Originally Posted by
Dythor
Όποιος δεν έχει ζήσει στη γαμημένη επαρχία να μη μιλάει για το "πόσο γαμάτα θα 'ναι" να ζεις εκεί ως ενήλικας. Για καλό δικό του δηλαδή, όχι τίποτα άλλο. Πέρασα όλα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια σ' ένα χωριό ουσιαστικά, σ' ένα βουνό, στο δάσος. Το οποίο και ήταν υπέροχο και μου άφησε πάμπολλες δυνατές παιδικές μνήμες, μυρωδιές, ξέρωγωτι. Το πρόβλημα άρχισε από τα 15-16 και μετά, οπότε και διευρύνθηκαν λίγο τα ενδιαφέροντα και έπρεπε να αρχίσω να έχω επαφές με την πόλη για καφέδες/σινεμάδες/γκόμενενς/ρεστωράν/κοσμηματοπωλεία/εστιατόρια. Από τον πρόλογο στην ενήλικη ζωή δηλαδή.
Ε λοιπόν δεν υπάρχει κάτι πιο βαρετό, πιο μίζερο, πιο ακίνητο και πιο θλιβερό από τη ζωή στην επαρχία. Κι όσο μεγαλώνεις, τόσο χειρότερα γίνεται. Όπως σας το λέω μαλάκες, έχει ρουφήξει νιάτα μέσα από ψυχές αυτός ο βόθρος που λέγεται Πάτρα.
Μακριά.