Apospasmata Thread

http://books.google.gr/books?id=D9j8...page&q&f=false

Take our moral philosophers, for instance, so serious, loving
their neighbor and all the rest nothing distinguishes them from Christians, except
that they don t preach in churches. What, in your opinion, keeps them from
becoming converted? Respect perhaps, respect for men; yes, human respect.
[...]
No, it s nothing; I m merely shivering a little in this damned humidity. We re
landing anyway. Here we are. After you. But stay a little, I beg you, and walk
home with me. I haven t finished; I must go on. Continuing is what is hard.
[...]
Nonetheless, the censored one was unable to carry on. And I know, cher, whereof
I speak. There was a time when I didn t at any minute have the slightest
idea how I could reach the next one. Yes, one can wage war in this world, ape
love, torture one s fellow man, or merely say evil of one s neighbor while
knitting. But, in certain cases, carrying on, merely continuing, is superhuman. And he was not superhuman, you can take my word for it. He cried aloud his agony and that s why I love him, my friend who died without knowing.
The unfortunate thing is that he left us alone, to carry on, whatever happens,
even when we are lodged in the little-ease, knowing in turn what he knew, but
incapable of doing what he did and of dying like him.

http://www.scribd.com/doc/887992/Albert-Camus-The-Fall

Quote:

---

Originally Posted by Kingdom Gone

Quote:

---

Σπάνια λοιπόν βγαίνω έξω και κάνω αυτό που λένε κοινωνική ζωή. Βέβαια καμμιά φορά μούρχεται μια επιθυμία για διασκέδαση όπως κάποιο βράδυ πρόσφατα που ενώ ήμουν έτοιμος να πέσω για ύπνο, σηκώθηκα, ξυρίστηκα, ντύθηκα τα καλά μου και είπα στη γυναίκα μου – «Βγαίνουμε». Αυτή με κοίταξε περίεργα γιατί κάτι τέτοια δεν τα συνηθίζω. – «Να βγούμε» – μου απάντησε ωστόσο – «και πού πάμε;» – «Λέω να πάμε σ’ ένα νάιτ κλαμπ, ν’ ακούσουμε την Ρίτα Χαίηγουορθ να τραγουδάει».
«Δεν νομίζω, πως η εν λόγω Ρίτα τραγουδάει σε κέντρο της Αθήνας» παρατήρησε και με κοίταξε περίεργα.
«Ε, τότε» της είπα «δεν έχω δίκιο που δεν βγαίνω απ’ το σπίτι μου;» Και αφού ξεντύθηκα έπεσα για ύπνο.

---

---

me to pou to diavasa skeftika 'pwpw thimizei nikolaidi' kai tsakistika na dw ti einai. telika einai ontws nikolaidis.

anakalypsa kiena wraio mplogk. de me xalase.

Η Γιούθα, ήτις και μετά την τελευταίαν ταύτην συμφοράν έμεινε πιστή τω ηκρωτηριασμένω συζύγω, επειράτο παντοιοτρόπως ν’ ανακουφίση τας θλίψεις του. Οσάκις εξυπνών την νύκτα προσήλονεν εις αυτήν μετά ματαίου πόθου τον ένα απομείναντα οφθαλμόν και έκλαιε την στέρησιν των τέκνων του και των πρώην ηδονών, ησπάζετο αυτόν λέγουσα, «Καθ’ ημέραν ανάπτω λαμπάδα προ της εικόνος» του Αγ. Πατέρνου. Ίσως ο προστάτης ούτος της ευτεκνίας εφεύρη θαύμα τι, ίνα απολαύσωμεν και πάλιν τέκνα».
Η ευχή αύτη της καλής Γιούθας επληρώθη μετ’ ου πολύ· ουχί φευ! διά θαύματος του αγίου Πατέρνου, αλλ’ υπό δύο τοξοτών του κόμητος της Ερφούρτης. Οι κακότροποι ούτοι συναντήσαντες αυτήν παρά την όχθην της Φούλδας απλόνουσαν εις τον ήλιον τον χιτώνα του ανδρός της, όστις μη έχων άλλον εκρύπτετο ως ο Οδυσσεύς υπό σωρόν ξηρών φύλλων, περιμένων να ξηρανθή ο πλυθείς, ήπλωσαν κακείνην επί της χλόης και διά της βίας τη υπενθύμισαν τον αληθή επί της γης προορισμόν της γυναικός.

Πάπισσα Ιωάννα - Εμμανουήλ Ροΐδης

Ρε πούστη μου πόσο ΦΟΒΕΡΟΣ είναι ο Ροΐδης, είναι ο μόνος που κάνει την τερατογένεση που λέγεται καθαρεύουσα να διαβάζεται ευχάριστα κ με χιούμορ.

:touched:

Μικρή βιβλιογραφία όμως, ο μαλάκας. Ποιος του είπε να ξοδεύει το χρόνο του αντί να γράφει;

Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα βρείτε μου περιμένει μέσω Άνοιξη και το καλοκαίρι
Θα βρείτε μου περιμένει να περιμένει για την πτώση
Θα βρείτε μου περιμένει τα μήλα που επρόκειτο riped
Θα βρείτε μου τους περιμένουν να πέσουν
Θα με βρείτε από τις τράπεζες των τεσσάρων ποταμών
Θα με βρείτε στην πηγή της συνείδησης
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή
Θα με βρεις αν με θέλετε στον κήπο
Αν δεν είναι χύνοντας κάτω από τη βροχή

- Einstürzende Neubauten, The Garden [systran edition]

The plan was only one rock a day, but Denny's got such an addictive personality. Now he has to cart home a half-dozen rocks every day just to maintain his habit. Every day the dishwasher is running and the kitchen counters are stpread with my mom's good bath towels covered with rocks so they can air-dry. Round gray rocks. Square black rocks. Broken brown and streaked yellow rocks. Travertine limestone. Every new batch that Denny brings home, he loads in the dishwasher and throws the clean, dry rocks from the day before into the basement.
At first you can't see the basement floor because of all the rocks. Then the rocks are piling up around the bottom step. Then the basement's filled to halfway through the stairs. Now you open the basement door and the rocks piled inside spill out into the kitchen. Anymore, there is no basement.
"Dude, this place is filling up", I say. "It feels like we're living in the bottom half of an hourglass"
Like somehow we're running out of time.
Being buried alive.

