Τα δύο albums με Di'anno είναι εξ' ίσου τέλεια με τα καλύτερα της υπόλοιπης δισκογραφίας αλλά είναι σα να συζητάμε για Sabbath με Dio πχ. Μία τελειότητα αλλά άλλο πράγμα από αυτό που συζητάμε.
Printable View
Τα δύο albums με Di'anno είναι εξ' ίσου τέλεια με τα καλύτερα της υπόλοιπης δισκογραφίας αλλά είναι σα να συζητάμε για Sabbath με Dio πχ. Μία τελειότητα αλλά άλλο πράγμα από αυτό που συζητάμε.
Ομώνυμο και μετά Killers για να συμφωνήσω με Candiru και μετά Rock In Rio και Beast Over Hammersmith αν βάζουμε και live.
to 1o
Λοιπόν, θα το παίξω ιστορία:
Spoiler
Οκ, με αυτό μεγαλώσαμε εμείς κλπ, αλλά το θεωρώ το πιο ώριμο συνθετικά, τέλος.
ta megala muala sunantiountai
wraio tha htan kai ena thread gia to poso kaula htan live se kathe periodia oi maiden
nomizw h periodeia killers beast on the road kai h epomenh htan me diafora oi kaluteres. h fwnh tou bruce sthn prwth tou periodeia apla htan asullhpth. sthn killers tour htan ena sunexomeno party. pote de kataferan na perasoun sto album thn apisteuth aisthitikh tou drifter sta live. kai kala h allh periodeia eixe to tame a land re aidoia. auta
Καριολακο σοντ επιτελους εκανες ενα ποστ αξιας. Μας εκανες ολους συνομηλικους σου να παλιμπαιδιζουμε για τον καλυτερο δισκο μειντεν. Κουφαλα.
Ον τοπικ, Το 7th son of και μια ιδιαιτερη θεση στην καρδια μου το piece of mind και fear of the dark. Οτιδηποτε μεχρι και το Χ factor ειναι πολυ ψηλα για να δω πιο ειναι ψηλοτερα (ενταξει το x factor χαμηλοτερα απ ολα τα υπολοιπα).
o καλύτερος δίσκος μέιντεν είναι το chemical wedding του dickinson
μετά 7th son
[αιρετική άποψη]
1. Somewhere in Time
2. Piece of Mind
3. X-Factor
[/αιρετική άποψη]
για τα δύο πρώτα πολύ normal σε βρήσκω
Λοιπόν, να πω κι εγώ το μακρύ και το κοντό μου.
Καταρχάς, δυο συνήθειες της ζωής μου τις άλλαξα κυριολεκτικά μέσα σε λίγα λεπτά. Η πρώτη ήταν το γάλα στον καφέ. Μου λένε τη μια στιγμή "το γάλα στον καφέ καταστρέφει τις αντιοξειδωτικές ουσίες", και στα καπάκια το 'κοψα μαχαίρι. Ίδια φάση με το αγαπημένο Maiden. Από τον Σεπτέμβρη του 1998, οπότε άκουσα το Powerslave, μέχρι και το 2010 είχα αυτό αγαπημένο. Εξώφυλλο τελειότης και τέσσερα ανεπανάληπτα κομμάτια: Flash of the Blade (εννοείται!), Aces High (παιδική αγάπη), Back in the Village (τρομακτικό κομμάτι πραγματικά) και -φυσικά- το "Rime..". Τα υπόλοιπα μου αρέσουν από αρκετά (π.χ. "The Duellists") μέχρι ελάχιστα (π.χ. "Two Minutes..").
To 2010, λοιπόν, διαβάζω κάπου "το Powerslave είναι υπερεκτιμημένος δίσκος". Εκεί πραγματικά ήταν σαν να μου 'ρθε κεραμίδα στο κεφάλι. Για λίγα λεπτά το επεξεργάζομαι και πιο πολύ ως πρόκληση δέχομαι το λεγόμενο και σκέφτομαι "θα είχε πλάκα να βρω κάποιο νέο αγαπημένο μου Maiden".
