζονται κλασσικς παγκοσμιως ; Και ακουω ακομα μεταλ γατακια , πηγα και σλειερ να ουμ και μη κοντραρετε 8-)
καταρχήν, θα σου πω μερικά άλμπουμ μεταγενέστερα από το painkiller, παρόμοιου διαμετρήματος (τηρουμένων και των αναλογιών ε?). δηλαδή να το ακούνε ακόμη και να το ζητάνε πιτσιρίκια, να έχει μέσα τραγουδάρες και να λογίζονται κλασσικές (για το "παγκοσμίως" δεν ξέρω, ζω στο μικρόκοσμό μου :P ):
Skyclad - Irrational Anthems
Blind Guardian - Immaginations from the other Side
Jag Panzer - Age of Mastery
Running Wild - Blazon Stone
Wasp - Crimson Idol
για να μη σε πάω σε πιο "ιδιαίτερα" γούστα τα οποία όμως πληρούν τις πιο πάνω προϋποθέσεις, όπως:
Bathory - Blood on Ice
Death - Symbolic
Bolt Thrower - Mercenary
και επειδή έρχομαι σε επαφή με πιο μικρές ηλικίες στο μαγαζί, υπάρχουν ένα σωρό μπάντες που προέκυψαν τελευταία (μετά το 1990 δηλαδή) κ εμάς - ενώ μπορεί να μας αρέσουν πολύ - δεν μπορούν ακόμη να μας εντυπωσιάσουν (ο ρομαντισμός που λέγαμε πριν) γιατί δεν έχουν πολλά χρόνια στο χώρο. στα πιτσιρίκια όμως μετράνε, στυλ Amon Amarth, Arch Enemy, Children of Bodom, Enforcer. και άντε τα 3 πρώτα έχουν πολλές κυκλοφορίες κ ξέρουμε πάνω κάτω τι να περιμένουμε. οι τελευταίοι άμα συνεχίσουν έτσι για καμιά 10αριά - 15 χρόνια μπορεί και να πιάσουν υψηλά επίπεδα γαμηστερότητας.
η ερωτηση ηταν καθαρα για χιεβι μεταλ , το ειδος που πουλησε δις δισκους , τα υπο ειδη της μεταλ ζουν και βασσιλευουν σχετικα με το κλασσικο μεταλ που ειδικα οι Αμερικανς πλεον το θεωρουν ρετρο η βινταζ . Τωρα οι skyclad ποσες αρενες να γεμιζουν και ποσες πωλησεις να κανει ακομα το αλμπουμ για να θεωρειται κλασσικο πχ ;
Ας πω κι εγώ αποψάρα. Συμφωνώ με Ra οτι δεν είναι εύκολο να ειπωθεί ποιος ειναι ο τελευταίος γαμηστερός heavy metal δίσκος, για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως, γιατί έχει να κάνει με τον βαθμό που ασχολείται κάποιος με το ιδίωμα τόσο σε διάρκεια μες το χρόνο όσο και πως εμβαθύνει σε αυτό. Προσωπικά για μια σειρά συγκυριών και λόγω του οτι τα τελευταία 3-4 χρόνια με κέρδισαν ολοκληρωτικά τα στονεροντούμια λόγω περαιτέρω ενασχόλησης με αυτά (blog, εκπομπή κτλ) δεν ακούω τόσο ενταντικά heavy metal με την τρουήλικη εκδοχή του όρου. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ούτε οτι δε μου αρέσει πια, ούτε επειδή εγώ σταμάτησα να το ακούω σε βάθος οτι έπαψε να είναι ενδιαφέρον γενικά ή οτι "πεθαίνει". Με τα παραπάνω δηλαδή για μένα το τελευταίο "φωτιά" αγνό heavy metal αλμπουμ ήταν το "Blood of the nations" αλλά αυτό έχει να κάνει μάλλον με το οτι είναι απο τα τελευταία που άκουσα εγώ και ΟΧΙ επειδή ειναι το τελευταίο εξαιρετικό που πράγματι βγήκε. Τώρα αν πάμε στη λογική του "κλασικό= τι πουλάει ακόμη" χανουμε πολύ στην μουσικότητα της φάσης, και πάμε σε εμπόριο. Έ φαντάζομαι πχ το Brave New Word συνεχίζει να πουλάει και σήμερα, πέρα από ένα πολύ καλο comeback είναι όμως το ΕΠΟΣ που αναζητεί το thread? δε νομίζω.