Choke - Chuck Palahniuk

Heaven was divinely merciful, infinitely benignant. It spared him,
pardoned his weakness. But what was the scientific explanation
(for one must be scientific above all things)? Why could he see
through bodies, see into the future, when dogs will become men? It
was the heat wave presumably, operating upon a brain made sensitive
by eons of evolution. Scientifically speaking, the flesh was
melted off the world. His body was macerated until only the nerve
fibres were left. It was spread like a veil upon a rock.

He lay back in his chair, exhausted but upheld. He lay resting,
waiting, before he again interpreted, with effort, with agony, to
mankind. He lay very high, on the back of the world. The earth
thrilled beneath him. Red flowers grew through his flesh; their
stiff leaves rustled by his head. Music began clanging against the
rocks up here. It is a motor horn down in the street, he muttered;
but up here it cannoned from rock to rock, divided, met in shocks
of sound which rose in smooth columns (that music should be visible
was a discovery) and became an anthem, an anthem twined round now
by a shepherd boy's piping (That's an old man playing a penny
whistle by the public-house, he muttered) which, as the boy stood
still came bubbling from his pipe, and then, as he climbed higher,
made its exquisite plaint while the traffic passed beneath. This
boy's elegy is played among the traffic, thought Septimus. Now he
withdraws up into the snows, and roses hang about him--the thick
red roses which grow on my bedroom wall, he reminded himself. The
music stopped. He has his penny, he reasoned it out, and has gone
on to the next public-house.

But he himself remained high on his rock, like a drowned sailor on
a rock. I leant over the edge of the boat and fell down, he
thought. I went under the sea. I have been dead, and yet am now
alive, but let me rest still; he begged (he was talking to himself
again--it was awful, awful!); and as, before waking, the voices of
birds and the sound of wheels chime and chatter in a queer harmony,
grow louder and louder and the sleeper feels himself drawing to the
shores of life, so he felt himself drawing towards life, the sun
growing hotter, cries sounding louder, something tremendous about
to happen.

http://www.gutenberg.net.au/ebooks02/0200991.txt

"I can believe things that are true and I can believe things that aren't true and I can believe things where nobody knows if they're true or not. I can believe in Santa Claus and the Easter Bunny and Marilyn Monroe and the Beatles and Elvis and Mister Ed. Listen - I believe that people are perfectible, that knowledge is infinite, that the world is run by secret banking cartels and is visited by aliens on a regular basis, nice ones that look wrinkledy lemurs and bad ones who mutilate cattle and want our water and our women. I believe that the future sucks and I believe that the future rocks and I believe that one day White Buffalo woman is going to come back and kick everyone's ass. I believe that all men are just overgrown boys with deep problems communicating and that the decline in good sex in America is coincident with the decline in drive-in movie theaters from state to state. I believe that all politicians are unprincipled crooks and I still believe that they are better than the alternative. I believe that California is going to sink into the sea when the big one comes, while Florida is going to dissolve into madness and alligators and toxic waste. I believe that antibacterial soap is destroying our resistance to dirt and disease so that one day we'll all be wiped out by the common cold like the Martians in War of the Worlds. I believe that the greatest poets of the last century were Edith Sitwell and Don Marquis, that jade is dried dragon sperm, and that thousands of years ago in a former life I was a one-armed Siberian shaman. I believe that mankind's destiny lies in the stars. I believe that candy really did taste better when I was a kid, that it's aerodynamically impossible for a bumblebee to fly, that light is a wave and a particle, that there's a cat in a box somewhere who's alive and dead at the same time (although if they don't ever open the box to feed it'll eventually just be two different kinds of dead), and that there are stars in the universe billions of years older than the universe itself. I believe in a personal god who cares about me and worries and oversees everything I do. I believe in an impersonal god who set the universe in motion and went off to hang with her girlfriends and doesn't even know that I'm alive. I believe in an empty and godless universe of causal chaos, background noise and sheer blind luck. I believe that anyone who says that sex is overrated just hasn't done it properly. I believe that anyone who claims to know what's going on will lie about the little things too. I believe in absolute honesty and sensible social lies. I believe in a woman's right to choose, a baby's right to live, that while all human life is sacred there's nothing wrong with the death penalty if you can trust the legal system implicity, and that no one but a moron would ever trust the legal system. I believe that life is a game, life is a cruel joke and that life is what happens when you're alive and that you might as well lie back and enjoy it."

Shadow almost took his hands off the wheel to applaud. Instead he said, "Okay. So if I tell you what I've learned you won't think that I'm a nut."

"Maybe," she said. "Try me."

"Would you believe that all the gods that people have ever imagined are still with us today?"

"...maybe."

American Gods by Neil Gaiman

για τον φάντανγκο,

I heard a joke once:
Man goes to doctor. Says he's depressed. Says life is harsh and cruel. Says he feels all alone in a threatening world. Doctor says, "Treatment is simple. The great clown Pagliacci is in town tonight. Go see him. That should pick you up." Man bursts into tears. Says, "But doctor... I am Pagliacci."
Good joke. Everybody laugh. Roll on snare drum. Curtains.

Δύο μπουμπούκια παίζανε
με νεράιδα ονειρεμένη
ένα κλωνάρι έγειρε,

προσπέρασαν και χάιδεψαν
μια αμυγδαλιά ανθισμένη.

