Στο μεταξύ πιστεύω ότι μάλλον εμείς που ακούμε Νέβερμορ θα έπρεπε να είμασταν ελιτιστές και να κοροϊδεύουμε όλους αυτούς που δεν ακούνε, διότι δεν είναι και το πιο εύκολο συγκρότημα να πιάσεις που το πάει, μουσικά τουλάχιστον. Εγώ δηλαδή στα δεκαοχτώ μου έβρισκα το Politics of Ecstasy ένα κουραστικό ακαταλαβίστικο πράγμα με εκνευριστικά φωνητικά και άκουγα νορβηγικές μαλακίες. Το άκουσα ξανά πρόπερσι και έψαχνα σαγόνια στα πατώματα.
Κρούξ, υπάρχει, πχ εχώ που με μία ελάχιστη επαφή μου φαίνονται αδιάφοροι. Ναι, είναι ένα σοκ πάντοτε να αντιλαμβάνεσαι πως οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και πως ο χρυσός του ενός είναι σκατά του άλλου, το θέμα είναι πως αυτό είναι ωραίο να είναι αφορμή για προσέγγιση, όχι κομπλεξισμό. Να τώρα, μπορείς να μου πεις εσύ ένα δίσκο Bolt Thrower τον οποίο θα ακούσω και μετά σίγουρα θα έχω, όχι φυσικά την ίδια γνώμη με σένα, αλλά ίσως καλύτερη γνώμη για τους Bolt Thrower, και ίσως να μου προσφέρει και κάτι. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο κάρχαρτ με το Politics πχ αν μπορούσε το get off his high horse.
