το θεμα δεν ειναι ο αλ μπαντι ρουχλες, αλλα πως πεταγεσαι με το γνωστο τροπο να πεις ποσο γαμαει αυτό που αρεσει σε σενα και ποσο σκατα ειναι ολα τα άλλα. σα να διαβαζω νιου μεταλ θρεντ το 2003 είναι
ειναι αστείο to married with children, αλλά μετά τη δέκατη φορά που δεν έχει μαγειρέψει η μαγκι, μετά το εικοστό αστείο για τα μικρά βυζιά της μαρσι, μετά την τριακοστή αναφορά στην άσχημη πελάτισα στο μαγαζί, ε κάπου αρχίζει και γίνεται βαρετό το πράγμα