Apospasmata Thread

Αν το καλοσκεφτείτε,
δεν είμαστε παρά θραύσματα
της πιο μοναχικής έκρηξης
στην ιστορία του σύμπαντος κόσμου,
εξήγησε η αστροφυσικός στον ποιητή.

[...]

ΧΑΜΗΛΗ ΠΤΗΣΗ

Να επιστρέψουμε στις θέσεις μας.
Να προσδεθούμε.
Να προσγειωθούμε με ασφάλεια.
Να φτάσουμε.
Να εγκατασταθούμε.

Κι αυτό εσύ το λες ταξίδι.


ΕΛΥΤΗΣ
στη Σόνια Ο’Χάρα

Είναι φορές που σκέφτομαι
πως όποιος πρόλαβε να πει
«έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη»
πρόλαβε.
Δε λέγονται τη σήμερον αυτά τα λόγια.
Κι άλλες φορές ανακαλώ
και λέω πως ίσως πρέπει
να βρεθεί απλά, κάποιος να ξαναπεί
«έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη».


- Μιράντα Παπαδοπούλου

i like

εδιτ: κάποιος πρεπει να της πει οτι αυτό το brandname είναι πιασμένο :/

http://www.scribd.com/doc/35144630/%...BB%CE%BF%CF%85

...Δεν μίλησαν άλλο. Προχώρησαν κατά του Τζελέπη, που τον ζωντάνευε η ώρα για το σαλπάρισμα των βαποριών. Ήσαν αραδιασμένα το 'να πλάι στ' άλλο, χαμηλά, γερασμένα και μαύρα: οι Γιανουλάτοι με την κόκκινη τσιμινιέρα· οι Παλιοί με την κίτρινη και το γαλάζιο μαίαντρο· οι Πανταλέοντες με τη μονόχρωμη φάβα. Ετοιμάζονταν να σαλπάρουν ολόφωτα, γεμάτα κόσμο, στεφανωμένα καπνούς. Απ' την προκυμαία ξεκολλούσαν οι φορτωμένες βάρκες, ανάμεσα στις φωνές των βαρκάρηδων και τους αποχαιρετισμούς. Ένα πλήθος ανάκατο γιόμιζε την παραλία, βιαστικό κι αργόσχολο συνάμα· κόσμος άχρωμος και πολύχρωμος, μπερδεμένος σε κίνηση ακατάστατη: ταξιδιώτες σαστισμένοι, κυνηγώντας τα μπογαλάκια τους ξοπίσω από 'να τρεχάτο λούστρο· χαμάληδες που παιδεύονταν στην ίδια διαρκώς κίνηση, σαν αυτόματα· βαρκάρηδες φωνακλάδες· διαβατικοί που πήγαιναν ποιος ξέρει πού· αργόσχολοι που χάζευαν για να περάσει η ώρα· μικρέμποροι του ποδαριού (τσιγάρα, μέντες, σοκολάτες) διαλαλώντας ενοχλητικά την πραμάτεια τους. Ο ήλιος βασιλεύοντας χρύσωνε όλο τούτο τον κόσμο. Έδινε αίγλη στα παλιοβάπορα, πλούτο στα παλιόρουχα, ομορφιά στον παλιόκοσμο· λάμπρυνε το μισοσυννεφιασμένο ουρανό· ζωογονούσε τα βρωμόνερα του λιμανιού· έδινε αρχιτεκτονικό ρυθμό στα χαμόσπιτα που σκαρφάλωναν στην καμπούρα της Πειραϊκής. Ο ήλιος της Ελλάδας, ο μεγάλος απατεώνας, που χαρίζει υπερκόσμια ομορφιά στην πιο τραχιά, την πιο άδροση, την πιο μίζερη χώρα της Ευρώπης.

ποιά υπερκόσμια ομορφιά; =/

---

— Fuck off! Ah pushes past um n ah pill oot the fuckin chib n ah'm ower. Then ah stoap n think; what the fuck
um ah daein here? Ah jist stand thaire. Dozo's paggerin the Clerie boy n the guy's mates clock the knife n
thir oaf doon the road. The blade did the trick! That Polmont's jist standin daein nowt. The Clerie boy's doon
and Dozo's bootin at him. Then Polmont nods at me n eh takes the chib off ays, and ah jist gie's um it, n eh
bends doon n rips the other gadge's face apart wi it. My hert jist goes bang, as ah see the boy's skin open
up and nothing for a second, then a gash and blood tearin oot ay it. Doyle looks doon at the boy. — Fuckin
Clerie wank!
The boy's hudin ehs face thegither, n eh's sayin stuff, daft stuff thit means nowt n ah'm lookin doon at um. It wis meant tae be a square-go . . . Dozo n the boy . . .
Ah jist stand rooted tae the spot as Polmont hands the blade back tae me. Ah take it, ah dinnae ken what fir.
Cause it's mine, ah suppose. Polmont looks at me and makes a face, and Dozo shakes ehs heid. They
laugh and start walkin away. A couple ay guys come over, watching me, watching the boy, the blood. Then
they're gone. One sais somethin, but ah cannae hear um. The guy's still goat ehs hands ower one side ay
his face n eh looks up and sees me wi the knife. Eh looks at me in disgust, like ah'm an animal.

