σαν τωρα την επιασε η φαση: "τρεχω πανω κατω μεσα στο σπιτι σαν την υστερικια και μερικες φορες σταματαω και απλα νιαουριζω κοιταζοντας τον τοιχο" αν με πετυχει πουθενα στο δρομο κανει πως και καλα μου επιτιθεται αλλα ουτε καν με ακουμπαει και μολις προσγειωθει συνεχιζει να τρεχει.

Αλλες φορες δαγκωνει σα πουστης αλλα αυτο μαλλον νορμαλ θα'ναι.

Ηρθε η ωρα να την στειρωσω ε?