Η σιωπή του κλωναριού
ουδέποτε εισακούσθη
μα ούτε και εθεάθη ον,
να αφουγκραστεί τη λήθη.

Γιάννης Εμιρτζόγλου

Το απόγευμα καθώς χάζευαν κάτω από την τέντα που είχαν στήσει για να τους προφυλάσσει από τον αυτοκρατορικό ήλιο, ο Άρεν ρώτησε, "Τι ψάχνουμε στο Λορμπάνερυ;"
"Αυτό που ψάχνουμε",είπε ο Κίρκος.
"Στην Ενλάντ", είπε ο Άρεν μετά από λίγο, "έχουμε μια ιστορία για ένα αγόρι που δάσκαλός του ήταν μια πέτρα".
"Ναι; Και τι έμαθε;"
"Να μην κάνει ερωτήσεις".

Ούρσουλα Λε Γκεν, Η πιο μακρινή ακτή

Απόσπασμα από το ημερολόγιο του αντισυνταγματάρχη Μέρβιν Γουίλετ Γκόνιν, ενός από τους πρώτους Βρετανούς στρατιώτες που έφτασαν στο ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου Μπέργκεν-Μπέλσεν. Το στρατόπεδο απελευθερώθηκε τον Απρίλιο του 1945, προς το τέλος του ΄Β Παγκόσμιου Πολέμου.

“Μου είναι δύσκολο να περιγράψω το στρατόπεδο του τρόμου όπου εγώ και οι άνδρες μου θα περνούσαμε τον επόμενο μήνα της ζωής μας. Δεν ήταν παρά μια γυμνή έρημος, μια αλάνα. Παντού υπήρχαν πτώματα. Μερικά σχημάτιζαν τεράστιους σωρούς, ενώ άλλα κείτονταν μόνα τους ή ανά ζεύγη στο σημείο όπου είχαν πέσει.

Μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσω το θέαμα των ανδρών και των γυναικών που κατέρρεαν καθώς περνούσες από δίπλα τους και ότι έπρεπε να εμποδίζω τους άνδρες μου να στέρξουν σε βοήθειά τους. Ήξερες ότι πέθαιναν πεντακόσια άτομα την ημέρα και ότι αυτό θα συνεχιζόταν για βδομάδες, προτού μπορέσουμε να κάνουμε κάτι που θα είχε έστω και ελάχιστο αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν εύκολο να βλέπεις ένα παιδί να πεθαίνει από πνιγμό εξαιτίας της διφθερίτιδας, τη στιγμή που ήξερες ότι μια τραχειοτομή και λίγη ιατρική φροντίδα θα μπορούσαν να το σώσουν. Έβλεπες γυναίκες να πνίγονται στον ίδιο τους τον εμετό επειδή δεν είχαν τη δύναμη να γυρίσουν ανάσκελα και άνδρες να τρώνε σκουλήκια ενώ κρατούσαν στα χέρια τους μια φρατζόλα ψωμί, μόνο και μόνο επειδή είχαν αναγκαστεί να τρώνε σκουλήκια για να επιζήσουν και τώρα δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη διαφορά.

Υπήρχαν σωροί από γυμνά πτώματα σε απρεπείς στάσεις. Μια γυναίκα πολύ αδύναμη για να σταθεί όρθια, στηριζόταν πάνω τους καθώς μαγείρευε το φαγητό που της είχαμε δώσει σε μία φωτιά. Άνδρες και γυναίκες κάθονταν όπου έβρισκαν για να ανακουφιστούν από τη δυσεντερία που τους θέριζε τα σωθικά. Μια γυναίκα στεκόταν ολόγυμνη και πλενόταν με κάποιο στρατιωτικό σαπούνι χρησιμοποιώντας νερό από το ντεπόζιτο που μέσα του κολυμπούσαν τα λείψανα ενός παιδιού.

Λίγο μετά την άφιξη του Βρετανικού Ερυθρού Σταυρού -αν και πιθανόν να μην υπάρχει σχέση- έφτασε στο στρατόπεδο μια τεράστια ποσότητα κραγιόν. Δεν ήταν βέβαια ακριβώς αυτό που θέλαμε, καθώς είχαμε μεγαλύτερη ανάγκη από χιλιάδες άλλα πράγματα, ούτε ξέρω ποιος ζήτησε κραγιόν. Μακάρι να μπορούσα να ανακαλύψω ποιος το έκανε, γιατί η κίνησή του ήταν μεγαλοφυής, ένα δείγμα ανώτερης ευφυίας. Πιστεύω ότι τίποτα δεν ωφέλησε περισσότερο αυτούς τους έγκλειστους απ΄ότι εκείνα τα κραγιόν. Οι γυναίκες ξάπλωναν στο κρεβάτι χωρίς σεντόνι και νυχτικό, αλλά με κατακόκκινα χείλη. Τις έβλεπες να περιφέρονται μόνο με μια κουβέρτα ανάριχτη στους ωμούς τους, αλλά με τα χείλη τους κατακόκκινα. Είδα γυναίκες νεκρές στο τραπέζι του νεκροτομείου να κρατούν σφιχτά ένα κομμάτι κραγιόν. Επιτέλους κάποιος είχε κάνει κάτι για να τους δώσει πίσω την προσωπικότητά τους, ήταν και πάλι άνθρωποι, όχι απλώς οι αριθμοί που είχαν ζωγραφισμένους με τατουάζ στα μπράτσα τους. Επιτέλους μπορούσαν να νοιαστούν για την εμφάνισή τους. Το κραγιόν άρχισε να τους δίνει πίσω την ανθρώπινη υπόσταση.