Επίσης, διαφωνώ (σαν άλλο 2009 :pink:) με τον Μάριο σε μερικά επιμέρους σημεία του, οτι κάποιοι "θέλουν" το metal νεκρό ή οτι είναι "uncool" πια κτλ. Το Heavy Metal με την κλασική του μορφή κοντεύει να 40ρισει και πάλι υπάρχουν ρητορικές οτι πεθαίνει. Αυτές που υπήρχαν και στα 90s δηλαδη. Εν τέλει, ισως να είναι και συνυφασμένη αυτή η λογική με το metal subculture οτι "μας πολεμάνε". Η πράξη αποδεικνύει οτι δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να πεθάνει. Ειδικά από τη στιγμή που είναι ένα είδος με φανατικότατους οπαδούς και συνυπολογίζοντας το γεγονός οτι η μουσική παραγωγή έχει περάσει εντελώς πια στις μπάντες (βλεπε bandcamps κλπ) χωρίς δηλαδή την παλαιότερη ισοπέδωτική δύναμη από το ντέφι που βαράει η εκάστοτε μοδα της μουσικής βιομηχανίας. Τέλος, πριν κάνετε λόγο για "uncool" στίγμα σε όσους ακούνε heavy metal, σκεφτείτε αν πράγματι θα θέλατε να είναι cool το να ακούει κανείς metal και να αρχίσει να γίνεται -όπως εν μέρει στα 80s- mainstream ήχος. Εγώ πιθανολογώ οτι τότε μάλλον θα ξαναφύτρωναν τα "ξεπουλήματα", και η μεταλλική τρουήλα από μόνη της θα γινότανε ακόμη πιο εσωστρεφής.
ε και τέλος αυτό:
Αυτό έχει να κάνει με την "δυσκολία" του να ακούσει κανείς metal; Έχει να κάνει με το οτι σαν ακροατής είναι πρόβατο και ακούει οτι του σερβίρουν; Έχει να κάνει με το οτι αξιακά (και αξιωματικά) accept, riot κλπ δεν γίνεται να παράξουν μετρια άλμπουμ ποτέ ενώ μπάντες που εκπροσωπούν άλλα υπο-είδη βγάζουν σωρηδόν σαβούρα; Δεν είναι όλα αυτά εντελώς υποκειμενικό γούστο; Δεν μπορει κάποιος όντως να γουστάρει 100% συνειδητά ένα "post metal/occult doom/stoner/fem fronted punk/blackened crust album" -που στα αυτιά του μέσου κλασικομεταλλά μπορεί να ακούγεται μέτριο ή κακο- χωρίς να είναι ερμαιο της μόδας; Κι αν εν τέλει είναι έρμαιο της μόδας, στεναχωριέστε που αυτά τα "έρμαια" και τα "πρόβατα" δεν αποτελούν μέρος του heavy metal ακροατηρίου;Quote:
Πιστεύω πραγματικά ότι ο μέσος σημερινός ακροατής/τρια θα αντέξει για περισσότερη ώρα ένα τελείως μέτριο/κακό post metal/occult doom/stoner/fem fronted punk/blackened crust album παρά τον νέο δίσκο των Accept ή των Riot.
Quote:
Originally Posted by freak brother
αυτό γινόταν μόνο στα 80ς, αν και τα μεγάλα φεστιβάλ ακόμη μαζεύουν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο.
το πεινκιλερ βγηκε στα 90ς , και αμα καναν περιοδεια τωρα οι Τζουντας πριστ μονο με το πεινκιλλερ , νομιζω θα μαζευαν πολυ λαο.. οι σκαικλαντ παλι...σε καμια παμπ .
ναι στα 90ς, το 1990...