On human rights

"Many a year I've used my nose
To smell the onion and the rose ;
Is there any proof which shows
That I've a right to that same nose?"
F.Schiller.

"Once upon a time, in some out of the way corner of that universe which is dispersed into numberless twinkling solar systems, there was a star upon which clever beasts invented knowing. That was the most arrogant and mendacious minute of "world history," but nevertheless, it was only a minute. After nature had drawn a few breaths, the star cooled and congealed, and the clever beasts had to die. One might invent such a fable, and yet he still would not have adequately illustrated how miserable, how shadowy and transient, how aimless and arbitrary the human intellect looks within nature."

Friedrich Nietzsche

"For I have learned
To look on nature, not as in the hour
Of thoughtless youth; but hearing oftentimes
The still, sad music of humanity,
Nor harsh nor grating, though of ample power
To chasten and subdue. And I have felt
A presence that disturbs me with the joy
Of elevated thoughts; a sense sublime
Of something far more deeply interfused,
Whose dwelling is the light of setting suns,
And the round ocean and the living air,
And the blue sky, and in the mind of man;"

http://www.blupete.com/Literature/Po...nternAbbey.htm

"Looking back through the last page or two, I see that I have made it appear as though my motives in writing were wholly public-spirited. I don't want to leave that as the final impression. All writers are vain, selfish, and lazy, and at the very bottom of their motives there lies a mystery. Writing a book is a horrible, exhausting struggle, like a long bout of some painful illness. One would never undertake such a thing if one were not driven on by some demon whom one can neither resist nor understand. For all one knows that demon is simply the same instinct that makes a baby squall for attention. And yet it is also true that one can write nothing readable unless one constantly struggles to efface one's own personality. Good prose is like a windowpane. "

http://orwell.ru/library/essays/wiw/english/e_wiw

-Μανάρι μου...
-Θα πεθάνω σήμερα! Θα βάλω κωλοδάχτυλο να πάω από άδηλο αναπνοή!
-ಠ_ಠ
-Γιατί; Το "Μανάρι μου" ήταν καλύτερο;

"Δεν ξέρω αν κάποτε ανανεώσουμε τον κόσμο, οφείλουμε όμως κάθε μέρα να ανανεώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο."

Χ. Έσσε από το Ντέμιαν

θαν την τσακίσω εγώ
τη νοσταλγία σου
θα μαχαιρώσω
τη μυστική σου
χαρά
με τ' άσπρα μου
πουλιά
που ζουν
και φτερουγίζουν
μέσα
στα
μάτια σου

και θα καπνίσω
μέσα
στο μικρό δωμάτιο
που
έχεις
για σπίτι

Quote:

---

Originally Posted by GuardianOfIvorytower

"Δεν ξέρω αν κάποτε ανανεώσουμε τον κόσμο, οφείλουμε όμως κάθε μέρα να ανανεώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο."

Χ. Έσσε από το Ντέμιαν

---

παίρνω πάσα και συνεχίζω

"Όταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας. Κάτι που δεν έχουμε κι εμείς μέσα μας, δεν μπορεί ποτέ να μας συγκινήσει."

Quote:

---

Originally Posted by LokiTricksterGod

-Μανάρι μου...
-Θα πεθάνω σήμερα! Θα βάλω κωλοδάχτυλο να πάω από άδηλο αναπνοή!
-ಠ_ಠ
-Γιατί; Το "Μανάρι μου" ήταν καλύτερο;

---

?

από τον κόκκορα του αρκά είναι

'I've lived out my melancholy youth. I don't give a fuck anymore what's behind me, or what's ahead of me. I'm healthy. Incurably healthy. No sorrows, no regrets. No past, no future. The present is enough for me. Day by day.'

Miller-Tropic of cancer

γράφετε κι από που είναι βρε παιδιά, δεν ειν' κακό.

"Fame comes second to the peace
Of study, a still day
Unenvying, Pangur's choice
Is child's play.
Neither bored, both hone
At home a separate skill
Moving after hours alone
To the kill"

http://unix.cc.wmich.edu/~cooneys/poems/pangur.ban.html

"We're afraid in that case you'll have a fall.
We've been watching you over the garden wall
For hours.
The sky is darkening like a stain,
Something is going to fall like rain
And it won't be flowers."