Η κυρία με αποκαλούσε σταυρό της, συμφορά της' εγώ την αποκαλούσα με το πρώτο επίθετο που μου ερχόταν στο μυαλό, και δεν καθόμουν να διαλέξω. Ο υπάλληλος με εξόργιζε, δεν μπορούσα να το χωνέψω. Τον έστελνα κάπου πιο μακριά; τον κούραζα. Αλήθεια, πια, έλεγε εκείνη με ευσπλαχνία, η οποία δεν νομίζω οτι θα ωφελήσει την ψυχή της, αλήθεια, θα το σκοτώσει πια αυτό το παιδί.
Το ζώον αυτό αρρώστησε, και την επομένη με έπιασε και μένα πυρετός.
Είχα υψηλό πυρετό' εμένα λοιπόν με περιποιούνταν οι υπηρέτες μου και η κυρία περιποιούνταν το κτήνος.
Ο κύριος είναι ο αφέντης, έλεγε σχετικά με αυτό, φτάνει να διατάξει και έχει ό,τι θελήσει' το παιδί αυτό, όμως, ποιος θα το νοιαστεί αν εγώ το εγκαταλείψω; Έτσι λοιπόν, πάλι από ευσπλαχνία, με παραμελούσε.
Η ξεδιαντροπιά της μπορεί και να μου έσωσε τη ζωή. Θίχτηκα τόσο πολύ, που έγινα καλά από τη λύσσα μου' και μόλις στάθηκα στα πόδια μου, το πρώτο σημάδι ανάρρωσής που έδειξα ήταν ότι πέταξα έξω το αντικείμενο της ευσπλαχνίας της' τον έστειλα αλλού να μείνει. Η θεούσα μου λύσσαξε από το κακό της, και ήρθε έξαλλη να μου ζητήσει το λόγο.
Τα αντιλαμβάνομαι τα κίνητρά σας, μου λέει' με προσβάλλετε, κύριε, οι πρόστυχες υποψίες σας είναι ξεκάθαρες, και ο Θεός θα σας τιμωρήσει, ο Θεός θα σας τιμωρήσει.
Αυτές οι προβλέψεις μου κακοφανήκαν' αυτή τις έκανε εν εξάλλω καταστάσει, εγώ απάντησα σαν κτήνος. Παναθεμά με! της λέω, σιγά μην τα χαλάσω με το Θεό επειδή έδιωξα τον κατεργάρη. Εμπρός, φύγετε από δω και εσείς και η αμφίβολη ευσέβειά σας' μη μου ανάβετε τα αίματα, και αφήστε με ήσυχο.

Marivaux- O νεόπολουτος χωριάτης
μτφ: Τιτίκα Δημητρούλια

------------------------------------------------------------------------------------------------

She continued, in a dreary and lamentable tone:—

"Oh! Monsieur, times are so hard! and then, we have so few bourgeois in the neighborhood! All the people are poor, you see. If we had not, now and then, some rich and generous travellers like Monsieur, we should not get along at all. We have so many expenses. Just see, that child is costing us our very eyes."

"What child?"

"Why, the little one, you know! Cosette—the Lark, as she is called hereabouts!"

"Ah!" said the man.

She went on:—

"How stupid these peasants are with their nicknames! She has more the air of a bat than of a lark. You see, sir, we do not ask charity, and we cannot bestow it. We earn nothing and we have to pay out a great deal. The license, the imposts, the door and window tax, the hundredths! Monsieur is aware that the government demands a terrible deal of money. And then, I have my daughters. I have no need to bring up other people's children."

The man resumed, in that voice which he strove to render indifferent, and in which there lingered a tremor:—

"What if one were to rid you of her?"

"Who? Cosette?"

"Yes."

The landlady's red and violent face brightened up hideously.

http://www.gutenberg.org/files/135/135-h/135-h.htm

http://www.comicoo.com/sandman/Sandm...eprint)-14.jpg

...ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι να χεις το θάρρος να λες "με γεια μου με χαρά μου, φτου κι απ την αρχή τώρα"....

Το Χρώμα του Φεγγαριού - Α. Παπαδάκη

http://books.google.gr/books?id=snJ3...page&q&f=false
http://www.ellopos.gr/reading_/dosto...e.asp?etext=12

Quote:

---

Originally Posted by electra

...ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι να χεις το θάρρος να λες "με γεια μου με χαρά μου, φτου κι απ την αρχή τώρα"....

Το Χρώμα του Φεγγαριού - Α. Παπαδάκη

---

Ποιος σε πείραξε ΚΑΥΛΑ μου;

Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα
της επικαιρικής ποίησης
ούτε της εύληπτης γραφής.
Να λοιπόν ένας στίχος
σημερινός, ευκολονόητος
και πανελλήνιος:
«Τί λέτε ρε μαλάκες!»

Tίτος Πατρίκιος

exoun anoiksei leei lakous kai mas perimenoune
ti lete re malakes re ti lete re

ΘΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΧΑΡΗ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ

Νισάφι πια
.-

Ὢ Ἑορτὴ τῶν Ἑορτῶν... Ὢ εὐτυχὴς ἡμέρα!
Ὤ! τώρα πρέπει ὁ καθεὶς τοῦ Ἄστεως πολίτης
νὰ βάλει στὸ μπαλκόνι τοῦ μιὰ κόκκινη παντιέρα
μὲ μιὰ χρυσὴν ἐπιγραφὴ «Ζωρζὴς Δρομοκαΐτης».
Ναί! τώρα πρέπει στολισμὸς μὲ δάφνες καὶ μυρσίνες,
ναί! τώρα πρέπουν κανονιές, φανάρια καὶ ρετσίνες.

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poe...99%CE%9F%CE%A5

θέλω για μια φορά
να σε κοιτάξω έναν αιώνα

Γιώργος Μπροτάκης


Είναι αξιοπερίεργο το πόσο φευγαλέες
πόσο προσωρινές, πόσο απόλυτα εξαρτημένες
απ' την τύχη, είναι οι πιο βαθιές,
οι πιο υπέροχες εμπειρίες της ψυχής.

