Δεν παραγάμησε κανείς τίποτα. Ξεκολλήστε λίγο από τα κλισέ σας. Τα πράγματα είναι αρκούντως απλά: γουστάρω αυτό, αλλά εσύ μου δίνεις κάτι άλλο. Όχι αυτό που θέλω. Δεν κάνεις εσύ το λάθος. Εγώ το κάνω που επιμένω να απογοητεύομαι.
Τι πάει να πει το παραγάμησαν;
Το γεγονός να βρίσκεται σε άλλη φάση της ζωής του ο Gildenlow δεν παίζει; Φαίνεται και στα μάτια του ανθρώπου πια, γουστάρει να φλερτάρει γκομενάκια και να χτυπιέται με το King For A Day, Fool For A Lifetime. Όχι με το Social Grace. Είναι ηλίου φαεινότερο αν τους ακούσεις πια.
Καλώς ή κακώς, δίσκους με κλεισμένη τόση ανασφάλεια και τραγικότητα μέσα τους όπως το Perfect Element και το Remedy Lane είναι αδύνατον να τους γράψει κανείς αν δεν είναι και ο ίδιος μέσα στην ανασφάλεια.
Τα πράγματα πήγαν καλά για τον Gildenlow και είναι άνθρωπος. Εσείς μπορείτε να προτιμήσετε τα μονίμως οργισμένα νιάτα των Slayer ή τους τάδε My Dying Bride που αν δε βγάλουν δίσκο που να φανερώνει άκρατο πόνο δε θα πουλήσουν ή τη δείνα καλτ μπάντα που επανενώθηκε μετά από 20 χρόνια και προσπαθεί να βγάλει δίσκο με τη νοοτροπία που είχε τότε.
Μπορεί οι νέες δουλειές των PoS να είναι απείρως πιο ποπ, αλλά μα το διάβολο τα φωνητικά που κάνει στο EP είναι φοβερά, από όποια άποψη και αν το δει κανείς. Ακόμα και αν έχει μέσα κομμάτι αντιγραφή radiohead.
Γι' αυτό σας λέω, μην έχετε κολλήματα. Γιατί αλλιώς θα καταλήγετε στο σημείο να μην έχετε να πείτε καλή κουβέντα για το προχθεσινό λαηβ των PoS αλλά να έχετε να πείτε για τους τραγικούς Lake Of Tears. Άτοπο. Αντικειμενικά