http://unix.cc.wmich.edu/~cooneys/poems/auden.two.html

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by LokiTricksterGod

ποιά υπερκόσμια ομορφιά; =/

---

— Fuck off! Ah pushes past um n ah pill oot the fuckin chib n ah'm ower. Then ah stoap n think; what the fuck
um ah daein here? Ah jist stand thaire. Dozo's paggerin the Clerie boy n the guy's mates clock the knife n
thir oaf doon the road. The blade did the trick! That Polmont's jist standin daein nowt. The Clerie boy's doon
and Dozo's bootin at him. Then Polmont nods at me n eh takes the chib off ays, and ah jist gie's um it, n eh
bends doon n rips the other gadge's face apart wi it. My hert jist goes bang, as ah see the boy's skin open
up and nothing for a second, then a gash and blood tearin oot ay it. Doyle looks doon at the boy. — Fuckin
Clerie wank!
The boy's hudin ehs face thegither, n eh's sayin stuff, daft stuff thit means nowt n ah'm lookin doon at um. It wis meant tae be a square-go . . . Dozo n the boy . . .
Ah jist stand rooted tae the spot as Polmont hands the blade back tae me. Ah take it, ah dinnae ken what fir.
Cause it's mine, ah suppose. Polmont looks at me and makes a face, and Dozo shakes ehs heid. They
laugh and start walkin away. A couple ay guys come over, watching me, watching the boy, the blood. Then
they're gone. One sais somethin, but ah cannae hear um. The guy's still goat ehs hands ower one side ay
his face n eh looks up and sees me wi the knife. Eh looks at me in disgust, like ah'm an animal.

---

απο τα καλυτερα σημεια του ''porno'' . βασικα ο Γουελς εχει ''γραψει'' απιστευτους εσωτερικους μονολογους . well fookin done

«Οι Μονόλογοι απ’ τη Γάζα»

10. Η Τημαά (έτος γέννησης 1997)
Μακαρόνια, μουτζάνταρα (φακές με ρύζι), φιδές και κονσέρβες σε διάφορα σχήματα
και χρώματα… από το Μαρόκο, την Κίνα, τη Σρι Λάνκα, το Πακιστάν, τη Σομαλία…κι
η ημερομηνία λήξης δεν έχει καμιά σημασία.
Στον πόλεμο όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κονσερβοκούτια. Πολλά παιδιά
τραυματίστηκαν μ’ αυτά. Το Ισραήλ μας κήρυξε τον πόλεμο από ξηρά και αέρα, κι
εμείς κηρύξαμε βρώμικο πόλεμο στο φαγητό…
Τρώγαμε εκατό φορές τη μέρα, απ’ τη στιγμή που ανοίγαμε τα μάτια μας. Από
τις έξι το πρωί μέχρι τις έξι το άλλο πρωί τρώγαμε. Νόμιζα ότι μόνο στο δικό μας σπίτι
συνέβαινε αυτό, αλλά όταν ρώτησα μου είπαν ότι όλη η Γάζα είχε πάθει υστερία με το
φαγητό.
Νόμιζα ότι η εμπόλεμη κατάσταση και οι εικόνες των νεκρών Μαρτύρων (*)
και της καταστροφής θα μας έκοβαν την όρεξη. Φαίνεται, όμως, πως ο φόβος, ο τρόμος
και η στεναχώρια κάνουν τους ανθρώπους να πεινάνε και να τρώνε περισσότερο. Θα
μπορούσε να οφείλεται βέβαια και στο ότι όλο μας το σόι έμενε σπίτι μας. Τα κορίτσια
ανταγωνίζονταν ποια θα φτιάξει το πιο νόστιμο φαΐ. Ο πατέρας μου δεν προλάβαινε να
κουβαλάει σακούλες με τρόφιμα σε όλα τα σχήματα και χρώματα. Μέσα σε είκοσι
μέρες πολέμου φάγαμε όσο τρώμε σε ένα χρόνο. Και το πρόβλημα ήταν ότι κάθε φορά
που έλεγα ότι δε θέλω να φάω, έτρωγα περισσότερο.

11. Η Ραουάντ (έτος γέννησης 1997)
Μετά τον πόλεμο πολλά άλλαξαν μέσα μου. Άρχισα να μη μπορώ να μπω σε
τουαλέτα. Με το που θα μπω μέσα, θέλω να βγω τρέχοντας. Αυτό, γιατί σ’ όλη τη
διάρκεια του πολέμου φοβόμουν ότι θα βομβαρδίσουν το σπίτι μας κι εγώ θα είμαι
στην τουαλέτα. Συγκεντρώνεται κανείς τόσο πολύ εκεί μέσα, που… καταλαβαίνετε…


14. Η Ριχάμ (έτος γέννησης 1996)
Γεια σας! Με λένε Ριχάμ και τον πατέρα μου Φάραχ. Αυτό που αγαπάμε πιο πολύ στη
ζωή είναι…οι κότες. Και τις αγαπάμε τόσο πολύ που θέλουμε να μας φωνάζουν
«Αμπού νταζάζα», δηλαδή «οι κοτοπουλάδες». Τόσο πολύ τις αγαπάμε τις κότες που
φτιάξαμε τρία πτηνοτροφεία.
Θέλω να σας πω τί μας συνέβη στο πόλεμο. εν έχω κάποιον που έγινε
Μάρτυρας (*) και δεν είχαμε βομβαρδισμούς στην περιοχή μας. Ειλικρινά, δεν τον είχα
καταλάβει τον πόλεμο, μέχρι που μια μέρα, εκεί που καθόμασταν χαρούμενοι, ήρθε
ξαφνικά ο θείος μου στο σπίτι με κατεβασμένα τα μούτρα. Είπε στον μπαμπά μου ότι ο
Ισραηλινός στρατός βομβάρδισε τα πτηνοτροφεία μας και τα ισοπέδωσε. Ο πατέρας
μου έφυγε και πήγε τρέχοντας. Είχαμε ζημιά τρεις χιλιάδες κοτόπουλα και τα
τσουβάλια με την τροφή τους. Ο στρατός πήρε τα τσουβάλια και τα γέμισε άμμο για να
φτιάξει αναχώματα.