Χέρμαν Έσσε

Στρατής Τσίρκας: Η λέσχη

Από τη μέρα που έπαψα τις σχέσεις με τις κομμένες κεφαλές (τις ακούω μόνο μέσα στον ξυπνό εφιάλτη μου) είμαι σαν πελαγωμένος. Ομολογώ πως δεν το περίμενα. Πασχίζω από κάπου να πιαστώ. Η ζωή μου σκόρπισε σαν τα κεχλιμπάρια που τους κόπηκε η κλωστή. Δεν έχει συνοχή μήτε βάρος. Άλλοτε σκέψεις και πράξεις περπατούσαν μαζί, για τον ίδιο στόχο. Ζούσα γυρισμένος τα μέσα έξω, αυτό ναι, αλλά ήμουν εγώ, σουλουπωμένος άνθρωπος. Από πού ερχόμουν και πού πήγαινα, το ήξερα. Δεν είχα ψευδαιστήσεις. Ήμουν σαν πετραδάκι μέσα σ' ένα μωσαϊκό ‘εν το γίγνεσθαι’. Αυτό μου θυμίζει το λόγο που μου πέταξε μια ‘κομμένη κεφαλή’ όταν σηκώθηκα να φυγω: ‘Από δω και πέρα είσαι ένα σκατωμένο πετραδάκι’. Πού είναι το σωστό; Κι αφού έχω δίκιο, γιατί νιώθω σα...
Τώρα η θετική πλευρά. Ίσως να μην είναι παρά τ' αποτέλεσμα μιας πολυτέλειας, αφού έχω όλον τον καιρό για να σκαλίζω και να βαθαίνω. Πάντως, μένοντας μόνος, ξαναβρήκα τον άνθρωπο· νιώθω πιο ζωντανά τη δυστυχία, τους τρόμους, τις μικρές χαρές του. Καταλαβαίνω καλύτερα τι πάει να πει ξευτελισμός, απελπισία. Τα δικά μου ίσως να μ' ανοίγουνε τα μάτια. Όταν ζεις ομαδικά, θες δε θες, συμμερίζεαι τους ενθουσιασμούς και τις αδιαλλαξίες των συντρόφων σου. Βλέπεις με πολλά μάτια· αλλά δε βλέπεις μάζες, επιφάνειες. Οι αποχρώσεις σου ξεφεύγουν. Λες: ο εχθρός, οι σύμμαχοι... Συγκεκριμένα όμως: Στάσου και σ' έπιασα! Κι οι ‘κομμένες κεφαλές’ η ‘γκιόσα’. Πώς ξοφλάς έτσι, μ' ένα χαρακτηρισμό; Βάλ' το αυτό στην άκρη να το ξεκαθαρίσεις.
Δεν αποκλείεται το πελάγωμά μου να είναι ένα είδος νευρασθένειας, μια συνέπεια της απομόνωσης. Αν βρισκόμουν, έστω και παράνομος, στην Αθήνα, ή στο βουνό με τους αντάρτες, θα πάθαινα το ίδιο; Ή μήπως φταίει το σπίτι με την παράξενη ατμόσφαιρα; Τόσοι άνθρωποι, ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο, κι αντίς η δυστυχία να τους σμίγει, τους χωρίζει. Λες κι ο καθένας τους φοβάται μην κολλήσει από τον άλλον αρρώστια πιο βαριά απ' αυτή που τον λιώνει. Ένας διάδρομος είναι, κάμαρες από δω, κάμαρες από κει. Οι πόρτες τους μονόφυλλες· όταν είναι ανοιχτές ο γείτονας βλέπει και την πιο κρυφή γωνιά. Τώρα που πιάσαν οι ζέστες τις ανοίγουν συχνά. Κι όμως καθένας τους ζει τυλιγμένος μέσα σ' ένα κύλινδρο μοναξιάς. Όπου πάνε περπατάει μαζί τους. Ο χιτώνας του Νέσσου.

Quote:

---

Originally Posted by rat_poison

Στρατής Τσίρκας: Η λέσχη

Από τη μέρα που έπαψα τις σχέσεις με τις κομμένες κεφαλές (τις ακούω μόνο μέσα στον ξυπνό εφιάλτη μου) είμαι σαν πελαγωμένος. Ομολογώ πως δεν το περίμενα. Πασχίζω από κάπου να πιαστώ. Η ζωή μου σκόρπισε σαν τα κεχλιμπάρια που τους κόπηκε η κλωστή. Δεν έχει συνοχή μήτε βάρος. Άλλοτε σκέψεις και πράξεις περπατούσαν μαζί, για τον ίδιο στόχο. Ζούσα γυρισμένος τα μέσα έξω, αυτό ναι, αλλά ήμουν εγώ, σουλουπωμένος άνθρωπος. Από πού ερχόμουν και πού πήγαινα, το ήξερα. Δεν είχα ψευδαιστήσεις. Ήμουν σαν πετραδάκι μέσα σ' ένα μωσαϊκό ‘εν το γίγνεσθαι’. Αυτό μου θυμίζει το λόγο που μου πέταξε μια ‘κομμένη κεφαλή’ όταν σηκώθηκα να φυγω: ‘Από δω και πέρα είσαι ένα σκατωμένο πετραδάκι’. Πού είναι το σωστό; Κι αφού έχω δίκιο, γιατί νιώθω σα...
Τώρα η θετική πλευρά. Ίσως να μην είναι παρά τ' αποτέλεσμα μιας πολυτέλειας, αφού έχω όλον τον καιρό για να σκαλίζω και να βαθαίνω. Πάντως, μένοντας μόνος, ξαναβρήκα τον άνθρωπο· νιώθω πιο ζωντανά τη δυστυχία, τους τρόμους, τις μικρές χαρές του. Καταλαβαίνω καλύτερα τι πάει να πει ξευτελισμός, απελπισία. Τα δικά μου ίσως να μ' ανοίγουνε τα μάτια. Όταν ζεις ομαδικά, θες δε θες, συμμερίζεαι τους ενθουσιασμούς και τις αδιαλλαξίες των συντρόφων σου. Βλέπεις με πολλά μάτια· αλλά δε βλέπεις μάζες, επιφάνειες. Οι αποχρώσεις σου ξεφεύγουν. Λες: ο εχθρός, οι σύμμαχοι... Συγκεκριμένα όμως: Στάσου και σ' έπιασα! Κι οι ‘κομμένες κεφαλές’ η ‘γκιόσα’. Πώς ξοφλάς έτσι, μ' ένα χαρακτηρισμό; Βάλ' το αυτό στην άκρη να το ξεκαθαρίσεις.
Δεν αποκλείεται το πελάγωμά μου να είναι ένα είδος νευρασθένειας, μια συνέπεια της απομόνωσης. Αν βρισκόμουν, έστω και παράνομος, στην Αθήνα, ή στο βουνό με τους αντάρτες, θα πάθαινα το ίδιο; Ή μήπως φταίει το σπίτι με την παράξενη ατμόσφαιρα; Τόσοι άνθρωποι, ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο, κι αντίς η δυστυχία να τους σμίγει, τους χωρίζει. Λες κι ο καθένας τους φοβάται μην κολλήσει από τον άλλον αρρώστια πιο βαριά απ' αυτή που τον λιώνει. Ένας διάδρομος είναι, κάμαρες από δω, κάμαρες από κει. Οι πόρτες τους μονόφυλλες· όταν είναι ανοιχτές ο γείτονας βλέπει και την πιο κρυφή γωνιά. Τώρα που πιάσαν οι ζέστες τις ανοίγουν συχνά. Κι όμως καθένας τους ζει τυλιγμένος μέσα σ' ένα κύλινδρο μοναξιάς. Όπου πάνε περπατάει μαζί τους. Ο χιτώνας του Νέσσου.

---

αυτο το αποσπασμα ειναι υπεροχο.

μέσα σ'αυτό το δωμάτιο
παρέδωσε το πνεύμα
η ωραία Αθηναία κόρη
ξαπλωμένη στα μεταξωτά χιράμια
-τα ξανθά μαλλιά ξέπλεκα γύρω στην κερένια κεφαλή-
ενώ απ'τ'ανοιχτό παράθυρο
ακούγονταν
οι καμπάνες της Αγια-Σωτήρας
που βάραγαν
τον εσπερινό
ως την επομένη ξημέρωνε
η εορτή
του προφήτη Σαμουήλ

σ'αυτό μέσα το δωμάτιο
συνουσιάστηκαν τα δυο φοβερά τέρατα
κι'ευφραίνονταν
μ'αγκομαχητά κι'άγρια αλυχτίσματα
κι αγριοφωνάρες
λες και βούλγαροι υλοτόμοι
τα βάλανε με θεώρατα ελάτια
ή μάλλον
(καλύτερο)
να εγκρεμιζόντουσαν βουνά

μέσα σε αυτό το δωμάτιο
η γηραιά δέσποινα
πέρασε χρόνια και χρόνια
ανίας:
κουνούσε ανεπαίσθητα τα τρεμάμενα χέρια
προσπαθώντας στο σκοτεινιασμένο
και θολό μυαλό
να ξαναφέρη εικόνας των παλαιών της μεγαλείων
ίσαμε τη μέρα
που με βηματάκια αργά αργά
-την εξεκίνησαν-
για το γηροκομείο

μέσα εδώ εγεννηθήκαν τρία παιδιά
-γόνοι τιμίας και ευυπολήπτου οικογενείας-
που χάθηκαν
-τόπο δεν έπιασε κανένας τους-
ο ένας πήγε στην Αμερική
ο άλλος πεθανε κακήν κακώς-μπεκρής-
κι ο τρίτος
είναι κάπου ακόμη
φαροφύλακας


εδώ-ναι εδώ μέσα:σε τούτο το δωμάτιο
σκότωσε χέρι άτιμο εκείνο
τον παλληκαρά
"να τιμωρήση-λέει-εν τω προσώπω του την αναρχία"
κι έγειρ'η λεύκα και σωριάστηκε χαμαί
και κείνη η μουντή κηλίδα
του πατώματος
κει πέρα στη γωνιά
είναι το αίμα ποτάμι που χυνόταν απ΄την πληγή
και τίποτα ποτέ
δεν είταν δυνατό
να τηνε καθαρίση απ'τα σανίδια

όμως αρκεί ως εδώ'τι πάω να κάμω;
πόσο δε θάτανε κοπιαστικό
ίσως κι αδύνατο
πάντως ατελείωτο
και μάταιο ακόμη κι'ανιαρό
να σημειώσω με κάθε λεπτομέρεια
την ιστορία
την ατελείωτη
αυτού του δωματίου

(άλλοτε έμπαζαν κρεββάτια
άλλοτε τάβγαζαν
άλλοτε κεί ήταν το σκρίνιο
ύστερα η ντουλάπα
έπειτα η κασσέλα
άλλοτε στα παράθυρα είχαν βαρειά παραπετάσματα
άλλοτε τα τζάμια έμεναν γυμνά με μόνα τα παντζούρια
σε κείνη τη γωνιά μια είχανε τα εικονίσματα
άλλες φορές παντού κρέμονταν κάντρα)

να: άνθρωποι κι άνθρωποι περάσανε και φύγανε
κι άλλοι-πολλοί- εδώ μέσα γεννηθήκαν
κι άλλους πάλι εδώ μέσα τους βάλανε στην κάσσα
και τι δεν άκουσαν οι τοίχοι αυτοί
φωνές οδύνης
και φωνές χαράς
είδανε και βαφτίσια
μουγγές απελπισίες
και στεφανώματα

