Το β.
Το πόστς μου στη προηγούμενη σελίδα το διάβασε κανείς?
Printable View
Το β.
Το πόστς μου στη προηγούμενη σελίδα το διάβασε κανείς?
όχι (tl;dr)Quote:
Originally Posted by Aldrahn
εσύ δεν τραβάς καμιά πηχτή δηλαδή ?Quote:
Originally Posted by Aldrahn
Για να μιλήσουμε για πιο βατά πράγματα, χωρίς βέβαια ν'αφήσουμε τα δυο ωραία ποστς της προηγούμενης σελίδας να ξεχαστούν:
Τι λέμε για τις όπερες οι υπόλοιποι παιδιά;
Δεν έχω πολυασχοληθεί, τελευταία ακούω λίγο Βάγκνερ κι έχω σχηματίσει μια άποψη για μερικά πράγματα.
Τριστάνος και Ιζόλδη ήρθε πρώτο, αλλά το θεωρώ λιγάκι βαρετό.
Τώρα ακούω το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν το οποίο είναι δυο φορές μεγαλύτερο περίπου παρόλα αυτά έχει μερικά πολύ ενδιαφέροντα σημεία και για ένα περίεργο λόγο κάτι μου αρέσει και δεν βαριέμαι, αλλά θα το βρω εν καιρώ τι είναι (μάλλον λατρεύω τον γερμανικό μύθο και δεν δέχομαι κακή άποψη από τον εαυτό μου). Πάρτε ένα απόσπασμα κομψοτέχνημα από το Das Rheingold, (σκηνή στην οποία κοιμάται-ξυπναει ο Odin και χαζεύει το κάστρο που του έφτιαξαν οι γίγαντες, πιθανολογείται οτι εξυνε και την μυτη του) το οποίο είναι πρελούδιο της ιστορίας μας, γράφτηκε όμως τελευταίο, καθώς το αρχικό πλάνο μιλούσε για τριλογία (σαν αυτή του άρχοντα των δαχτυλιδιών...), μετά όμως το μετάνιωσε και ήθελε να προσθέσει κάτι ακόμα.
Wotan! Gemahl! Erwache!
Γενικά δεν τρελαίνομαι για όπερα. Ειδικά για ιταλικές ποζερο-φανφαρονιές. Και ύστερα αναρωτιέσαι από ποιοι κομμάτι της ιταλικής κουλτούρας προέρχεται το κιτσαριό του Luca Turilli και των Domine... Πάντως αν θες να δοκιμάσεις την τύχη σου (στη γλώσσα και όχι τόσο στο στυλ) συνιστώ Don Giovanni από Mozart.
Γενικά μιλάει για επίγειες απολάυσεις, σεξάκι, αγάλματα που ζωντανεύουν, υπόθεση με ψωμί και κάποιος εκεί μέσα δεν τη βγάζει καθαρή που δεν το περιμένεις. Δε θέλω να γίνω κλισέ και να στηρίξω Requiem, αυτά εννοούνται. Δώσε και μια ευκαιρία στην αμερικάνικη μοντέρνα όπερα, ειδικά στον George Gershwin και στο Porgy and Bess. (Αυτό που έχει το αυθεντικό summertime, ντε) Αν ψάχνεις σοβαρή ολοκληρωμένη εκτέλεση για το τελευταίο, πμ και κάτι θα γίνει.
Αφιέρωμα στο σατανικό / παρανοϊκό black metal. Φαν του είδους, δείτε τι κλίμα ΔΕΝ έχουν οι μπάντες σας. Kαι μη μιλήσει κανείς για Arcturus και ξεράσω.
http://www.youtube.com/watch?v=otAUwGp4kfM
(Με τα υπόλοιπα κομμάτια στα related)
http://www.youtube.com/watch?v=mk_hkWLDdpg
http://www.youtube.com/watch?v=A4DzOzckOpg
Ασχετο-σχετικό με τα παραπάνω για extra credits στο είδος.
http://www.youtube.com/watch?v=YyknBTm_YyM
γαμώ το τελευταίο,ο ίδιος έχει κανει και το the carnival of the animals οπου υπάρχουν διάφορα εξαιρετικά. απορώ με τους παραπάνω που λενε οτι η ιταλική όπερα τους φαίνεται φανφάρα και προτιμούν τη γερμανική, δηλαδή αυτή δε τους φαίνεται λιγο παιδική χαρά; ακόμα κι ο βάγκνερ ο χεβιμεταλ το ίδιο είναι.