Λοιπόν, η αναζήτηση δεν ήταν και πολύ δύσκολη, εξάλλου σχεδόν εξαρχής ήξερα που θα καταλήξω. "Piece of Mind", κύριοι!
Ξεκινάει ο δίσκος και έχεις έναν Nicko McBrain να θέλει να σου αποδείξει ότι είναι ο κατάλληλος drummer για τους Βρετανούς. Μετράει σαν δαιμονισμένος στο "Where Eagles Dare" και ο μόνος τόσο παθιασμένος drummer που θυμάμαι σε εξίσου μεγάλο συγκρότημα είναι (προφανώς) ο Hamzik στο "Fast Taker", όπου υποθέτεις ότι μετά την ηχογράφηση οι μεμβράνες των τυμπάνων θα εξαϋλώθηκαν!!
Ακολουθεί ένα μάααλλον υπερεκτιμημένο "Revelations". Συνεχίζουμε με ένα ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΟ "Flight of Icarus" και με ένα (παραδόξως) πραγματικά όμορφο κομμάτι: το "Die with Your Boots on" έχει NWBHM τσακπινιά στη γέφυρα, πολύ στιβαρό αρχικό riff και ένα ευκολομνημόνευτο -και αρκετά κομψό- refrain. Πολύ καλύτερο, με δυο λόγια, από κάτι "Can I Play with Madness" και σία...
Νταξ, το "Trooper" το 'χω σιχαθεί πλέον και αδυνατώ να κάνω οποιαδήποτε κρίση επ' αυτού. Το "Still Life" είναι ενδιαφέρον κομμάτι και μάλλον προφητικό. Αυτή η ακουστική εισαγωγή γίνεται το κατεξοχήν σήμα κατατεθέν της μπάντας. Ωραίο κομμάτι τώρα, τί να λέμε; Ε και μέτα έρχεται μια απ' τις καλύτερες τριπλέτες στην ιστορία των Βρετανών. Πολύ απλά τα τρία τελευταία κομμάτια ορίζουν τον κλασικομεταλλικό ήχο. Τελεία.
...
Και τέλος δυο απόψεις για τις οποίες πολύ αμφιβάλλω εάν θα βρουν έστω και έναν υποστηρικτή, παρόλα αυτά οφείλω να τις επισημάνω:
1) οι Iron Maiden με τον ήχο του Kenny Powell θα ήταν το απόλυτο μεταλλικό συγκρότημα. Ποτέ δεν βάλανε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟ -τίγκα ΜΑΙΤΣ'Λ- distortion στα κομμάτια τους. Αυτό με χαλάει.
2) τα προσωπικά του Dickinson τα θεωρώ τον ορισμό του "user friendly" metal. Κομματάκια για να περνάει η ώρα σε πάρτυ. Τα ακούνε όσοι δεν θέλουν πραγματικά να ασχοληθούν με το κλασικό metal, αλλά επιθυμούν παράλληλα να έχουν προς το τέλος της χρονιάς και μια άποψη για το κλασικό metal, λέγοντας συνήθως "άκουσα το Accident, και γαμώ!! Αλλά πέρα απ' αυτό δεν βρήκα κάτι που να με τρέλανε στον ήχο". Στα ΤΣΑΚΙΔΙΑ. :wave:
poion kenny powel twn omen re?
vasika maiden ison martin birch
me ton allo ton abalo einai sa na vlepeis terminator xwris ton james cameron na skhnothetei. to apotelesma thanai to ligotero, amfilegomeno. de xerw pws sto diaolo to eixe kataferei, me auton sthn konsola, ta album twn maiden eixan mia aura, mia mageia to opoio xathike. trano paradeigma to bnw. wraio album, super, alla leipei auth h kaula re paidi mou. auth h musthriwdhs anatrixila
Omen-άρα φυσικά! 8)
Δεν μ αρεσει ετσι οπως αλλαζεις αποψη. Συνηθως καταληγεις καπου υστερα απο ωριμη και ενδελεχης σκεψη. Και οχι ετσι γιατι καποιος το ειπε. Τα προσωπικα του ντικινσον ειναι στα αυτια μου ο ορισμος του ποιοτικου εμπορικου και πολυ τα γουσταρουμε. Αυτα περι οσων θελου ν να εχουν αποψη κλπ ειναι μαλλον τραυματικες σου εμπειριες απ οταν ησουν λυκειο κλπ που σκαγαν διαφοροι αλεξιπτωτιστες. Στην δικια μας γενια ηταν οι μεταλικα του μπλακ αλμπουμ, οι αισντ ερθ και 2-3 ακομα. Μην σκας. Η αξια των δισκων παραμενει.
