Πρωταπόλα, τώρα που έχω αυτή και καινούρια γαμιστερή καρέκλα γραφείου, έχω αποκτήσει την κακή συνήθεια να κάθομαι στο pc μέχρι να νυστάζω πραγματικά, και μετά να πηγαίνω και να πέφτω (κυριολεκτικά) στο κρεβάτι "για πέντε λεπτάκια" και να κοιμάμαι με τα ρούχα και με τους φακούς επαφής και με όλα.
Έτσι και σήμερα, κατά τις 23:00 ήμουν πτώμα (λόγω χτεσινοβραδινων καταχρήσεων σε συνδιασμό με όχι καλό ύπνο) και έπεσα στο κρεβάτι. Όταν άνοιξα πάλι τα μάτια μου, στεναχωρήθηκα που ήταν όνειρο και όχι ταινία, γιατί δεν μπορούσα να το νοικιάσω και να το ξαναδώ. Έκατσα λίγο στο κρεβάτι, προσπαθώντας να θυμηθώ όσα περισσότερα μπορούσα, και αυτή τη στιγμή γράφω πιο πολύ για να μη τα ξεχάσω. Ορίστε λοιπόν ό,τι σώθηκε από το αριστούργημα:
ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ:
Είμαι στο Ηράκλειο Κρήτης, σε μια πλατεία (λιοντάρια για τους γνώστες) όπου υπάρχουν και καλά γύρω γύρω καφετέριες και ταβερνάκια. Καθόμαστε σε ένα από αυτά, και τα πίνουμε. Γενικά περνάμε καλά. Μετά μετακομίζουμε σε άλλο τραπεζάκι, που δεν έχει και πολύ σημασία για την πλοκή. Μετά εγώ είμαι μαστουρωμένος, κάπου έχω κάνει χόρτο (μινμιν, λουλούδια ντε!), και έχω φρικάρει λίγο γιατί δεν θέλω να το καταλάβει κανείς, και προσπαθώ να είμαι super cool και νταξ' αν και στη πραγματικότητα δεν καταλαβαίνω τπτ...
Μετά, η Drumsick, ο οποία δεν ξέρω πως και πότε βρέθηκε εκεί, σηκώνεται απ' το τραπέζι και πάει προς τα κάπου, αλλά στο δρόμο την περικυκλώνουν κάτι σκυλιά και ζητάει βοήθεια από καποιον από μας. Εγώ σηκώνομαι, και πάω εκεί που έιναι, την 'ελευθερώνω' και γυρνάμε προς τα πίσω. Γυρνώντας, την κρατάω απ' τη μέση, ενώ αυτή έχει το χέρι της στον ώμο μου, και την κοιτάω, και με περνάει 3 κεφάλια, και της λέω πότε ψήλωσες εσύ τόσο, και μου λέει ότι είμαι σαν νταβαντζής έτσι όπως πηγαίνουμε. Βρίσκω ότι έχει δίκιο, και βγάζω το φούτερ-με-φερμουάρ-μπροστά-και-κουκούλα, και το ρίχνω πάνω μου, χωρίς να βάλω μανίκια δηλαδή, και σηκώνω το δεξί μου χέρι και περπατάω σα να κρατάω μπαστούνι, και όλο αυτό για κάποιο λόγο θυμίζει εικόνα νταβαντζη. καταλάβατε; έκανα αστείο!
Γυρνάμε λοιπον στο τραπέζι μας, αλλά η παρέα είχε μετακομίσει μέσα στο μαγαζί, στον κάτω όροφο. Η Drumsick το ήξερε, εγώ για κάποιον λόγο όχι. Κατεβαίνουμε λοιπόν τις μεγάλες σκάλες!
ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:
Μπαίνω στον κάτω όροφο, και βλέπω γύρω 2 ή 3 τύπισες από το ΤΕΙ που μου έχουν τραβήξει τη προσοχή τελευταία. Προσπερνώ και κάθομαι με την υπόλοιπη παρέα, από την οποία ξέρω ελάχιστα άτομα. Μετά τρώω ένα σκάλωμα ότι όλα αυτά είναι από μία ταινία με κάποιον που παθαίνει αμνησία, και τρέχω σαν τον παρανοικό μέσα στο μαγαζί προσπαθώντας να το εξηγήσω στους πάντες. Μετά τρώω δεύτερο σκάλωμα ότι η εν λόγω ταινία δεν είναι με τον Βεγγο αλλά με τον Βουτσα, πράγμα που με ξενερώνει. Οι υπόλοιποι με κοιτάνε λες και είμαι παρανοικός. Μετά κάπου το χάνω, τα έπιπλα εξαφανίζονται από το μαγαζί μέσα, και μετά κενό μνήμης.
ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ:
Είμαι σε ένα μεγάλο σπίτι/έπαυλη. Νομίζω ότι είναι δικό μου. Υπάρχει ένας ανηφορικός χωματόδρομος από τον δρόμο μέχρι το γκαράζ της έπαυλης. Είμαι εκεί, και έρχεται ένα αμάξι καταπάνω μου με αναμένα φώτα. Τα φώτα είναι πολύ δυνατά. Βάζω το χέρι μου μπροστά στα μάτια μου μου και φωνάζω, κλείσε τα φώτα ρε μαλάκα δα σε δω, και τέτοια, αυτός φοβάται και γυρνάει να φύγει, εγώ τον κυνηγάω και δεν θυμάμαι μετά, γενικα για τον μπούτσο το τρίτος μέρος.
ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ:
Είμαι σε ένα δωμάτιο που έχει βγεί από φουτουριστική ταινία του '70. Είναι δωμάτιο ανάρωσης. Περνάω μία πόρτα, και είναι διπλανό δωματιο που είναι το μπάνιο. Η οροφή του μπάνιου είναι τζαμένια, και νίωθω σαν να είμαι στις τουριστικές βάρκες που κάνουν βόλτες στα κανάλια στο Άμστερνταμ. Πιό πέρα είναι η έξοδος, που είναι κλειδωμένη, και έχει ένα ιντερκομ (
ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Έχω την έντύπωση ότι υπήρχαν πολλά ακόμα πράγματα, φοβερές λεπτομέρειες, και ότι γενικά ήταν και γαμώ τις ιστορίες, όχι έτσι όπως βγήκε εδώ, βαρετή κι ανούσια.... Τελικά όταν ξύπνησα είδα ότι είχα κοιμηθεί λιγότερο από μία ώρα.