Τον John Zorn υποθέτω θα τον ξέρετε για τα freejazz/grind whatever πράγματα που κοπανάει με τις μπάντες του, αλλά γράφει και αρκετά "σοβαρά" πιο ακαδημαϊκά πράγματα. Σε περίπτωση που δε τον ξέρετε καθόλου να πούμε ότι είναι ένας βλαμμένος εβραίος συνθέταρος από τη Νέα Υόρκη, πολυγραφότατος μέχρι αηδίας (έχει κυκλοφορήσει εκατοντάδες δίσκους από την εταιρεία του tzadik που μέχρι και δίσκο του mike barr των krallice έχει βγάλει).
Τα τελευταία χρόνια έχει κάνει μία στροφή προς το μυστικισμό ας πούμε και ναι, τα τσέκαρα αυτά εδώ επειδή θυμίζουν μπλακμέταλ τίτλους, αλλά χωρίς να έχω προλάβει να εντρυφήσω πολύ νομίζω ότι όντως είναι εξαιρετικά. Τα τέσσερα πάρτς (έχει και άλλα δύο) ανήκουν σε μία σουίτα που λέγεται νεκρονόμικον, τσεκάρετε ιδιαίτερα τα αργά παρτς (2 κ 4). Προειδοποίηση, είναι λίγο πιο βίαιος πάντως από τους......................... Liturgy.
Πράγματι, πιό βιαίος από τους Liturgy. Πράγμα λογικό καθότι σε πολλές δουλειές του είναι πιο «βίαιος» από το σύνολο του black metal και γενικά από πράγματα που εσείς οι μεταλάδες για κάποιο λόγο θεωρείτε «ακραία». Τεράστια δισκογραφική παραγωγή, ωστόσο αρκετές από τις δουλειές που βγάζει είναι μέτριες ή τελοσπάντων αδιάφορες για μένα, τα διάφορα naked city για παράδειγμα είναι λίγο τετριμμένα αν ακούσεις πέντε πράγματα παραπάνω στον ευρύτερο ήχο. BTW δε ξέρω τι έχει ποσταριστεί στο θρεντ αλλά δεν είναι «κλασική μουσική» ο Zorn, πότε έγινε;
Η «βιαιότητα» δεν είναι πάντα το ζητούμενο βέβαια, προσωπικά από ότι έχω ακούσει προτιμώ τα ψυχεδελικά αλλά παραδοσιακά, ενίοτε "ambient" της δουλειάς του. Ένα ενδιαφέρον τέτοιο παράδειγμα είναι το The Gift (2001). Δωράκι:
http://3.bp.blogspot.com/_PVxpiiDZv7...+gift-2001.png
Μονολιθικός:
http://www.youtube.com/watch?v=-rBMkfgwKgY
Νυχτερινός:
http://www.youtube.com/watch?v=r5y1z1Nx5j4
:thumbsup:
εδιτ: αυτά του Zorn θυμίζουν λίγο Penderecki. Ο οποίος btw στα πρώτα του, τα "αιρετικά", με ενθουσιάζει. Πολλή σύγχρονη συμφωνική μουσική όμως δεν έχω ακούσει, οπότε σ'μπαθάτε με δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω στην κουβέντα.
Ο Satie που αναφέρθηκε νωρίτερα όμως γαμάει (αν και δεν ξέρω πόσο οντόπικ ήταν). Τον έχουν κάνει όμως λίγο must για γλυκανάλατες/ρομαντικές στιγμές σε ταινίες, και έχω αρχίσει να σπάζομαι.
