Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς...
Ήδη από τον Γενάρη ήσαν φανερά ορισμένα πράγματα ενόψει μεταγραφικής σαιζόν: η ομάδα είχε κτυπητές αδυναμίες και εκκρεμότητες. Πρώτα και κύρια η εκκρεμότητα του αριστερού χαφ. Ο Λέτο που στο ξεκίνημα της χρονιάς είχε ενθουσιάσει είχε πια κουράσει. 9 στις 10 απασχολούσε για μη αγωνιστικούς λόγους και έβγαζε από τα ρούχα του 9 στους 10 οπαδούς για αγωνιστικούς λόγους. Από την άλλη η καριέρα του μεγάλου Τζόλε έφθανε στο τέλος της, κι όσο κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αποστολή της ομάδας χωρίς τον Τζόλε, όλοι του ζητούσαμε να σταματήσει για να διαφυλάξει την υστεροφημία του.
Επίσης ήταν φανερό ότι:
Έπρεπε να αποκτηθεί σοβαρός αναπληρωματικός τερματοφύλακας, διότι ο Κόβατς αποτελούσε δημόσιο κίνδυνο.
Έπρεπε να αποκτηθεί αναπληρωματικός δεξιός εξτρέμ γιατί είτε ο Όσκαρ είτε ο Τόρο δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στον ρόλο αυτό - και πως θα μπορούσαν άλλωστε.
Έπρεπε να δυναμώσει η γραμμή των κεντρικών - ανασταλτικών χαφ: Ο Ντουντού κόντεψε να αφήσει τα κόκκαλά του στο γήπεδο, ο Πατσατζόγλου έφθειρε τα νεύρα μας και την ψυχολογία του, ο Γιάννης Παπαδόπουλος καλώς ή κακώς δεν υπολογιζόταν και ο Ιέρο ήταν τραυματίας νωρίς - νωρίς.
Έπρεπε να ληφθεί πρόνοια για την αναπλήρωση του Άντζα ο οποίος σταματούσε την καριέρα του.
Έπρεπε να ενισχυθεί η επιθετική γραμμή - τουλάχιστον να αυξηθεί κατά έναν ακόμη πλην του Νταρμπυσάιρ.
Έπρεπε να ξεκαθαριστεί το ζήτημα των δύο δανεικών Ρ. Μπράβο και Λεντέσμα.
Κάτι έπρεπε να γίνει με το θέμα του αριστερού μπακ, θέση που άρχιζε να θυμίζει το "Σπίτι με τα 7 αετώματα"
Τέλος να δοθούν ευκαιρίες στους νεαρούς της ομάδας.
Το σήριαλ της παραμονής ή μη του Βαλβέρδε, σήριαλ που ξεκίνησε η διοίκηση χωρίς ποτέ να καταλάβει κάποιος το γιατί, περιέπλεξε ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Ένα όργιο φημών για το αν μένει ή φεύγει ο Βαλβέδε, τους λόγους για τους οποίους έμενε/έφευγε κ.ο.κ. έφερε τον μεταγραφικό σχεδιασμό (υποτίθεται) πίσω, καθόσον (πάλι υποτίθεται) διοίκηση και προπονητής θα προχωρούσαν στον σχεδιασμό της νέας σαιζόν.
Τελικά - κι επειδή η ιστορία είναι πολύ πρόσφατη δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες - ενόσω το θέμα προπονητή πλησίαζε προς την λήξη του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η διοίκηση αρχίζει να κινείται: ανακοινώνεται ο Πάρντο και ο Ζαϊρί. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο Βαλβέρδε μας κουνάει το μαντήλι αφού η διοίκηση προχωράει ερήμην του σε μεταγραφικές κινήσεις, οι οποίες όμως παραδόξως είναι θετικές. Εν συνεχεία ανακοινώνεται ο Κετσπάγια, επιστρέφουν Λεντέσμα και Ρ. Μπράβο (μάλλον διότι δεν γινόταν αλλιώς), αγοράζεται ο Νταρμπυσάιρ, γίνονται κινήσεις για την απόκτηση υπό συγκεκιμένους όρους του Λέτο, ανακοινώνεται ο Μέλμπεργκ με τρόπο που έφερε τους βάζελους στην παράνοια, προωθούνται οι νεαροί και έκπληκτοι διαπιστώνουμε ότι οι κινήσεις έχουν ποδοσφαιρική λογική και κινούνται στο πλαίσιο ενός ορθολογικού σχεδιασμού.