oti to kouventiazame me witchie proxtes..Quote:
1) οι Iron Maiden με τον ήχο του Kenny Powell θα ήταν το απόλυτο μεταλλικό συγκρότημα. Ποτέ δεν βάλανε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟ -τίγκα ΜΑΙΤΣ'Λ- distortion στα κομμάτια τους. Αυτό με χαλάει.
Ατομ, θα μπορούσα να καταλογίσω πολλά πράγματα στον Dickinson σχετικά με την προσωπική του καριέρα. Ίσως τα πούμε στο μέλλον σε κανά σχετικό thread. Προσς το παρόν ας σταθώ στο ότι στερούνταν πάθους οι συνθέσεις του. Και πάθος δεν εννοώ να ακούγεται ζορισμένος στις ψιλές του και να σκέφτεται ο ακροατής "πώω, άκου τον εδώ φαίνεται πολύ συναισθηματικά φορτισμένος".
Ανεξαρτήτως του πόσο πουλάει ένας δίσκος (απαντώ σε αυτά που είπες περί "ποιοτικού εμπορικού"), εγώ έχω κάποιες σταθερές απαιτήσεις από συτό που ακούω. Και οι Twisted Sister μια χαρά πουλάγαν, αλλά δεν παύει να θες να σηκώσεις τη γροθιά ψηλά και να γκαρίξεις τους στίχους. Με μια κουβέντα, ο Dickinson μου φαίνεται αμέταλλος σε σύγκριση με τα υπόλοιπα "ποιοτικά εμπορικά". :)
@ Namiroth: χαίρομαι που συμφωνώ επιτέλους και σε κάτι με τον Κώστα, επειδή όλο κόντρα του πάω τελευταία και θα νομίζει ότι το κάνω επίτηδες! :P
αυτό μου θυμίζει τον Χ πιτσιρικά που πρωτοπιάνει στα χέρια του μια κιθάρα και προσπαθεί να βγάλει τον ήχο 2 εξάχορδων + μπάσου + mastering (στα ψ υπερστούντιοζ) με ένα μονάχα metal zone τσιτάρωντας τα πάντα (guilty). βέβαια, για να αυτοαναιρεθώ, κι οι Maiden ήταν πιο παραμορφωμένοι απ'τις δικές τους επιρροές =)
Καλύτερο metal album ever: Seventh Son Of A Seventh Son.
Στο peak της δημιουργικότητας, με το καλύτερο concept, με τη καλύτερη περιοδεία ever, με το καλύτερο setlist, με τα καλύτερα σκηνικά, με με με.
Αλλά επειδή το καλύτερο heavy metal album ever είναι το Piece Of Mind, έρχονται στην ισοβαθμία.
Spoiler
Ξαναβαλε γαλα στον καφε.
αυτα ειναι.
O έβδομος γιος του εβδόμου γιου.
Μεγάλη λατρεία τα infinite dreams και 7th son.
διαβασα τα σχολια του Ριγκς και το μονο που καταλαβα εκτος απ τα προφανη (οτι οι μανατζερ στις μεγαλες μπαντες ειναι σπασαρχιδες, καλημερα σας) ειναι οτι ο Ριγκς το παιζει χιουμοριστας και ειναι ασχετος σε αυτο.
αυτα.
Μετά την τοποθέτηση Πάνκεως και Ικόνοκλας, βαρέθηκα να διαβάζω άλλο και βγήκα να παίξω μπάλα.
Ον τόπικ, καλύτερο μεηντεν άλμπουμ μπορεί να είναι το ένα ή το άλλο, ΑΛΛΆ, το πρώτο άλμπουμ Iron Maiden είναι ο καλύτερος δίσκος έβερ.