Μια χαρά είναι "κλασική μουσική" στα κομμάτια που πόσταρα, πυκνογραμμένα όλα, κουαρτέτα εγχόρδων, κανένα επαναλαμβανόμενο θέμα. Γενικά από εκεί προέρχεται έστω κι εάν παίζει πολλά και διάφορα (όπως αυτά τα μίνιμαλ που πόσταρες) και έχω δει να τον αναφέρουν μάλιστα σε λίστες όσον αφορά τους πιο σημαντικούς (κλασικούς) συνθέτες των τελευταίων χρόνων.Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Αυτό το παραμυθάκι τώρα περι ψευτοακρότητας του μέταλ που στο περίπου λέει και ο ρατ πόιζον στην προηγούμενη σελίδα να μου επιτρέψεις πάντως να μη το πάρω στα σοβαρά. Είναι ωραίοι οι σύγχρονοι κλασικοί και οι αβανγκαρντίστες και οι νοιζάδες και όλα αυτά αλλά blut aus nord ή portal ή deathspell omega ή nightbringer δεν είναι, επειδή δε τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, μια τέτοια μονοδιαστατικότητα και εξιδείκευση. Οι Elend (που είναι κάπου ενδιάμεσα ας πούμε και προέρχονται από το μέταλ) είχανε πει το εξής σε μία συνέντευξη, ότι κανείς μέχρι τώρα δεν έχει κάνει μουσική σαν αυτή των τελευταίων τους άλμπουμ (το οποίο το υποστηρίζω και γω) όχι επειδή είναι οι συνθέτες και μόνο αυτοί ξέρουν πως, αλλά επειδή κανέναν άλλον δε τον απασχολεί αυτό το πράγμα, το μόνο σκοτάδι, μόνο βία, μόνο θάνατος. Όχι ότι είναι μόνο αυτό το ζητούμενο βέβαια, αλλά τα του καίσαρος τω καισάρι.
ότι θα 'πιανε τόπο το flamebait μου 7 μήνες μετά κ θα σχολιαζόταν δεν το περίμενα
προφανώς όντας παντελώς άσχετος από black metal δεν είμαι σε θέση να έχω άποψη περί αυτού
Περισσότερο ήθελα να βάλω κάτι σκοτεινό, που αντιπροσώπευε την ψυχική μου διάθεση εκείνες τις μέρες. Εν πάση περιπτώσει, τσεκάρω zorn με το που πατήσω ριπλάι.
Πριν το κάνω αυτό, ας βάλω αυτό που άκουγα σήμερις.
(άσχετο με τους γείτονές του, γι' αυτό και εντός σπόιλερ)
Spoiler
κιθαρίτσα!
Είναι πολύ χαζό αυτό που είπαν αυτοί που λες δείγμα άγνοιας και κάποιας αφέλειας αν θες, θα έλεγα ότι ένας ξενάκης κάνει τους dso να κλαίνε και μια diamanda galas ή ένας καλός αμανές (και ΠΑΡΑ πολύς άλλος κόσμος) να κάνουν να κλάψουν και αυτούς τους Elend που λες (δεν έχω ακούσει τίποτα, δε τους ξέρω καν). Παρ' όλα αυτά όπως τη βρίσκει ο καθένας και ότι γι' αυτόν είναι ακραίο. Οι Liturgy δεν κατάλαβα πως κόλλησαν αλλά θα είναι κάτι σαν τα υστερόγραφα για τους haters στο μεταλχαμερ.
edit: ακούω το ομώνυμο από τον τελευταίο δίσκο αυτών που λες όσο το έγραφα αυτό, όχι άσχημο αλλά δεν μπορώ να φανταστώ γιατί να μην ισχύουν αυτά που λέω παραπάνω.
ναι, η diamanda galas και ο ξενάκης (αυτός βασικά από σπόντα) και ο scelsi και ο πεντερέφσκι είναι παραδείγματα μερικών που είχανε ένα εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον για αυτά τα πράγματα. Και εννοείται μεμονωμένα και σε ορισμένες στιγμές ξεπερνάνε το μέταλ και είναι πιο μπλακ μέταλ από το μπλακ μέταλ, αλλά δεν είναι πολλές αυτές. Ακόμα και η ντιαμάντα για 2-3 δίσκους το έκανε νομίζω. Εάν λες για τους Elend, ναι το A World in their screams και ακουστικά και κλειστά φώτα και όλο μαζί ίσον τίκετ το χελ, τα έχω ξαναπεί. Οι Liturgy απλά επειδή τους θυμήθηκα επειδή ε Νέα Υόρκη, μεταμοντέρνα, μυστέριουμ, κερατάδες στα εξώφυλλα, ε αυτά! =P
Τον ξενάκη τον ανέφερα επειδή κατά κύριο λόγο ο τρόπος που έχω καταλάβει ότι θεωρείτε ακραίους τους DSO είναι η συνθετική τους πολυπλοκότητα. Τελοσπαντων, όχι άλλα hijack στα θρεντς, πολύ ωραίο θρεντ ήταν αυτό τώρα που το ξαναβλέπω.