πολύ λαό δύσκολα εκτός των πλαισίων ενός φεστιβάλ.
Να πω εδώ ότι οι Skyclad με Martin, αν επανενώνονταν αύριο, άνετα θα έπαιζαν σε μια ΠΟΛΥ καλή θέση στο Wacken. Για επετειακό δε Prince of the Poverty & Burnt Offering show θα βγαίναν και τα ξωτικά των δρυμών της Γερμανίας να τους ακούσουν, μη σου πω, Freak.
Το Painkiller πέρα από δισκάρα να πούμε ότι έχει αρκετή ιστορία από πίσω. Το θεωρώ περίπτωση όπου «δυνατό χαρτί» μιας μεγάλης εταιρείας βγάζει τελικά τον δίσκο-καύλα που περιμένει όλη η υφήλιος να βγάλει. Οι συνειδητοποιημένοι ακροατές γνώριζαν από την ημέρα που βγήκε ότι θα μείνει κλασικό. Το Black Album, στην ίδια συνάφεια, εμπορικά είναι μπόμπα (πιο μπόμπα δεν γίνεται βασικά - κάπου είχα διαβάσει ότι στην πρεμιέρα μεγάλα εμπορικά είχαν ανοίξει για να το πουλήσουν κυριακάτικα, αδιανόητα πράγματα), αλλά δεν έχει το status ποιότητας που έχει ο δίσκος των Priest. Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις δίσκων στους οποίους οι δισκογραφικές πίστεψαν. Δύο περιπτώσεις που δεν τους βγήκε ήταν το ντεμπούτο των Αμερικανών Warrior και των Armored Saint.
Tyler, πολύ καλό post. Θα επανέλθω. Ίσως φτιάξω και λίστα, τελικά, για να διδάξω τον Commissar μεταλλάκι. :dfinger:
Έχω μπερδευτεί. Μίλαμε για το μέταλ γενικότερα και σύγχρονους δίσκους που θα μπορούν να θεωρηθούν κλασσικοί στο μέλλον ή αποκλειστικά και μόνο για Heavy metal; Τότε θα πρέπει να ορίσουμε και τι σκατά είναι το Heavy. Και αν αρχίσουμε να ξεψαχνίζουμε τότε κάλλιστα θα μπορούσε να βγει κάποιος και να πει πως και το Painkiller πιο πολύ power είναι και να μπλέξουμε σε άλλα. Μπέρδεμα γενικά η φάση.
Σίγουρα πάντως, και με βάση ονόματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, δε θα θεωρούσα με τίποτα σαν τελευταίο το Painkiller. Σε δίσκους που αναφέρθηκαν ήδη, και χωρίς να συμφωνώ, θα μπορούσα να προσθέσω ένα Land of the Free, ένα Tunes of War, ένα Brethren of the Longhouse και γιατί όχι Immortal Soul/Unleash The Fire, ένα Gathering Wilderness και πάει λέγοντας.
Και στην περίπτωση που ο φίλτατος φρηκ ρωτάει τότε η απάντηση είναι απλή, το τελευταίο που κυκλοφόρησε και πριν εμφανιστεί το επόμενο είναι το Unleash the Fire.
Εγώ νομίζω ότι ο Φρηκ ενδόμυχα τουλάχιστον εννοεί κάτι που γουστάρισαν "όλοι" όταν βγήκε πέρα από τα υποκειμενικά, τύπου μπλακ άλμπουμ, τα iced earth και blind guardian που έγιναν γνωστά εδώ, αυτά που κάθε πιτσιρίκι έπρεπε να ξέρει τότε αλλιώς θα έτρωγε φάπες στο σχολείο. Τα άλμπουμ που δημιούργησαν τη μυθολογία του μέταλ τέλος πάντων, που μπήκαν μέσα στην ποπ κουλτούρα και τα λοιπά. Ε, αυτά μας έχουν τελειώσει λόγω πραγμάτων άσχετων με τη μουσική την ίδια, αλλά με το ίντερνετ, το θάνατο των μεγάλων δισκογραφικών, το οποίο και σε συνδυασμό με το άνοιγμα των αισθητικών και τη λιγότερο crowd pleasing τροπή που πήρε το μέταλ δημιούργησε την αισθητική του "ακούω πολλά" και πέθανε το "είμαι οπαδός λίγων μπαντών".