4. H Αλάα (έτος γέννησης 1996)
Όσο για τον πόλεμο, τώρα, αυτός ήταν απ’ τη μια μεριά και η μαμά μου απ’ την
άλλη. Τώρα γιατί η Μαμά μου δε σταματούσε να μου λέει πράγματα που τα ήξερα ήδη
δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβω.
Καθόμασταν οι δυο μας στο μπαλκόνι. Βομβάρδισαν το σπίτι των γειτόνων μας
κι ένας τους σκοτώθηκε… Είδαμε το σπίτι να γκρεμίζεται, ένα σώμα να πετάγεται στον
αέρα και να προσγειώνεται στο δρόμο. Φαντάζεστε τι έγινε μετά στην οικογένεια.
Έληξε εδώ η ιστορία; Όχι, βέβαια.
Η μαμά μου άρχισε να μου λέει πως βομβαρδίστηκε το σπίτι των γειτόνων μας
και πως ο γείτονάς μας πετάχτηκε στον αέρα, λες και μιλούσε σε κάποιον που δεν ήταν
μαζί της! Αυτό συνεχίστηκε σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. H μαμά μου να λέει
ιστορίες κι εγώ η μοναδική ακροάτρια.
Καθόμασταν και βλέπαμε τηλεόραση, ακούγαμε πως κάπου έγινε
βομβαρδισμός ή μια άλλη καταστροφή. Η είδηση κρατούσε δεκαπέντε λεπτά, η
συνεχής επανάληψη της είδησης από τη μαμά μου κρατούσε ΥΟ ?ΡΕΣ. Μιλούσε για
την είδηση λες και δεν την είχαμε δει μαζί. Άρχισα ν’ αμφιβάλω για τον ίδιο μου τον
εαυτό – καθόμουν μαζί της ή όχι; Ορκίζομαι πως ήμουν εκεί. Αλήθεια ήμουν εκεί,
καθόμουν δίπλα της!
Τέλος πάντων, ευτυχώς που δεν έχετε μαζί σας τη μαμά μου, γατί θα σας έπιανε
πονοκέφαλος απ’ τις ιστορίες της.

Quote:

---

Originally Posted by stelios_o

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by LokiTricksterGod

ποιά υπερκόσμια ομορφιά; =/

---

— Fuck off! Ah pushes past um n ah pill oot the fuckin chib n ah'm ower. Then ah stoap n think; what the fuck
um ah daein here? Ah jist stand thaire. Dozo's paggerin the Clerie boy n the guy's mates clock the knife n
thir oaf doon the road. The blade did the trick! That Polmont's jist standin daein nowt. The Clerie boy's doon
and Dozo's bootin at him. Then Polmont nods at me n eh takes the chib off ays, and ah jist gie's um it, n eh
bends doon n rips the other gadge's face apart wi it. My hert jist goes bang, as ah see the boy's skin open
up and nothing for a second, then a gash and blood tearin oot ay it. Doyle looks doon at the boy. — Fuckin
Clerie wank!
The boy's hudin ehs face thegither, n eh's sayin stuff, daft stuff thit means nowt n ah'm lookin doon at um. It wis meant tae be a square-go . . . Dozo n the boy . . .
Ah jist stand rooted tae the spot as Polmont hands the blade back tae me. Ah take it, ah dinnae ken what fir.
Cause it's mine, ah suppose. Polmont looks at me and makes a face, and Dozo shakes ehs heid. They
laugh and start walkin away. A couple ay guys come over, watching me, watching the boy, the blood. Then
they're gone. One sais somethin, but ah cannae hear um. The guy's still goat ehs hands ower one side ay
his face n eh looks up and sees me wi the knife. Eh looks at me in disgust, like ah'm an animal.

---

απο τα καλυτερα σημεια του ''porno'' . βασικα ο Γουελς εχει ''γραψει'' απιστευτους εσωτερικους μονολογους . well fookin done

---

ισχύει, και γαμάει ο welsh γενικώς, αλλά αυτο είναι απ'το glue. likesay, ken.

ωπ , οντως εχεις δικιο . Το μπερδεψα με το σημειο που σκοτωνει τον τυπο στην παμπ ο Μπεγκμπι . mah mistake man , likes .

το οποίο σημείο είναι από το trainspotting;
τώρα τελειώνω το glue εν τω μεταξύ αλλά στα ελληνικά όπως τα υπόλοιπα του welsh, πως την παλεύετε στα αγγλικά με αργκό και τέτοια κόλπα; ήρωες.

Quote:

---

Originally Posted by nothingman

το οποίο σημείο είναι από το trainspotting;
.