(θα το ξεχνούσα: και πιάνο εδω μέσα αντήχησε παίζοντας
αβρά τη Romance du Mal Aime )

έζησα και γω-ο γράφων-μεσ'σε τούτο το δωμάτιο
χρόνια πολλά-φτωχά- κι ως πάντα
κι εδώ γιομάτος πάθος ασχολήθηκα
με τη ζωγραφική την ποίηση
την γλυπτική
αλλά και τη φιλοσοφία και τον έρωτα
κι έμεινα ώρες καθισμένος
-να καπνίζω-
σε κει δα το παράθυρο
κυττάζοντας
άλλοτε τον ουρανό
και άλλοτε το δρόμο

και τώρα πρέπει-φευ-κι εγώ να φεύγω
-δε αποκλείεται άλλωστε να μου μέλλονται καλύτερα-

πάλι ενοικιάζουν το δωμάτιο


http://www.engonopoulos.gr/_homeEL/poem12.html

http://www.dailymotion.com/video/xfu...yyyyy-3_people

[...]Μπορεί να ήταν άδικο απ΄ τη μεριά μου να υποβάλλω σε μια τόσο σκληρή φανταστική δοκιμασία τους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμουν, ενώ το πιο πιθανό ήταν πως θα περνούσαν πλάι μου μια σχετικά ήρεμη ζωή, πέρα απ' το καλό και το κακό, χωρίς να πατήσουν ποτέ στη μεγάλη αίθουσα όπου σηκώνονται τα χέρια. Εντέλει μπορεί να πει κανείς ότι το φέρσιμό μου είχε έναν και μόνο σκοπό: να εξυψώσω τον εαυτό μου, μέσα από μια ηθική αυταρέσκεια, πάνω απ' όλους τους άλλους. Αλλά η κατηγορία της έπαρσης πραγματικά δε θα ήταν δίκαιη˙ βέβαια, εγώ δεν ψήφισα ποτέ για την καταστροφή του οιουδήποτε, μα το 'ξερα πολύ καλά ότι αυτό είναι υποθετικό προσόν, αφού είχα στερηθεί αρκετά νωρίς το δικαίωμα να σηκώνω το χέρι. Για πολύν καιρό μάλιστα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι, σε ανάλογη περίσταση, τουλάχιστον δε θα ενεργούσα όπως οι άλλοι, αλλά είχα στο τέλος την εντιμότητα να γελάσω με τον εαυτό μου: ώστε εγώ θα ήμουν ο ένας και μοναδικός που δε θα σήκωνε το χέρι; θα ήμουν ο ένας και μοναδικός δίκαιος; αλίμονο, δεν έβρισκα μέσα μου την παραμικρή εγγύηση ότι θα 'μουν εγώ καλύτερος από τους άλλους˙ μόνο που σε τι άλλαζε αυτό τις σχέσεις μου με τους άλλους; Η επίγνωση της δικής μου ευτέλειας δε με συμφιλιώνει καθόλου με την ευτέλεια των ομοίων μου. Αισθάνομαι αηδία για τους ανθρώπους που τρέφουν αδελφικά αισθήματα επειδή βλέπει ο ένας στον άλλο τη δική του ευτέλεια. Τέτοια γλοιώδης αδελφοσύνη να μου λείπει.


Μίλαν Κούντερα - Το αστείο.

Συνέστησα το ακριβώς αποπάνω ποστ. Καντε κι εσείς το ίδιο!

Άκουσα τον ikonoklast και συνέστησα κι εγώ. Θυμίζει λίγο το "υπόγειο", ή είναι η ιδέα μου;

"Save you!" I went on, jumping up from my chair and running up and down the room before her. "Save you from what? But perhaps I am worse than you myself. Why didn't you throw it in my teeth when I was giving you that sermon: 'But what did you come here yourself for? was it to read us a sermon?' Power, power was what I wanted then, sport was what I wanted, I wanted to wring out your tears, your humiliation, your hysteria—that was what I wanted then! Of course, I couldn't keep it up then, because I am a wretched creature, I was frightened, and, the devil knows why, gave you my address in my folly. Afterwards, before I got home, I was cursing and swearing at you because of that address, I hated you already because of the lies I had told you. Because I only like playing with words, only dreaming, but, do you know, what I really want is that you should all go to hell. That is what I want. I want peace; yes, I'd sell the whole world for a farthing, straight off, so long as I was left in peace. Is the world to go to pot, or am I to go without my tea? I say that the world may go to pot for me so long as I always get my tea. Did you know that, or not? Well, anyway, I know that I am a blackguard, a scoundrel, an egoist, a sluggard. Here I have been shuddering for the last three days at the thought of your coming. And do you know what has worried me particularly for these three days? That I posed as such a hero to you, and now you would see me in a wretched torn dressing-gown, beggarly, loathsome. I told you just now that I was not ashamed of my poverty; so you may as well know that I am ashamed of it; I am more ashamed of it than of anything, more afraid of it than of being found out if I were a thief, because I am as vain as though I had been skinned and the very air blowing on me hurt. Surely by now you must realise that I shall never forgive you for having found me in this wretched dressing-gown, just as I was flying at Apollon like a spiteful cur. The saviour, the former hero, was flying like a mangy, unkempt sheep-dog at his lackey, and the lackey was jeering at him! And I shall never forgive you for the tears I could not help shedding before you just now, like some silly woman put to shame! And for what I am confessing to you now, I shall never forgive you either! Yes—you must answer for it all because you turned up like this, because I am a blackguard, because I am the nastiest, stupidest, absurdest and most envious of all the worms on earth, who are not a bit better than I am, but, the devil knows why, are never put to confusion; while I shall always be insulted by every louse, that is my doom! And what is it to me that you don't understand a word of this! And what do I care, what do I care about you, and whether you go to ruin there or not? Do you understand? How I shall hate you now after saying this, for having been here and listening. Why, it's not once in a lifetime a man speaks out like this, and then it is in hysterics! ... What more do you want? Why do you still stand confronting me, after all this? Why are you worrying me? Why don't you go?"