ό,τι είπαν μιτς και ικονοκλαστ.
ξεκίνα να πίνεις πράσινο τσάι (αντιοξειδωτικές ουσίες λέει...)
Δεν υπάρχει λόγος να το παίζω πρωτότυπος. Powerslave και Seventh Son of a Seventh Son κορυφές, Iron Maiden και -πιθανόν- Somewhere in Time ακολουθούν κατά πόδας.
Εντάξει Riggs βγάζει μεγάλη κακία, και όχι μόνο προς το μάνατζμεντ. Μιλάει πολλές φορές για την μη ανανέωση συμβολαίου από την πλευρά του αλλά από ότι φαίνεται δέχθηκε δουλειές και αργότερα. Ανύπαρκτο χιούμορ κατά τα άλλα...
Τα πιο επικά είναι αυτά που λέει στο seventh sun, σε φάση "ήθελα να ζωγραφίσω κάτι σουρεαλιστικό, δε σημαίνει τίποτε αλλά αυτό του δίνει αξία", "είχα βαρεθεί να ζωγραφίζω των eddie οπότε τον έκανα κομμάτια".
αυτά με το μανατζμεντ και τη μπάντα που κότευαν σε διάφορες ιδέες του δεν εντυπωσίασαν κανένα;
Πως ακριβώς να εντυπωσιάσουν; Η μπάντα διαχειρίζεται την "μασκότ" της.
Βασικα αμα κανω μπαντα και εχω κατι στο μυαλο μου για εξωφυλλο, δεχομαι τις ιδεες του καθε σχεδιαστη, αλλα θα προτιμησω την δικη μου ιδεα πιθανοτατα.
δε καταλαβαινω γιατι πρεπει να ειναι στραβο αυτο.
νοηματικό εδιτ: Σε μούτζωσα με πάθος, αδίστακτε καραφλέ μου σαδιστή.
Μα δεν είναι μόνο το balls to picasso. Είναι και το accident of birth!
Edit: ο ikonoklast μιλάει για maiden ταραραραραρα..
Πολύ κουβέντα γίνεται... λοιπόν, Somewhere In Time επειδή είναι αιώνια παιδική αγάπη και Piece Of Mind επειδή έτσι πρέπει.
Μέχρι και το No Prayer ήταν μεγάλη μπάντα και συνθετικά, επειδή live ακόμα και σήμερα στέλνουν για μπεκάτσες όλες τις αγαπημένες μας cultίλες και αδυναμίες και ας μην το παραδεχόμαστε, με μοναδική παραφωνία τα καραγκιοζιλίκια του Gers, του πιο άχρηστου μέλους γνωστής μπάντας (μαζί με εκείνους που χτυπάνε κάτι ταμπούρλα στους Slipknot...)
Το Fear είναι υπερεκτιμημένο και τα 2 Blaze για γέλια. Το τελευταίο παρωδία και το Dance of Death αδιάφορο. Ότι έμεινε ακούγεται.
Κάπου πήρε το μάτι μου οτι "ο Dickinson είναι αμέταλος". Ναι είναι. Σχεδόν όσο είναι και ο Lemmy, o Ozzy, o Geoff Tate και o Matheos, αλλά δεν με νοιάζει γιατί το Accident είναι ο καλύτερος Maiden δίσκος μετά το Seventh Son. Καληνύχτα.
δεν θεωρώ ίδια συγκροτήματα (sic) τους maiden με ντιάνο και τους maiden με ντικινσον.
μιας και λέμε για τους μέταλ maiden λέω και εγώ
1. The Number of the Beast, Piece of Mind, Powerslave
2. Somewhere in Time, Seventh Son of a Seventh Son
ωστόσο και για να γουστάρει ο ικονοκλάστ, εμείς οι "γέροι" λέγαμε ΤΟΤΕ, ότι το καλύτερο ήταν το λίβε αφτερ ντεθ, γιατί τα είχε ΟΛΑ.
και χωρίς πλάκα μετά το Seventh Son of a Seventh Son δεν έχω ακούσει άλλο άλμπουμ τους ολόκληρο
Spoiler