Ε να μη το αφήσω και αυτό ασχολίαστο, αλλά δε νομίζω ότι σκέφτεται κανείς από ΕΜΑΣ τους μεταλλάδες έτσι. Τότε θα ήταν και τα ινστρουμένταλ των Ντριμ Θήατερ η πιο ακραία μουσική στο κόσμο. Δεν είναι μόνο η πολυπλοκότητα ή στο κάτω κάτω μόνο οι νότες της μουσικής, είναι η συνολική θέληση/οπτική που διέπει και την αισθητική και τα νοήματα και όλα. Πάρε και ένα πάναπλο deathspell omega κιόλας που είναι ο ορισμός. (τι είναι "ακραίο" ακριβώς εδώ?)Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Ναι, δεν διευκρίνησα, τους ΔΣΟ μετά το Φας Ιτε - τα λέω καλά; Αυτό που έδωσες τώρα μια χαρά τελετουργικό sludge είναι :p
για ξεσπάσιμο.Quote:
Originally Posted by Harbinger of Death
"Πιο "βίαιος" κι από τα είκοσι cd που έχω ακούσει" να λες καλύτερα. :)Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Μπα, παραπάνω είναι. Αλλά 30-40 μπλακμεταλ δίσκοι είναι υπερ-αρκετοί σε αυτή τη ζωή, εκτός αν είσαι βίαιος σκακιστής φιλόλογος.
ε δεν είναι και "τελετουργικό sludge"
Είναι. Δες παραπάνω!
μιας και είσαι εδώ, για εξήγησέ μου πως οριζεις το τελετουργικό sludge. βασικά, ξεκίνα από το σκέτο sludge, κι αν θες ανάπτυξε την σκέψη σου. ευχαριστώ προκαταβολικά.
Μ'αρέσουν πολύ Κορσάκοβ, Μουσόργκσκι και Μποροντίν από τους 'Πέντε'. Ο Στραβίνσκι του Firebird Suite και του Rite of Spring, όχι ότι τα άλλα εφτάρια και τα ντέμο δεν είναι καλά, απλά δεν έχω ακούσει τίποτε άλλο με προσοχή. J.S.Bach λατρευω. Arvo Pärt, επίσης. Béla Bartók που αναφέρθηκε, μέχρι György Ligeti σε κάποιες συνθέσεις και μετά δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω μοντέρνα σύνθεση αν και καμιά φορά με συναρπάζει. Steve Reich και Philip Glass, αν μετράνε και αυτά.
Shirime: To κομμάτι που έδωσε ο φθόγγος παραπάνω ακούγεται σα Grief με ψαλμωδίες. Οι Grief είναι sludge άρα αυτό σε μια κουβέντα που δε συμμετέχουν μόγγολα και με ασόβαρη διάθεση είναι "τελετουργικό sludge". Κατα τ'άλλα όχι, δεν υπάρχει τέτοιος όρος και δε συνιστώ να τον χρησιμοποιείς με οποιονδήποτε άλλο κόσμο.
Ikonoklast: ευχαριστώ για την διευκρίνηση.
Shirime: Mη με ξενερώνεις, πίεσε με να σου πω ότι δεν υπάρχει sludge και ότι όλα είναι doom metal. Ρώτα με αν «Οι Deathspell Omega δηλαδή τώρα εσύ λες ότι είναι sludge;;;». Το άρχισες που το άρχισες, γίνε λίγο ΑΚΡΑΙΟΣ.
Ikonoklast: παράτα με, ακούω ΞΕΦΑΝΤΩΤΙΚΗ TECHNO
http://www.youtube.com/watch?v=aFd5Cci_pE4
Ρε είναι μέσα στο φλιπεράκι.