But at this point a strange thing happened. I was so accustomed to think and imagine everything from books, and to picture everything in the world to myself just as I had made it up in my dreams beforehand, that I could not all at once take in this strange circumstance. What happened was this: Liza, insulted and crushed by me, understood a great deal more than I imagined. She understood from all this what a woman understands first of all, if she feels genuine love, that is, that I was myself unhappy.

http://christianbookshelf.org/dostoe...o_my_house.htm
http://books.google.gr/books?id=7fvb...page&q&f=false
http://books.google.com/books?id=zYS...page&q&f=false

[όφτόπι] το παραπάνω κ αλλα πολλα ( κ ισως μεγαλυτερα σε εκταση) τα χω λαβει σε sms.. Μονο αυτο σας λέω !!
(άλλαξα αριθμό κ ησύχασα) [/όφτόπι]

τι λες ρε ψεύτη

Spoiler

:moutza:

Quote:

---

Originally Posted by cybernaut

[όφτόπι] το παραπάνω κ αλλα πολλα ( κ ισως μεγαλυτερα σε εκταση) τα χω λαβει σε sms.. Μονο αυτο σας λέω !!
(άλλαξα αριθμό κ ησύχασα) [/όφτόπι]

---

Πανηγυρια στις εταιρειες κινητης.

Quote:

---

Originally Posted by menumission

τι λες ρε ψεύτη

Spoiler

:moutza:

---

ποιο λογο εχει να λεει ψεμματα?

And so when Cora Tull would tell me I was not a true mother, I would think
how words go straight up in a thin, line, quick and harmless, and how terribly
doing goes along the earth, clinging to it, so that after a while the two lines
are too far apart for the same person to straddle from one to the other and that
sin and love and fear are-just sounds that people who never sinned nor loved nor
feared have for what they never had and cannot have until they forget the words.
Like Cora, who could never even cook.

She would tell me what I owed to my children and to Anse and to God. I
gave Anse the children. I did not ask for them. I did not even ask him for what
he could have given me: not-Anse. That was my duty to him, to not ask that, and
that duty I fulfilled. I would be I; I would let him be the shape and echo of
his word. That was more than he asked, because he could not have asked for that
and been Anse, using himself so with a word.

And then he died. He did not know he was dead. I would lie by him in the
dark, hearing the dark land talking of Cod's love and His beauty and His sin;
hearing the dark voicelessness in which the words are the deeds, and the other
words that are not deeds, that are just the gaps in peoples' lacks, coming down
like the cries of the geese out of the wild darkness in the old terrible nights,
fumbling at the deeds like orphans to whom are pointed out in a crowd two faces
and told, That is your father, your mother.
[...]
I hid nothing. I tried to deceive no one. I would not have cared. I merely
took the precautions that he thought necessary for his sake, not for my safety,
but just as I wore clothes in the world's face. And I would think then when Cora
talked to me, of how the high dead words in time seemed to lose even the
significance of their dead sound.
[...]
My father said that the reason for living is getting ready to stay dead. I
knew at last what he meant and that he could not have known what he meant
himself, because a man cannot know anything about cleaning up the house
afterward. And so I have cleaned my house. With Jewel--I lay by the lamp,
holding up my own head, watching him cap and suture it before he breathed--the
wild blood boiled away and the sound of it ceased. Then there was only the milk,
warm and calm, and I lying calm in the slow silence, getting ready to clean my
house.

I gave Anse Dewey Dell to negative Jewel. Then I gave him Vardaman to
replace the child I had robbed him of. And now he has three children that are
his and not mine. And then I could get ready to die.

One day I was talking to Cora. She prayed for me because she believed I was blind to sin, wanting me to kneel and pray too, because people to whom sin is just a matter of words, to them salvation is just words too.

http://www.scribd.com/doc/976219/Wil...As-I-Lay-Dying

http://1.bp.blogspot.com/_Moz08RhEWg...maximilian.jpg

http://www.imdb.com/video/screenplay/vi682492185/
http://vimeo.com/10054441

Η οικογενεια του, λατρεις των δολοπλοκιων και της βυζαντινης ιντριγκας, δολοφονησαν με δηλητηριασμενο φοντυ τον προηγουμενο Βαρωνο Φον Τυ, και ανελαβαν την Εξουσια. Εκει ταλαιπωρουσαν τους φτωχους απορους εργατες με το να τους βαζουν να φτιαχνουν συνεχεια αγαλματα δικα τους και του Μικαελ Σουμαχερ. μαζι με τη Φεραρι. Ο λαος πεινουσε και δεν ειχε ουτε ενα στρουντελ για το μεσημεριανο του. Η καταπιεση ηταν καθημερινο φαινομενο και ο πονος πονουσε πονεμενα.




απο το "Γιατι το Μιτσμανν γραφεται με 2ν. Του Μιτσμανν, εκδοσεις Neverleft Opposite Publs."

"Once Orlov overate on mashed peas and died. And Krylov, having found out
about it, died too. And Spiridonov died on his own accord. And Spiridonov's
wife fell off the cupboard and died too. And Spiridonov's children drowned
in the pond. And Spiridonov's grandmother took to drink and went off
panhandling. And Mikhailov stopped combing and got sick with dandruff. And
Kruglov drew a lady with a whip and lost his mind. And Perehrestov was wired
400 roubles and therefore acted with such self-importance that he got fired
from his job.
These are all decent people, but they just can't get on in life on a firm
footing."

sorry kiolas alla ama den grafete titlous/syggrafeis ktl e grapste to sto imerologio sas.efxaristw.