Τα 'χουμε πει πολλές φορές αυτά, άμα κάποιος συνεχίσει να αφιερώνει ώρες σε δίσκους σε όχι 1-2 στα γρήγορα στο youtube θα συνεχίσει να βρίσκει ΤΕΛΕΙΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ δίσκους ακόμα και τώρα. Εμένα προσωπικά η λίστα με τα καλύτερα έβερ δεν έχει σχεδόν τίποτα από 80'ς, πιο λίγα πράγματα από 90'ς από όσο παλιά, και όλο και περισσότερους δίσκους από '00 και μετά. Δε μιλάω για ΧΕΒΙ μέταλ βέβαια ως επί το πλείστον (μη με ρωτάτε ποια είναι, αυτά που ποστάρω τόσα χρόνια και δεν πολυασχολείται κανείς λολ).
Όσον αφορά καλλιτεχνικά την πορεία του μέταλ που έλεγε ο Ρα, υπάρχει θέμα stagnation ιδεών για όσους παρακολουθών το είδος από παλιά, προφανώς, το οποίο αντισταθμίζεται μόνο αφιερώνοντας πολύ χρόνο, όταν έχουμε φτάσει στο σημείο πολλά από τα άλμπουμ που παίρνουν καλές κριτικές, ξεχωρίζουν κλπ να μη μας λένε πολλά. Πιο ανησυχητικό μου φαίνεται ότι οι μουσικές κοινότητες (μέταλ οπωσδήποτε αλλά και γενικώς) έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται. Electric requiem βλέπετε και οι ίδιοι ότι το μιούζικ είναι σε μεγάλη παρακμή, rocking.gr επίσης σε πτώση, γενικά τελευταία μόνο ξένα σάιτ διαβάζω. Μακάρι να πάει κάπου αλλού αυτός ο κόσμος που δεν το ξέρω, γιατί τελικά η μεγαλύτερη απόδειξη για το εάν "πεθαίνει" ένα genre είναι ο κόσμος που το ακολουθεί (και το εάν εκφράζεται βέβαια, ή απλά ακούει tube και τα σκάει στις συναυλίες).
Με τον "αντικειμενικό" ορισμό που έλεγα στην αρχή, μάλλον το τελευταίο μεγάλο μεγάλο (και πολύ γνωστό και κριτική αποδοχή δηλαδή) ήταν το Laterlatus πάντως. [inb4 είπαμε να μοιάζει από Maiden ως Priest ρεεε]
το ροκινγκ.γρ παντα ηταν μια παρακμη , το λατεραλους μπορει να στιγματισε τον ηχο του και να ειναι το τελευταιο κλασσικο στο δε ξερω τι ηχο , αλλα κλασσικο ΜΕΤΑΛ ΡΕ ΓΑΒ ΓΑΒ!
ποιό lateralus γαμώ τον Δία;!
Καλά, μη γίνεσαι ταύρος.
γιατί; θα αναγκαστείς να πηδήξεις απο πάνω μου;Quote:
Originally Posted by ikonoklast
hellooo ο Διας ηταν ο ταυρος ρε αμπαλοι .
Δηλαδή ο atom smasher γαμάει το άτομο του;
Quote:
Originally Posted by phthoggon
μα αυτο λεμε και εμεις
o φθόγγος τα 'πε καλά ως προ το γεγονός ότι άλλαξαν οι εποχές και η εύκολη πρόσβαση στην τέχνη έχει δώσει βήμα σε πολλές μπάντες, αλλά χρόνο για να ακούσει κανείς λίγα πράγματα από την κάθε μία. βέβαια, δεν είμαι σίγουρος ότι τα σημερινά πιτσιρίκια δε νιώθουν την ίδια μαγεία που νιώθαμε εμείς τότε σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
to teleytaio manowar...