---

oχι , εχει ενα τετοιο σημειο και στο porno. ενα τετοιο βιβλιο σε ελληνικη μεταφραση , πιστευω οτι δεν θα πιανει μια .
Κατα τα αλλα , οι πρωτες 50 σελιδες ειναι δυσκολες :)

Now I am quietly waiting for
the catastrophe of my personality
to seem beautiful again,
and interesting, and modern.

The country is grey and
brown and white in trees,
snows and skies of laughter
always diminishing, less funny
not just darker, not just grey.

It may be the coldest day of
the year, what does he think of
that? I mean, what do I? And if I do,
perhaps I am myself again.

(frank o'hara)

The face and the voice went away. Sorry because he was afraid. Afraid that it was some disease. Canker was a disease of plants and cancer one of animals: or another different. That was a long time ago then out on the playgrounds in the evening light, creeping from point to point on the fringe of his line, a heavy bird flying low through the grey light. Leicester Abbey lit up. Wolsey died there. The abbots buried him themselves.

http://www.online-literature.com/jam...t_young_man/1/

Quote:

---

Originally Posted by Ayn Rand (Atlas Shrugged)

...This, Miss Taggart, this sort of spirit, courage and love for truth-as against a sloppy bum who goes around proudly assuring you that he has almost reached the perfection of a lunatic, because he's an artist who hasn't the faintest idea what his art work is or means, he's not restrained by such crude concepts as 'being' or 'meaning' he's the vehicle of higher mysteries, he doesn't know how he created his work or why, it just came out of him spontaneously, like vomit out of a drunkard, he did not think, he wouldn't stoop to thinking, he just felt it, all he has to do is feel-he feels, the flabby, loose-mouthed, shifty-eyed, drooling, shivering, uncongealed bastard!

---

:!:

My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I lov'd, I loved alone.

http://www.online-literature.com/poe/928/

'It is not in the least unusual to assert that he who negates a proposition at the same time secretly affirms it - or, at least, affirms something. But, for myself, I deny to the last shred of my altogether memorable being that my magnificent denial means more than a simple "no". Sometimes my meagre and derisive lips seem to me to have been formed by nature only to spit out the word "no", as if it were the ultimate blasphemy. I should like to speak an ultimate blasphemy and then bask in the security of eternal damnation but, since there is no God, well, there is no damnation, either, unfortunately. And hence, alas, no final negation. I am the hideous antithesis in person and I swear to anyone who wants the word of a hereditary count of Lithuania for it that I am not in the least secretly benignly pregnant with any affirmation of any kind whatsoever.'

Angela Carter - The Infernal Desire Machines Of Doctor Hoffman (1972) κάπου στην μέση και λιγο πιο κάτω.

Η Οικογένειά μου.


Με λένε Χρηστάκη και το σπίτι μου είναι ένα μπουρδέλο.
Εγώ δε ξέρω τι είναι μπουρδέλο, ρώτησα τη δασκάλα
και δε μου έλεγε, αλλά ο μπαμπάς έτσι λέει όταν φτάνει το
βράδυ σπίτι:
«Πάλι μπουρδέλο είναι το σπίτι»,
και μετά βρίζεται με τη μαμά.
Εγώ αγαπώ το σπίτι μου, άρα νομίζω ότι το μπουρδέλο
είναι κάτι καλό.


Μάλλον πρέπει να λένε μπουρδέλα τα παλιά σπίτια
με πολλά άτομα μέσα και παιχνίδια πεταμένα στο σαλόνι
και πολλά παιδάκια να τρέχουν εδώ κι εκεί.


Λέω στη μαμά να με πάει σε μπουρδέλο για να δω,
για να δω της το λέω, αλλά αυτή με δέρνει.


Εγώ με τα αδέρφια μου μένουμε στα τρία υπνοδωμάτια του σπιτιού.
Οι γονείς μας μένουν στο σαλόνι.


Εγώ είμαι δέκα χρονών, κι έχω 4 αδερφές πιο μικρές
και 7 αδέρφια πιο μεγάλα, τέσσερους αδερφούς και τρεις αδερφές.
Δεν θυμάμαι ολωνών τα ονόματα, ελπίζω να μη με μαλώσετε.
Κοιμάμαι στο δωμάτιο με τους τέσσερους αδερφούς μου, στο άλλο
κοιμούνται οι αδερφές μου και στο άλλο πάλι οι αδερφές μου.


Όσοι ξένοι έρχονται σπίτι και μας βλέπουν όλα μαζί γελάνε
και λένε μπράβο και άλλα τέτοια, και άλλοι αστειεύονται
και λένε να κάνουμε ομάδα ποδοσφαίρου.
Ο αδερφός μου ο Πέτρος τότε τσατίζεται και τους βρίζει,
«Αυτή τη μαλακία την έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές»,
και ο ξένος ξινίζει τα μούτρα του.


Ο Πέτρος είναι 20 χρονών.
Έχει τελειώσει το σχολείο και πάει πανεπιστήμιο.
Ρώτησα τη μαμά τι είναι πανεπιστήμιο, μου είπε ότι είναι
σαν το σχολείο, αλλά μεγαλύτερο.
Εγώ όμως δεν το πιστεύω.
Νομίζω ότι θα μοιάζει πιο πολύ με το σπίτι μας.
Το λέω αυτό γιατί μια φορά ήρθε ο Πέτρος σπίτι
και πέταξε την τσάντα του στο πάτωμα και φώναξε:
«Το κλείσαν το μπουρδέλο!»
Αρα το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ένα μέρος με πολλά παιδιά
και πολλή φασαρία και να είναι παλιό
και να μην έχει λάμπα στο διάδρομο.


