Λοιπόν, τα παρακάτω ΔΕΝ ΤΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΝΩ αεροπορία με στρατό, ούτε να πω "κοιταχτε ρε ΄σεις τι πέρασα" απλά για μια ενημέρωση σχετικά με το πόσο "χαλαρά" μπορεί να είναι τα πράγματα στη αεροπορία. Η φάση ξεκινάει στις 10/11 όταν και παρουσιάστηκα στην Τρίπολη. Εκείνη την μέρα περάσαμε απο 1204 γιατρούς (συμπεριλαμβανομένης και αρχιδοεξέτασης :razz:) και κάναμε 4 εμβόλια. Μας χρεωσαν κουβέρτες σεντόνια κλπ, και περάσαμε απο τον εφοδιασμό όπου μας έδωσαν ένα σκασμό πράγματα (μια γομαροβαλιτσάρα, ένα μπλε σακο και έναν μικρότερο γκρι - "εκστρατείας"). Όλα αυτά non stop φυσικά απο τις 12:15 που μπήκα μέχρι και τις 00:30 που πέσαμε να ξεραθούμε. Πέρασαν τρείς μέρες και πάνω που είχαμε "βολευτεί" στους θαλάμους, μας φωνάζουν να βγούμε στην πίστα της μοίρας (όπου "μοίρα" = λόχος για τους στρατέους) μαζί με τα πράγματά μας (όλα τα παραπάνω που ανέφερα + την πολιτική βαλίτσα/σάκο, δλδ γαμήσι στο κουβάλημα) μες τον ήλιο για καμιά ώρα έτσι χύμα. Εδώ μια μικρή παρένθεση για το κλίμα της Τρίπολης. Το πρωί και το βράδυ άνετα η default θερμοκρασία είναι "μείον Χ" μαζί με τρελή υγρασία, ενώ το μεσημέρι ο μέσος όρος ήταν περίπου 25C (δηλαδή έσκαγες απο την ζέστη). Αφού "βολευτήκαμε" στους νέους θαλάμους μας αλφαβητικά αυτή τη φορά, άρχισαν τα "ωραία" της εκπαίδευσης... Φωνές, απανωτές μεταβολές, και καψώνια όπως:
-να παρουσιάζεται όλη η μοίρα ταυτόχρονα με τα χέρια στο σβέρκο, κάνοντας επιτόπιο συντονισμένο βήμα,
-καμια 20ριά απανωτές μεταβολές (ψέμματα. το ρεκόρ ήταν 18 :P )
-τα χέρια στην πρόταση για όσο θέλει ο "εκπαιδευτής"
και αργότερα όταν χρεωθήκαμε όπλα για οπλοασκήσεις (το υπερσύγχρονο τουφέκι Μ1) τα όπλα στην πρόταση, στην ανάταση και κάτι άλλες μαλακίες του τύπου "κάμψεις των καρπών επι των όπλων πάνω και κάτω")
-επίσης είχαμε και το άλλο ευχάριστο πραγματάκι, αν στα προσκλητήρια αργούσαν 2-3 άτομα, να μας χώνουν όλους μέσα και να μας ξαναβγάζουν τρέχοντας προκειμένου "η κίνηση να είναι η ιδανική"
Όλα τα παραπάνω φανταστείτε τα, σχεδόν σε καθημερινή βάση με τα πιο αυστηρά παραγγέλματα να δίνονται απο γυναίκες σμηνίες (=λοχίες) που δεν ξεπερνούσαν το 1.60 σε ύψος, και έναν εποπ υποσμηνία (=δεκανέα) που την είχαν δει ράμπο και καλά. Πρέπει να παραδεχτώ όμως οτι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτών ήταν και γαμώ τα άτομα και μετά τις πρώτες μέρες σε προσωπικό επίπεδο, ήταν πολύ ξηγημένοι.
Το μενού της "εκπαίδευσης" περιήχε κι άλλα καλούδια όμως:
- πορεία 6 χιλιομέτρων συνολικά προς το πεδίο βολής με τον σάκο εκστρατείας και το Μ1 υποχρεωτικά στον ώμο, και στη συνέχεια βολή με G3 και υπεροπλοπολυβόλο Bren (κατασκευής 1912!)
-την λεγόμενη "στρατικοποίηση" που είναι μια μέρα που βγάζουν όλους τους νεοσύλλεκτους σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, τους βάζουν να τρέχουν 3-4 γύρους και μετά έχει ομαδικά καψώνια όπως τα προαναφερθέντα + κάμψεις
-και τέλος πέρασμα απο επιλεγμένα σημεία στον στίβο μάχης
στα παραπάνω προσθέτω και τα προσωπικά μου στατιστικά γι' αυτές τις 23 μέρες:
1 υπηρεσία εστιατορίων
2 μαγειρεία
1 σκοπιά
5 θαλαμοφυλίκια
2 γοπing
6 καθαριότητες θαλάμου (3 φορές χέστρες με μπόνους ένα ξέρασμα)
Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν σκάει μύτη τις τελευταίες μέρες η φήμη για 10ήμερη άδεια ορκομωσίας και μας έδωσαν αρχικά 6 (!) και τελικά στα αδειόχαρτα 7. Ευτυχώς με το που γυρνάω παίρνω μετάθεση και μετά "αντίο για πάντα" Τρίπολη.
*πιο πάνω αναφέρω την μοίρα μόνο και μόνο γιατι απο μοίρα σε μοίρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Χαρακτηριστικά στην 3η (που επικρατούσε το σύνθημα "λευτεριά στη 2η", μόνο μαλλί της γριας και τρενάκι δεν είχανε στην πίστα τους, και περάσανε ζάχαρη. Και σε εμάς φυσικά υπήρχαν γαμάτες στιγμές με γέλιο και τρελό χαβαλέ αλλά πολύ πιο περιορισμένα.