Με άρεσε μπορώ να πω αυτός ο ζορν αρκετά
σε άλλα νέα
Φασματική μουσική
από γουίκι για τους τεμπέληδες
Spectral music (or spectralism) is a musical composition practice where compositional decisions are often informed by the analysis of sound spectra. Computer-based sound spectrum analysis using a Discrete Fourier Transform (DFT), via the Fast Fourier Transform algorithm, is one of the more common methods used in generating descriptive data. Using DFT analysis, features of a particular sound spectrum can be visualized using a spectrogram. Spectral composition focuses, then, on bringing out these features, interconnecting them, and transforming them. This analytical approach to spectral composition originated in France in the early 1970s and the techniques were primarily developed, and later refined, at the Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique, Paris, and with the Ensemble l'Itinéraire, by composers such as Gerard Grisey and Tristan Murail. However, Murail has described Spectral music as an aesthetic rather than a style, an attitude towards composition rather than a set of techniques - the attitude being that "music is ultimately sound evolving in time"
δείγμα δωρεάν
http://www.youtube.com/watch?v=utQAXK15ZGM
http://www.youtube.com/watch?v=fdROh0T2jCk
για πείτε κι εσείς;
ωραίος ο τύπος ^^^
τσεκ και το παιδί, μπροστά:
http://www.youtube.com/watch?v=2zj1UtdxQfk&feature=related
όχι ερίκ σατί στη λεσβιακή τσόντα μου ρε μαλάκα....
Μιας και αναφέρθηκε ο Γιάννης Χρήστου, έχετε στο νου σας αυτό: http://anaparastasis.info/gr
http://www.youtube.com/watch?v=Pv-ZJh1ezLo
Το επιμελείται ο Ζουλιάτης (night on earth), έχει πάρα πολύ και καλό υλικό που μάζευε 10 χρόνια. Ακόμα κι αν δε μπαίνει κάποιος στο ίδιο το έργο του Χρήστου, έχει ενδιαφέρον. Ε, και οι μερακλήδες ρίχτε και κάνα donation.
Underground ανακαλύψη: Ο Raphael Weinroth-Browne είναι ένας τσελίστας που συμμετέχει στους Musk Οx, ένα σχήμα ακουστικής κάπωςφολκ στο στυλ των μπαντών της Prophecy, στων οποίων το φεηςμπουκ βρήκα ένα λινκ για την προσωπική του δουλειά. Τσέλο και τραγουδίστρια μόνο, και παρ' όλα αυτά από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, ένας συνδυασμός Glass-ικής αισθητικής με heavy metal ορμή και θρασοντεθ ρυθμική παιδεία. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν είναι μόνο σολιστικά εντυπωσιακό αλλά και συνθετικά καθ΄όλη την διάρκεια των 14 λεπτών του. Ίσως σας ξενίσουν λίγο τα άναρθρα δραματικά φωνητικά (δεν είναι και ότι καλύτερο τρου) αλλά μη μασάτε, αφήστε το να προχωρήσει, ιδιαίτερα στα τελευταία 5 λεπτά.
http://thevisit1.bandcamp.com/track/between-worlds
Φυσικά είχε και μία μέταλ μπάντα μικρότερος, τους Cholera, που δε θα μπορούσε παρά να γαμάει ασύστολα. Τα λέμε στο death metal θρεντ.
έντιτ: πάρτε και ένα βίντεο από τον τυπά να παίζει σόλο (μη φαίνεται και ξενέρωτο το ποστ χωρίς youtube link~!1)
Πολύ ωραίο κομμάτι. Στα συν το name your price download (αν και σέβομαι εξ ίσου όλους όσοι σκοπίμως δεν είναι αυτής της «πολιτικής»).
https://www.youtube.com/watch?v=RZkIAVGlfWk
βαλεριος ο αγαπημενος μου συγχρονος μαεστρος. εδω στο επος φαηρμπερντ. γραμμενο οριτζιναλυ για μπαλετο.
Οι όπερες του John Adams, κλασικός μινιμαλισμός και σοβαρή πολιτική μαζί. Το δεύτερο ήταν η μεγάλη του επιτυχία, το πρώτο τελείωσε σχεδόν την καριέρα του (και εντελώς της Alice Goodman που έγραφε τα κείμενα). Για όσους γουστάρουν να διαβάζουν εδώ μία συνέντεξή της που εξηγεί όλη τη φάση.
http://www.theguardian.com/music/201...ffer-interview
Προσέξτε μέταλ σημείο στο 9:00 στο Νίξον, όποιος θέλει να μου πει τι εννοεί ο ορίτζιναλ πατερούλης, επειδή δε το πιάνω
Quote:
Mao: "There is a paradox: among the followers of Marx, the extreme left--the doctrinaire--tend to be fascist." Nixon: "And the far right?" Mao: "True Marxism is called that by the extreme left. Occasionally the true left calls a spade a spade...and tells the left it's right!" And then Nixon's dumbfounded expression...absolute gold.