Εγώ με τα αδέρφια μου μας αρέσει να παίζουμε στο σαλόνι.
Εκεί είναι και το κασετόφωνο και ακούμε μουσική.
Συνήθως μαλώνει ο Γιώργος με την αδερφή μου
που δε θυμάμαι πώς τη λένε κι ελπίζω να μη με μαλώσετε,
για το τι μουσική θα ακούσουνε.


Καμιά φορά ακούει μουσική η αδερφή μου
που δε θυμάμαι πώς τη λένε κι ελπίζω να μη με μαλώσετε
και τραγουδά εκεί μια και λέει ότι υποφέρει πολύ,
και τότε μπαίνει στο σαλόνι ο Γιώργος και λέει
«τι παπάρες ακούς ρε πάλι»
και αλλάζει την κασέτα και τότε ακούγονται κάτι ντάπα ντούπα
και τα άλλα παιδιά φεύγουν από το δωμάτιο, αλλά εγώ μένω
γιατί μετά αρχίζουν να βρίζονται κι εγώ γελάω πολύ.


Η αδερφή μου -μη με μαλώσετε- λέει το Γιώργο κάφρο
κι ο Γιώργος τη λέει σκυλί.
Αρα έχουμε και κατοικίδια στο σπίτι μας, που είναι μπουρδέλο.
Το βράδυ ο μπαμπάς και η μαμά αρρωσταίνουν.
Γι αυτό και δεν μας αφήνουν να πηγαίνουμε στο σαλόνι το βράδυ,
για να μην κολλήσουμε κι εμείς.
Και η μαμά και ο μπαμπάς φωνάζουν σα να πονάνε, πιο πολύ η μαμά.
Εγώ θέλω να πάω να δω τι πάθανε,
αλλά τα αδέρφια μου δεν με αφήνουν.
Θα φοβούνται κι αυτοί μήπως κολλήσω κι εγώ.


Πάντως μια φορά που πήγα κρυφά στο σαλόνι είδα τη μαμά
και τον μπαμπά να έχουν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλο,
και φώναζαν, επειδή δεν μπορούσαν να ξεκολλήσουν.
Έτρεξα τότες κι εγώ να βοηθήσω να ξεκολλήσουν,
αλλά ο μπαμπάς όταν με είδε τσατίστηκε και με είπε μαλακισμένο
και μου είπε φύγε και μου πέταξε και την παντόφλα.
Θα φοβήθηκε κι αυτός μήπως κολλήσω κι εγώ.


Την επομένη ο Πέτρος μου είπε ότι είμαστε δώδεκα αδέρφια
επειδή δεν έχουμε τηλεόραση,
αλλά εγώ δεν τον κατάλαβα.


Φτάνει τόση η έκθεση;

ίσαμε να γυρίσει σπίτι του αυτός που πάει στο πανεπιστήμιο, ο ήλιος έχει σχεδόν ανατείλει. και πριν βάλει το κλειδί στην πόρτα, η πόρτα ανοίγει και να σου πάλι μπροστά του ο μαλλιαρολαίμης, μπανιαρισμένος και ξυρισμένος στην τρίχα. προτού αρχίσει να κατεβαίνει τις σκάλες, προλαβαίνει να ρίξει ένα βλέμμα του τύπου "ξέρω ότι έγινες κομμάτια για τα μάτια της" στο μεθυσμένo συγκάτοικο της φίλης του.

κι αυτός που πάει στο πανεπιστήμιο σέρνεται ως το δωμάτιό του, καταφέρνοντας να ρίξει μια ματιά στη συγκάτοικό του, τη Σιβάν (έτσι τη λένε), που κοιμάται στο δωμάτιό της κουλουριασμένη με το στόμα μισάνοιχτο, σαν μωρό. τώρα το πρόσωπό της έχει μια ξεχωριστή ομορφιά, μια ήρεμη ομορφιά. αυτή που έχουν οι άνθρωποι μονάχα όταν κοιμούνται, αλλά όχι όλοι τους.

και για μια στιγμή τού έρχεται να την πάρει έτσι ακριβώς όπως είναι, να τη βάλει μέσα σ'ένα μπουκαλάκι και να την ακουμπήσει δίπλα στο κρεβάτι του, σαν αυτά τα μπουκαλάκια με την πολύχρωμη άμμο που έφερναν παλιά από το Σινά. σαν αυτό το φωτάκι που βάζουν στα παιδιά τη νύχτα για να μη φοβούνται μόνα τους στο σκοτάδι.

Etgar Keret, "μπουκάλι"


happy birthday.

