Λεκέ, προς στιγμήν βίωσα αυτό το άσχημο συναίσθημα των Πανελληνίων στην εξέταση της Έκθεσης, ε!
Δεν έχω απαντήσεις σε όλα.
Η ποσοτικοποίηση της συνείδησης είναι οι απόπειρες των συστημικών νευροεπιστημώνων βιολόγων να αναγάγουν τη συνείδηση σε πληθυσμούς εγκεφαλικών κυττάρων ή συστημάτων πληθυσμών [modules], χωρίς ωστόσο να μπορούν να εντοπίσουν που ακριβώς βρίσκονται αυτά τα κέντρα, καθώς τέτοιες ηλεκτροφυσιολογικές μελέτες απαγορεύονται στον άνθρωπο. Επομένως «θυσιάζουν» πιθηκάκια, των οποίων η συνείδηση φυσικά διαφέρει απ’ αυτή του ανθρώπου. Και η μετέπειτα υλοποίηση ορισμένων ιδεών από τους εφαρμοσμένους κομπιουτεράδες, μαθηματικούς, φυσικούς και τους μηχανικούς σε διαφόρων ειδών τεχνητής νοημοσύνης μηχανάκια, με αντίστοιχες στρατιωτικές χρηματοδοτήσεις, τα ‘παμε αυτά.
Να επαναληφθώ, θεωρώ την βιοτεχνολογία [όχι απαραίτητα στο σύνολό της] εκτελεστικό όργανο του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, γιατί την αντιλαμβάνομαι ως μορφή σύγχρονης καταπίεσης. Και του μεταμοντερνισμού τελικά-τελικά. Ένα από τα applications του iPhone είναι ο «μεταφραστής του κλάματος του μωρού», πεινάει, διψάει, πονάει, κατουριέται, τι, ηχογραφείς με το iPhone που σου δίνει τις απαντήσεις. Γιατί να έχω την καθημερινή ανάγκη μίας συσκευής να μου πει αυτά που γνωρίζω ήδη ενστικτωδώς ως γυναίκα και ως άντρας; Πόσο απαραίτητες μού είναι οι συσκευές που αντικαθιστούν τις ικανότητές μου και με καθιστούν άβουλο και μανιώδη καταναλωτή; Μου προσφέρουν ελευθερίες, όπως υποστηρίζουν ή μου χαρίζουν απλόχερα την ανελευθερία μου; Αντιρωτώ σε.
Ως απάντηση στον ορθολογισμό δεν αντιπροτείνω τον ανορθολογισμό, αποπειρώμαι να μη σκέφτομαι με δυισμούς, συνήθως με αποτυχία κι απάντηση δεν έχω. Πόσο ωραίος όμως θα ‘ταν ένας σκεπτικισμός και μία αυτοκριτική από τους ορθολογιστές κι ανορθολογιστές, εκατέρωθεν.
Στο τελευταίο, αν λέγοντας «επιστημονική μέθοδο», εννοείς τον ορθολογισμό της στατιστικής, τα συζητήσαμε και προηγουμένως. Συμπληρώνω μόνο πως μου ζητάς έκθεση ιδεών, αφού είναι ζήτημα που ταλανίζει τις κοινωνικές επιστήμες από τη γέννησή τους μέχρι σήμερα. Δε νομίζω πως έχω τα μέσα να απαντήσω και ομολογώ πως πέφτω σε μία από τις προβληματικές των ελευθεριακών ιδεολογιών, δηλαδή στην άσκηση της κριτικής, αδυνατώντας να πάω παραπέρα. Δεν είμαι σύγχρονος διανοητής κύριε Λεκέ.
Αν εννοείς την επιστήμη στο σύνολό της, τη σκέφτομαι ως συμβολική γλώσσα, όπως και την τέχνη και την πολιτική και δεν τις αφορίζω. Εδώ ζούμε, αυτές έχουμε και τις χαιρόμαστε ή αγωνιζόμαστε μαζί με κάποιες και εναντίον άλλων.
Ποντικοφάρμακε,
Buss, 2000 / Pinker, 1997 -> Λίστα διαφόρων γονιδίων προσωπικότητας, π.χ. το «γονίδιο που προδιαθέτει το αρσενικό να υποστεί συζυγική απιστία». Για ντετερμινιστικά κερατώματα. Πιο pop psychology δε γίνεται.
Και μη με λες αναχρονίστρια τύπου η-γη-είναι-επίπεδη, γιατί ρίχνεις το επίπεδο. Και μετά τσατίζομαι και δεν κάνει καλό ούτε στην κουβέντα, ούτε στομάχι. Όταν αποδειχθεί ότι είμαστε αυτόματα, το ξανασυζητάμε, μέχρι τότε σκεπτικισμός σε οτιδήποτε κυκλοφορεί ο κάθε Επιστήμων στην αγορά. Ούτε ο συναισθηματισμός βλάπτει, μη γίνεστε ρομποτάκια.
Spoiler