Originally Posted by
OniBocho
Τι κάνουμε σε μια ιδανική κοινωνία ή σε αυτήν που ζούμε;
Σε αυτήν που ζούμε, η τιμωρία είναι μια έκφραση της υποκρισίας της κοινωνίας. Αγνωώντας τη ρίζα του προβλήματος, αφήνουμε τα δύο πιο σάπια συστήματα εξουσίας, το νομικό/δικαστικό και έπειτα το μπατσικό/σωφρονιστικό να καταδικάσουν τον "εγκληματία" με πιο σύνηθες αποτέλεσμα αυτός να γίνεται χειρότερος από πριν, λόγω τόσο των συνθηκών σωφρονισμού, όσο και του τρόπου λειτουργίας του ίδιου του μικρόκοσμου των φυλακών. Αν κοντά σε όλα αυτά συνυπολογίσεις το πόσοι άδικα βρίσκονται στις φυλακές και το πόσοι (κυρίως αυτό) άδικα είναι έξω από αυτές έχοντας διαπράξει μαζικά εγκλήματα, αντιλαμβάνεσαι πως η τιμωρία αυτή, είναι μια νοσηρή κατάσταση που με συγκεκριμένες μεθόδους, κάνει μια απαραίτητη δουλειά του συστήματος. Από εκεί και πέρα βέβαια και παιδαγωγικά αν εξετάσεις το ζήτημα, η τιμωρία δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα, ειδικά με τον τρόπο που τα παιδιά, οι νέοι, μεγαλώνουν σήμερα πιο ψιλιασμένοι από ποτέ. Καμία ελπίδα συμμετοχής και ανάδειξης του καλού εαυτού του "κατηγορούμενου" δεν μπορεί να αναδείξει και ωχρειά μπροστά στην ενθάρρυνση και τον παραδειγματισμό (όχι την παραδειγματική τιμωρία, έτσι; )
Σε μια ιδανική κοινωνία, δε θα χρειάζονταν καν. Το ίδιο το κοινωνικό σύνολο δεν θα επέτρεπε την ανάπτυξη και ύπαρξη στοιχείων που χρήζουν τιμωρίας κι αν ακόμα αυτά εμφανίζονταν, από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο θα συμμορφώνονταν. Σύμφωνα με τα λόγια του μεγάλου Ινάζο Νιτόβε (που μεταφράστηκε και από τον τιτανομέγιστο Byron Polydoras) "ο άνθρωπος έχασε κάθε αίσθηση προσωπικής ευθύνης και δικαίου, από τότε που θεσπίστηκαν όργανα δικαιοσύνης και εξουσίαας. Αντί να προσπαθεί να μην προκαλέσει κακό στον διπλανό του, προσπαθεί να το προκαλέσει και να μην τον πιάσουν"