Με τα πολλά απομένουν δύο - τρία κενά: το θέμα Λέτο / αριστερός χαφ - εξτρέμ, το θέμα του Μπομπό / κυνηγός και το θέμα Κάλστρομ / ακόμη ένας κεντρικός χαφ. Όλοι είπαμε ότι εφόσον μέχρι της 15-7 όλα πήγαιναν ρολόϊ, ότι λογικά θα συνέχιζαν έτσι.
Προφανώς η ιστορία της ΑΜΚ που σκάει ενδιαμέσως δεν μεταφράζεται με τον σωστό τρόπο - όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων. Θεωρητικά όλα πήγαιναν κατ' ευχήν: ΑΜΚ, εισροή κεφαλαίων στην ΠΑΕ, είσοδος στους ομίλους του Ch.L. και μεταγραφές... Την ίδια ώρα αρχίζει μια παρανοϊκή παρέλαση ονομάτων για τις θέσεις αριστερού χαφ και κυνηγού και στα καλά καθούμενα, καθώς φαίνεται να απομακρύνεται η περίπτωση Κάλστρομ ΜΠΑΜ! φεύγει ο Μπελούτσι και έρχεται ο Μαρέσκα...
Κανονικά θα έπρεπε να πονηρευτούμε ότι κάτι άλλο παίζεται, αλλά οι συνήθεις επικριτές της διοίκησης, έχοντας δει για πρώτη ίσως φορά μια λογική στάση της διοίκησης (η περίοδος Λεμονή ΔΕΝ ήταν μια λογική περίοδος, όποιος θυμηθεί τα περί Ρόμενταλ, Τουντσάι, Μακελελέ κ.ο.κ. ακόμη γελάει), δίνουν τόπο στην οργή.
Ο καιρός περνάει, ερχονται οι πρώτες νίκες για την πρόκριση, συνεχίζει να κυλάει ο καιρός, κι άλλος καιρός, κι άλλος, έρχονται οι αγώνες με την Σερίφ, εμείς τον χαβά μας... και ΜΠΑΜ! τελικά τελευταία μεταγραφή μας αποδεικνύεται αυτή του Μαρέσκα.
Ενδιαμέσως η λογική έχει κατά συρροή βιαστεί και σεξουαλικά εξευτελιστεί: Θα πάρουμε παικταρά αλλά όταν θέλουμε εμείς, τεράστιος παικταράς έρχεται, έρχεται τεράστιος παικταράς... τα παπάρι@ μου Θόδωρε, τσάκω τα και χόρευε... ο Χρυσικόπουλος γίνεται μασκώτ του Johnny Walker Red Label, ένας - ένας οι στόχοι μας κλείνουν σε άλλες ομάδες, η ΑΜΚ αρχίζει να αισθάνεται ζαλάδες και τελικώς πάει καλιά της, και μια δυσάρεστη υποψία αρχίζει να πλανιέται... Μια υποψία τόσο δυσάρεστη όσο και παρανοϊκή: τελειώνει η μεταγραφική περίοδος και δεν καλύπτεται ένα κενό το οποίο όλοι βλέπουν να έρχεται εδώ και ...5-6 χρόνια! Την ίδια στιγμή η διοίκηση προσπαθεί να μας αποδείξει ότι άπαντες είμαστε γκουρού της ανοησίας ισχυριζόμενη ότι ο φθηνός και μεγάλος σε αξία ποδοσφαιριστής, ανώτερος του Λέτο, του Κουαρέσμα (!!!) και δεν ξέρω ποιού άλλου είναι ο Φερναντίνιο, ΑΛΣ κατά τους ποινικολόγους (αγνώστων λοιπών στοιχείων) ο οποίος κοστίζει όσο περίπου ο Λέτο (!!!) δεν τον ξέρει η μανούλα του και συν τοις άλλοις δεν θέλει να έρθει διότι προσδοκά ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος διά της μεταγραφής του στην Χέρτα Βερολίνου, μέσω της οποίας θα έπαιρνε κλήση για την Σελεσάο...
Που θέλω να καταλήξω; Έλα ντε...
