Κάπου εδώ λέμε οτι δεν μπορεί να αποκαλείται ηθική ένα πράγμα που σου λέει πως να αισθάνεσαι. Η ηθική θα μπορούσε να σου λέει οτι είναι καλό να ΣΕΒΕΣΑΙ τον εχθρό σου ακόμα κι αν τον μισείς, όχι όμως να τον αγαπάς.
Printable View
Κάπου εδώ λέμε οτι δεν μπορεί να αποκαλείται ηθική ένα πράγμα που σου λέει πως να αισθάνεσαι. Η ηθική θα μπορούσε να σου λέει οτι είναι καλό να ΣΕΒΕΣΑΙ τον εχθρό σου ακόμα κι αν τον μισείς, όχι όμως να τον αγαπάς.
Η ηθική σαφώς και προϋπάρχει της θρησκείας, ως ένα σύστημα κανόνων για το πώς να λειτουργείς μέσα σε μια κοινωνία, ακόμα και οι κοινωνικές ομάδες των ζώων έχουν κώδικες συμπεριφοράς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει και πολύ σχέση με ουμανισμό, κλπ όπως την συσχετίζουμε. Είναι πάντα διαπλεκόμενη με την εκάστοτε μεταφυσική της κοινωνίας, και πιθανότατα μέσω αυτής σταδιακά σχετίστηκε άμεσα με την οργανωμένη θρησκεία.
Ενας άθεος κατά κανόνα θα είναι ηθικός σύμφωνα με τις αρχές της θρησκείας από την οποία αποστασιοποιήθηκε, μια και διαμέσου αυτών γνώρισε τον ουμανισμό και την αγάπη προς τον πλησίον ή το ότι όλος ο πλανήτης είμαστε αδέλφια, κλπ. Κατά κάποιον τρόπο, η αποστασιοποίηση αυτή κράτησε τις πιο ευγενείς όψεις της θρησκείας (διαφωτισμός, μαρξισμός, αναρχισμός, οικολογία) πετώντας σταδιακά όλο το υπόλοιπο καταπιεστικό ηθικό σύστημα.
Και έρχομαι πάλι στο προηγούμενο ποστ μου για να τονίσω αυτό, το ότι η αθεϊα δείχνει να είναι προϊόν μιας καλά θεμελιωμένης καταπιεστικής θρησκείας ή μεταφυσικού συστήματος, συνεπώς θα εμπεριέχει πάρα πολλά στοιχεία της στην νοηματοδότηση του κόσμου, αν όχι σε οντολογικό επίπεδο (θεότητα ή μόνο ύλη), σίγουρα σε μεδοδολογικό/ερμηνευτικό (πώς αποδεικνύουμε την "αλήθεια" μας) και κατά συνέπεια κανονιστικό (ηθική: αφού τα πράματα είναι έτσι, προχωράμε και στο δια ταύτα).
Το μόνο που καταφέρνει η θρησκεία είναι να δίνει εργολαβία στη δια παντός αμφιβολία. Discuss.
Eκθεση δεσμες?
Εκεί είναι η παγίδα της θρησκείας. Αναγωγή της ηθικής έξω από τα ανθρώπινα όρια, στο θεό. Αυτό ισχύει για τις περισσότερες θρησκείες, δηλαδή η τελολογική διάσταση των πράξεων υπό το καθεστώς υποσχέσεων ή τιμωρίας. Είμαι καλός όχι γιατί θέλω να πράττω ηθικά, αλλά γιατί μου τάζουν τον Παράδεισο, ή αντίστροφα γιατί αν δεν είμαι καλός θα με τιμωρήσει ο θεός κάνοντας κακό σε κάποιον δικό μου άνθρωπο και στέλνοντας με στην κόλαση. Τι σόι ηθική είναι αυτή που πηγάζει από το συμφέρον και το κέρδος;
Το αρχαιοελληνικό πρότυπο "καλός καγαθός" ή η ιδεά του μέτρου δεν είναι θεόπνευστες εντολές ε. Είναι ιδέες ανθρώπων που διαμόρφωσαν την αρχαιοελληνική δωδεκαθειστική θρησκεία που τιμωρεί τον αλαζόνα πχ και όποιον υπερβαίνει το ανθρώπινο μέτρο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ηθικής πριν τη θρησκεία.
Η ηθική διαμορφώνεται από κοινωνία σε κοινωνία. Πχ οι μη κατακριτέες - πλατωνικές και μη - σχέσεις μαθητών - καθηγητών στην αρχαία ελλάδα σήμερα θεωρούνται αισχρές και τιμωρούνται. Γενικά ωστόσο το "ουδείς εκών κακός" του Σωκράτη, που αργότερα συμπληρώθηκε από τον Νίτσε με το "αλλά και ουδείς εκών καλός" δείχνει ότι το αν θα πράττεις ή όχι ηθικώς είναι αποτέλεσμα βούλησης. Και αυτή η βούληση καθορίζεται από την παιδεία και τη συναισθηματική ωριμότητα.
Η θρησκεία είναι απλά ένας απο τούς πολλούς μηχανισμός των κοινωνιών για την ηθική χαλιναγώγιση του όχλου και κάπως υπερτιμημένη κατα την γνώμη μου όσον αφορά την επιρροή της.Και αυτό αν σκεφτεί κανείς οτι τους πρώτους ηθικούς κανόνες,τους μάθαμε στην πιο καθοριστική ηλικία απο την οικογένεια μας.Απο εκεί και πέρα η ηθική μιας κοινωνίας μπορεί να καθορίζεται απο νόμους,εκπαιδευτικά συστήματα ακόμα και παραδόσεις.Πάντως ιδιαίτερα σήμερα δεν θεωρώ τόσο σημαντική την επιρροή της θρησκείας όσον αφορά τους ηθικούς κανόνες που διέπουν μια κοινωνία.
Ναι, λέω απλά ότι ο σεβασμός είναι άλλο πράμα.
Μισό. Ο Χριστιανισμός τουλάχιστον (και σίγουρα και άλλες θρησκείες), έχουν και την έννοια της "ώριμης" πίστης, όπου πλέον δεν είσαι "καλός" ενόψει ανταμοιβής, αλλά για να είσαι "καλός" γιατί πιστεύεις σε αυτή την "καλοσύνη" όπως την περιγράφει η εκάστοτε θρησκεία. Δεν είναι απαραίτητα συμφεροντολογική ηθική (αν και συχνά στην υλοποίησή της, είναι).
γέροντας παίσιος ρε χόγκαρ
επειδή όταν η απόλυτη εξίσωση όλων των ανθρώπων στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα επιτευχθεί, θα χτυπήσει ένα καμπανάκι στον κατατρεγμένο και θα σκεφτεί "όλα είναι τέλεια, γουάου, δεν επιθυμώ τίποτε παραπάνω πια! Ας πάω στο ορυχείο να δουλέψω το οχταωράκι μου!"