Γιεπ, μέτριο ως κακό από μία πρώτη ακρόαση. Το ίδιο πρόβλημα με τα δύο προηγούμενα μάλλον, αδύναμο songwriting, και τα ριφ από την άλλη να παίρνουν όλο και περισσότερες νότες, λες και από ανασφάλεια. Παράλληλα, τυπικοί Meshuggισμοί μοντέρνου μέταλ (ενώ παλιά είχαν τόσο πιο ενδιαφέροντα όσο και δικά τους ρυθμικά στοιχεία) τα μισά lead είναι απαίσιες καρακίτς δισολίες που θυμίζουν arch enemy (βοήθεια παναγιά) κλισέ λυρισμός, βαρετός dane. Και η πλάκα είναι ότι επειδή είναι οι Nevermore, πάντα υπάρχει αρκετό περιεχόμενο και ενδιαφέροντα στοιχεία για τουλάχιστον 2-3 ακόμα ακροάσεις.
Το πρόβλημα είναι όμως ξαναλέω, όχι ότι οι Νevermore βγάζουν αδιάφορο δίσκο εν έτει 2010, άλλα ότι πολύς σοβαρός υποτίθεται κόσμος δεν έχει γνωρίσει καν τους καλούς Nevermore. O κόσμος δηλαδή που σκέφτεται "χαχαχ, ρε μλκ δηλαδή πες μου ότι τώρα ακούς μπάντα που έχει βγάλει εξώφυλλο το μέταλ χάμερ".
