Κατά λάθος μούτζα σε ουμπου.
Printable View
Κατά λάθος μούτζα σε ουμπου.
για να πουμε την αληθεια (οπως παντα αλλωστε), ουτε ο ανηδονικος ανθρωπακος που την παλευει με τα απς εντ νταουνς ειναι καμια ιδιαιτερη πηγη εμπνευσης. γενικα, αυτοι που την παλευουν τα φταινε ολα. οσο για μια τυπισσα στην φαση της γουαϊνχαουζ, τι 27, αυτα που εζησε δεν θα τα ζησουμε κι αν μας δωσουν 300 χρονια. απαξ και ξεφυγεις απ'την βιοπαλη μια χαρα ζωαρα ζεις. μακαρι κι εγω να ζουσα 8 χρονια ξυδια, ναρκωτικα, γαμησια χωρις κανενα αγχος κι ας πεθαινα στα 27, ωραια θα'ταν.
phthoggon, υπάρχουν διάφορα αισθητικά μοντέλα που είναι από απεχθή ως απεχθέστατα. Αυτό του αυτοκαταστροφικού έχει χαρίσει ενίοτε Μεγάλα Πράγματα στις διάφορες τέχνες, καθώς η έμπνευση που θα δίνει το σκοτάδι μέσα στο πετσί σου, πιθανώς να οδηγεί σε αξιοσημείωτα πράγματα. H Amy Winehouse λόγω του τραγικού θανάτου της (αποτέλεσμα όλων αυτών που έλεγε ο ικόνοκλαστ μεταξύ άλλων) δεν θα χαρίσει στην Φωνή της μια καριέρα που θα την καθιέρωνε ως Μεγάλη Τραγουδίστρια και όχι ως κατασκεύασμα έξι μηνών των δισκογραφικών (που ούτε αυτό ήταν).
Λέω πως η σημασία του να ακούς στο ραδιόφωνο αυτό :
http://www.youtube.com/watch?v=TJAfLE39ZZ8&ob=av2n
μέσα σε ένα εμετό από lady gaga, adele και όλα τα σκατά που υπηρετούνται πιστά από τα ραδιόφωνα, είναι γεγονός -για μένα- ιδιαιτέρως σημαντικό
δεν στεναχωριέμαι ακριβώς για τον θάνατο ενός ανθρώπου από ναρκωτικά, κάθε μέρα πεθαίνουν πολλές χιλιάδες άνθρωποι για εξίσου χιλιάδες λόγους, από πείνα, από ζέστη, από κρύο, από φτώχεια, από ακροδεξιούς ακροχριστιανούς νορβηγούς, από αμερικάνους, από ισραηλινούς, από μάγιας, από καρχαρίες, από εργατικά ατυχήματα για να στηθούν συναυλίες της amy/madonna, από αστυνομικούς, από καρδιά, από οτιδήποτε
Αν σας πιάνει σήμερα ο πόνος για τη νορβηγία, είναι Επειδή πέθανε η Winehouse και βρέθηκε ένα μέτρο σύγκρισης 100 αθώοι vs ένα πρεζάκι. Αυτό είναι κάπως ηλίθιο, δεν είναι καν RIP thread αυτό, σχολιασμός γίνεται επί των πραγμάτων που συνέβησαν, και κυρίως του σε πόσο ακόμα μεγαλύτερη καλλιτέχνιδα θα μπορούσε να εξελιχθεί αν τελικά ξεπερνούσε τα θέματά της. Τελικά την ξεπέρασαν αυτά
Καλα σε γαμαει η Lady Gaga και απλα εισαι ασχετος που μας πουλας και την Amy Winehouse για ψαγμενη μουσικη :)
αρνούμαι να μουτζώσω τόσο κακό ποστ
Όσοι τονίζετε το πόσο αυτοκαταστροφικοί είναι οι καλλιτέχνες που πέθαναν από καταχρήσεις και ότι είναι "τραγικές φιγούρες" γιατί το κάνετε; Το γεγονός αυτό τους ρίχνει στα μάτια σας; Δεν μπορείτε να εκτιμήσετε το έργο τους μετά; Τί;
Γιατί πρέπει να έχει να κάνει με το πώς βλέπουμε το έργο τους; Εγώ από την ανθρώπινη πλευρά το λέω απλά. Είναι αυτό που είναι (είναι).
η ίδια λογική λέει ότι ο keith richards είναι παρατρίχα τραγική φυσιογνωμία :touched:
Επειδή ο μόνος τρόπος για να χαίρεσαι τη ζωή είναι μόνο μέσα από ναρκωτικά ξύδια και να τα γράφεις όλα στο μουνί σου :smile: Ντάξει, τι να σου πω, ζήσε στη Μπωντλερική σου φαντασίωση. Εδώ η τύπισσα γράφει (με μια πρώτη ματιά) για κατάθλιψη, απόρριψη, αυτολύπηση, μιλάμε για έναν άνθρωπο που πρέπει να είχε είχε όλα και τίποτα από τα 20 του. Δεν γίνεσαι χαρούμενος με άμεση και υπερβολική επιτυχία, αναγνωρισιμότητα, πλήρη και συνεχή ικανοποίηση των θέλω σου, γαμημένα ΑΝΙΩΘΟΣ γίνεσαι. Νο pain, no fucking gain. Όσον αφορά την εξάρτηση από ουσίες, μεθύστακας δεν υποτίθεται ότι είσαι, κάτι δε ξέρεις? Όλα ωραία και καλά είναι στη ζωή τους? Ρε μαλάκες, η τύπισσα πέθανε ένα χρόνο μικρότερη από μένα δηλαδή, θύμα ήταν, σιγά μη πρόλαβε καν τα ζήσει τη ζωή to the max (άσε που πλάκα πλάκα οι επαγγελματίες μουσικοί δουλεύουν τις ίδιες και περισσότερες ώρες από τον κοσμάκη για να κάνουν αυτό που κάνουν). Και καλά σας γαμάει η βιοπάλη.
Ο κόσμος λέει πολλά χαζά πράγματα όταν πρόκειται για θανατικά. Μεγαλοστομίες, συμπλέγματα, υπερβολές, βλακείες κάθε είδους, πράγμα λογικό εδώ που τα λέμε, ο θάνατος είναι το βασικά μη διαχειρίσιμο κονσεπτ για την ανθρώπινη συνείδηση. Ένα από τα πιο χαζά που συνηθίζονται είναι να συγκρίνεις θανάτους και καταστροφές που συμβαίνουν στο ίδιο χρονικό πλαίσιο. «Λέτε για την amy αλλά δεν σας είδα να λέτε τίποτα για την νορβηγία». Χαρείτε πχ τον γελοίο πασόκο Χωμενίδη σε ένα πρόσφατο που πήρε το μάτι μου.
Στο τοπικ: φθόγγον, αυτό που σου λένε είναι ότι η καλή μουσική γράφεται συνήθως απο πρεζάκια, καταθλιπτικούς, αυτοκαταστροφικούς και πειραγμένους σε αντίθεση με την κακή μουσική που γράφεται συνήθως από «απλούς καθημερινούς ανθρώπους που την παλεύουν».
Το "δε σας είδα να λέτε για το τάδε" είναι Πάσχος Μανδραβέλης, τα χουμε πει.
Ον τόπικ, κρίμα, ήταν πολύ καλή.
Δε σε πιστεύω, κι εσύ την πρώτη ακους. ;)
Ακούω και Manowar και Primordial όμως, και τα προτιμώ από Amy Winehouse.