On the outskirts of the city they came to a supermarket. A few old cars in the trashstrewn parking lot. They left the cart in the lot and walked the littered aisles. In the produce section in the bottom of the bins they found a few ancient runner beans and what looked to have once been apricots, long dried to wrinkled effigies of themselves. The boy followed behind. They pushed out through the rear door. In the alleyway behind the store a few shopping carts, all badly rusted. They went back through the store again looking for another cart but there were none. By the door were two softdrink machines that had been tilted over into the floor and opened with a prybar. Coins everywhere in the ash. He sat and ran his hand around in the works of the gutted machines and in the second one it closed over a cold metal cylinder. He withdrew his hand slowly and sat looking at a Coca Cola.

What is it, Papa?

It's a treat. For you.

What is it?

Here. Sit down.

He slipped the boy's knapsack straps loose and set the pack on the floor behind him and he put his thumbnail under the aluminum clip on the top of the can and opened it. He leaned his nose to the slight fizz coming from the can and then handed it to the boy. Go ahead, he said.

The boy took the can. It's bubbly, he said.

Go ahead.

He looked at his father and then tilted the can and drank. He sat there thinking about it. It's really good, he said.

Yes. It is.

You have some, Papa.

I want you to drink it.

You have some.

He took the can and sipped it and handed it back. You drink it, he said. Let's just sit here.

It's because I wont ever get to drink another one, isnt it?

Ever's a long time.

Okay, the boy said.

*

They walked into the little clearing, the boy clutching his hand. They'd taken everything with them except whatever black thing was skewered over the coals. He was standing there checking the perimeter when the boy turned and buried his face against him. He looked quickly to see what had happened. What is it? he said. What is it? The boy shook his head. Oh Papa, he said. He turned and looked again. What the boy had seen was a charred human infant headless and gutted and blackening on the spit. He bent and picked the boy up and started for the road with him, holding him close. I'm sorry, he whispered. I'm sorry.

(mccarthy - the road)

Κουλουριασμένη δίπλα του στο πίσω κάθισμα, εξήγησε ότι μπορούσε να παίρνει τηλέφωνο, μέρα και νύχτα, από την Ιρλανδία και ότι η Μαίρη ήταν πάντα εκεί να την ενθαρρύνει και να της λέει ποιόν πρέπει να μισεί και ποιόν να επιπλήττει. Εκείνος της είπε ότι απολάμβανε την ίδια λίγο πολύ υπηρεσία στη Νέα Υόρκη. Εκείνη του είπε τα πάντα σχετικά με το τι είχε κάνει το ζεύγος Σέβιτζ για τα τρία παιδιά της, κι εκείνος της είπε σχετικά με την ανάρρωση του στο σπίτι τους στο Σάουθαμπτον, μετά από μια κρίση οξείας σκωληκοειδίτιδας όπου κόντεψε να πεθάνει. Είχε επίγωνση πως ακουγόταν σα να είχε πεθάνει από τραύματα που είχε δεχτεί στο πλευρό του Βύρωνος κατά τη διάρκεια του αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας, αλλά όταν μιλούσες στη Σήζαρα Ο'Ση στο βελούδινο πίσω κάθισμα μιας μαύρης λιμουζίνας, αναγκαστικά μιλούσες σαν τη Σήζαρα Ο'Ση στο βελούδινο πίσω κάθισμα μιας μαύρης λιμουζίνας. Η σκωληκοειδίτιδα σαν περιπαθές, ποιητικό δράμα. Άκουσε τον εαυτό του να είναι εξαιρετικά ευαίσθητος για τις "πλάγιες ακτίνες φωτός" στην παραλία του Σάουθαμπτον κατά τη διάρκεια των πρωινών του περιπάτων ενώ ήταν στην ανάρρωση. Εξακολούθησε να μιλάει ασταμάτητα γι'αυτές τις πλάγιες ακτίνες φωτός όταν, σύμφωνα με ένα άρθρο στην εφημερίδα εκείνης της μέρα, μια συγκεκριμένη σκηνή στο βιβλίο του θεωρούνταν υπεύθυνη για την κατά πενήντα τοις εκατό αύξηση των πωλήσεων μαύρων μεταξωτών εσωρούχων στα σικ νεοϋορκέζικα καταστήματα.

[ροθ-ζούκερμαν λυόμενος]

Here Pons paused to hold up to scorn my new scarlet satin doublet—a wondrous thing of which I had been extravagant.

“Sixty ducats for that,” Pons indicted. “Your father’d have seen all the tailors and Jews of Christendom roasting in hell before he’d a-paid such a price.”

And while we dressed—that is, while Pons helped me to dress—I continued to quip with him.

“It is quite clear, Pons, that you have not heard the news,” I said slyly.

Whereat up pricked his ears like the old gossip he was.

“Late news?” he queried. “Mayhap from the English Court?”

“Nay,” I shook my head. “But news perhaps to you, but old news for all of that. Have you not heard? The philosophers of Greece were whispering it nigh two thousand years ago. It is because of that news that I put twenty fat farms on my back, live at Court, and am become a dandy. You see, Pons, the world is a most evil place, life is most sad, all men die, and, being dead . . . well, are dead. Wherefore, to escape the evil and the sadness, men in these days, like me, seek amazement, insensibility, and the madnesses of dalliance.”

