Originally Posted by
ikonoklast
Το white ribbon είναι η κάποια γαμημένη διακοσιοστή ταινία ενός αναγνωρισμένου και κατα γενική ομολογία άρτιου σκηνοθέτα που μας έχει δείξει στο παρελθόν κάποιους γαμημένους διακόσιους διαφορετικούς τρόπους να στήνεις ένα σενάριο στο πανί. Ένα εκατό φορές πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που θες να πεις, απο τον ίδιο, είναι το 71 fragments το οποίο έχει απλώς 71 ατάκτως τοποθετημένες -σχεδόν τελείως άσχετες μεταξύ τους- βινιέτες. Ακόμη και τότε υπάρχει μια σαφήνεια, όπως και στο white ribbon. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί και οι δύο ταινίες έχουν ΣΕΝΑΡΙΟ. Όλα αυτά χωρίς ποτέ να εννόησα ότι δεν υπάρχει κινηματογράφος που δεν έχει ούτε καν αυτό και παραμένει φίνος. Εσύ λες για "πρωτοτυπία", στην πραγματικότητα έχει γυριστεί και πενήντα χρόνια πίσω, δε βαριέσαι, υγεία.
(σποιλερς:)
Ο κυνόδοντας είναι η κάποια γαμημένη πρώτη προσπάθεια ενός νέου σκηνοθέτα. Δεδομένης και της φύσεως της ταινίας είναι για μένα πολύ λογικό να παρουσιάζονται θέματα σαν αυτό που λέω. Ο σκηνοθέτας φαντάζομαι ότι έδωσε πολύ περισσότερη βάση στην αίσθηση που σου αφήνει το φιλμ συνολικά -μέσα και απο τα διάφορα ευρύματα που αραδιάζει- παρά σε ένα δομημένο σενάριο. Η ταινία έχει γραμμική πλοκή, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ένα φινάλε και δεν το έχει. Το γιατί εσύ είσαι σίγουρος κιόλας για οτιδήποτε έχει σαν πρόθεση ο άνθρωπος και τι είναι σκηνοθετική και σεναριακή αδυναμία του πηγάζει μάλλον απο το γεγονός ότι είσαι μαλάκας ή/και μέσα στο βρακί του. Mαλάκας είσαι δηλαδή αλλά δεν το κάνω για σένα το ποστ.