“But the news, master? What did the philosophers whisper about so long ago?”

“That God was dead, Pons,” I replied solemnly. “Didn’t you know that? God is dead, and I soon shall be, and I wear twenty fat farms on my back.”

“God lives,” Pons asserted fervently. “God lives, and his kingdom is at hand. I tell you, master, it is at hand. It may be no later than to-morrow that the earth shall pass away.”

“So said they in old Rome, Pons, when Nero made torches of them to light his sports.”

Pons regarded me pityingly.

“Too much learning is a sickness,” he complained. “I was always opposed to it. But you must have your will and drag my old body about with you—a-studying astronomy and numbers in Venice, poetry and all the Italian fol-de-rols in Florence, and astrology in Pisa, and God knows what in that madman country of Germany. Pish for the philosophers! I tell you, master, I, Pons, your servant, a poor old man who knows not a letter from a pike-staff—I tell you God lives, and the time you shall appear before him is short.” He paused with sudden recollection, and added: “He is here, the priest you spoke of.”
On the instant I remembered my engagement.

“Why did you not tell me before?” I demanded angrily.

“What did it matter?” Pons shrugged his shoulders. “Has he not been waiting two hours as it is?”

“Why didn’t you call me?”

He regarded me with a thoughtful, censorious eye.

“And you rolling to bed and shouting like chanticleer, ‘Sing cucu, sing cucu, cucu nu nu cucu, sing cucu, sing cucu, sing cucu, sing cucu.’”

He mocked me with the senseless refrain in an ear-jangling falsetto. Without doubt I had bawled the nonsense out on my way to bed.

“You have a good memory,” I commented drily, as I essayed a moment to drape my shoulders with the new sable cloak ere I tossed it to Pons to put aside. He shook his head sourly.

“No need of memory when you roared it over and over for the thousandth time till half the inn was a-knock at the door to spit you for the sleep-killer you were. And when I had you decently in the bed, did you not call me to you and command, if the devil called, to tell him my lady slept? And did you not call me back again, and, with a grip on my arm that leaves it bruised and black this day, command me, as I loved life, fat meat, and the warm fire, to call you not of the morning save for one thing?”

“Which was?” I prompted, unable for the life of me to guess what I could have said.

“Which was the heart of one, a black buzzard, you said, by name Martinelli—whoever he may be—for the heart of Martinelli smoking on a gold platter. The platter must be gold, you said; and you said I must call you by singing, ‘Sing cucu, sing cucu, sing cucu.’ Whereat you began to teach me how to sing, ‘Sing cucu, sing cucu, sing cucu.’”

And when Pons had said the name, I knew it at once for the priest, Martinelli, who had been knocking his heels two mortal hours in the room without.

When Martinelli was permitted to enter and as he saluted me by title and name, I knew at once my name and all of it. I was Count Guillaume de Sainte-Maure. (You see, only could I know then, and remember afterward, what was in my conscious mind.)
[...]
A marvellous wandering, that which followed on the old Sparwehr. We were in quest of new lands of silk and spices. In truth, we found fevers, violent deaths, pestilential paradises where death and beauty kept charnel-house together. That old Johannes Maartens, with no hint of romance in that stolid face and grizzly square head of his, sought the islands of Solomon, the mines of Golconda—ay, he sought old lost Atlantis which he hoped to find still afloat unscuppered. And he found head-hunting, tree-dwelling anthropophagi instead.

http://www.gutenberg.org/files/1162/1162-h/1162-h.htm

Quote:

---

Σπάνια λοιπόν βγαίνω έξω και κάνω αυτό που λένε κοινωνική ζωή. Βέβαια καμμιά φορά μούρχεται μια επιθυμία για διασκέδαση όπως κάποιο βράδυ πρόσφατα που ενώ ήμουν έτοιμος να πέσω για ύπνο, σηκώθηκα, ξυρίστηκα, ντύθηκα τα καλά μου και είπα στη γυναίκα μου – «Βγαίνουμε». Αυτή με κοίταξε περίεργα γιατί κάτι τέτοια δεν τα συνηθίζω. – «Να βγούμε» – μου απάντησε ωστόσο – «και πού πάμε;» – «Λέω να πάμε σ’ ένα νάιτ κλαμπ, ν’ ακούσουμε την Ρίτα Χαίηγουορθ να τραγουδάει».
«Δεν νομίζω, πως η εν λόγω Ρίτα τραγουδάει σε κέντρο της Αθήνας» παρατήρησε και με κοίταξε περίεργα.
«Ε, τότε» της είπα «δεν έχω δίκιο που δεν βγαίνω απ’ το σπίτι μου;» Και αφού ξεντύθηκα έπεσα για ύπνο.

---

τιναυτό;

εντιτ: οκ, είδα. το γκουγκλ είναι φίλος μας κλπ.

http://img80.imageshack.us/img80/1088/celinel.jpg

πάντως για εμάς, που δεν έχουμε διαβάσει ακόμα όλα τα βιβλία του κόσμου όπως εσείς, θα ήταν καλό να βάζετε από πού είναι το απόσπασμα.

είναι από το ταξίδι στην άκρη της νύχτας του σελίν