Το κουμπί της αλέξαινας είναι τελικά η επιστροφή Λεντέσμα και ΚΥΡΙΩΣ του Ρ. Μπράβο. Επιλύεται το θέμα μεν του αριστερού μπακ, προωθείται ο Λεονάρντο στα χαφ (καλέ Χριστέ των Χριστιανών λυπήσου μας) και αποκτάται μια ακόμη εναλλακτική πλην όμως έχουμε στην καμπούρα μας το συμβόλαιο του Μπράβο. Τον Μπράβο δεν τον σουτάραμε ούτε διότι πήγαινε με ανήλικες, ούτε διότι είχε δικό του πόστο στο Γκαλέα ωσάν τον Χέμινγκγουευ στο Harry's Bar στην Βενετία. Ο Μπράβο έπρεπε να φύγει λόγω συμβολαίου - για τον ίδιο λόγο παραμένει ο Λεντέσμα, διότι που να βρεις άλλον με το ίδιο συμβόλαιο.
Τα πράγματα είναι απλά: η διοίκηση με Κετσπάγια κ.ο.κ. και υπό την προκάλυψη μιας ΑΜΚ που δεν θα γινόταν ποτέ πραγματοποίησε τον προαναγγελθέντα προ διετίας "ΙΣΟΣΚΕΛΙΣΜΟ" εις βάρος της αγωνιστικής ισχύος της ομάδας.
Η ζοχάδα είναι ότι ουδείς ζήτησε παίκτη των 70.000.000 ευρώ. Ουδείς ζήτησε Ροναλντίνιους ή άλλα παρόμοια παραδείσια πτηνά. Λύσεις ευπρεπείς για την ομάδα ζητήσαμε προκειμένου αν μη τί άλλο να είναι όσο το δυνατόν πιο πλήρης και πιο ανταγωνιστική η ομάδα. Η απάντηση της διοίκησης ήταν ωμός και προκλητικός εμπαιγμός των φιλάθλων. Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Κόκκαλης δεν υποσχέθηκε ποτέ τίποτα. Αλλά ο Θεοδωρίδης, μέλος του Δ.Σ. της ΠΑΕ υποσχέθηκε. Ο υπεύθυνος της ΠΑΕ το ίδιο. Τα παπαγαλάκια της ΠΑΕ το ίδιο. Πολλοί είπαν ότι αν έβγαινε η ΠΑΕ και έλεγε ότι υπάρχει οικονομικό πρόβλημα και ενόψει ΑΜΚ... Sorry guys, αλλά αν το έλεγαν αυτό πάλι ψέμματα θα έλεγαν. Η μαγική λέξη είναι ΙΣΟΣΚΕΛΙΣΜΟΣ και ό,τι μπορεί να κρύβεται από πίσω της.
Μια μικρή αναδρομή μπορεί να αποβεί πολύ πειστική: τελικά σε τί νόμισμα αγοράστηκε το 50% του Μπελούτσι; Σε δολλάρια ή σε ευρώ; Γιατί 7,5 εκ δολλάρια είναι πάνω - κάτω 5 εκ ευρώ... όσο πουλήθηκε ο Μπελούτσι. Πόσο αγοράστηε τελικά ο "νέος Ρομπέρτο Κάρλος" Λεονάρντο; 2 εκ ή 4,5 όπως μας πληροφόρησαν αργότερα (DHI, το αποτέλεσμα μετράει για όσους καράφλιασαν τότε); Πόσο κόστισε ο Ντιόγο τελικά; Και σε ποιό νόμισμα; ΙΣΟΣΚΕΛΙΣΜΟΣ ΛΑΙΜΑΙ!
Είναι όμως και κάτι ακόμη, ακόμη χειρότερο και εφιαλτικό...
Αν στόχος της ΠΑΕ ήταν η οικονομική σταθερότητα της ομάδας, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Αλλά αν είναι αυτός ο στόχος, γιατί δεν το λέει, και προτιμά τα μπινελίκια από την κοινή γνώμη; Αν είναι αυτός ο στόχος, πως είναι δυνατόν να προσφέρει (άλαλα τα χείλη των ασεβών...) 4 εκ ευρώ για τον ΑΛΣ και όχι για τον Γκουτιέρες λ.χ.; Γιατί δίνει 4 εκ ευρώ και δεν παίρνει τον Κουαρέσμα δανεικό; Γιατί δεν κρατάει τον Λέτο; Γιατί οικονομικό πρόβλημα δεν υπάρχει. Αυτά τα περί χρεών σε τρίτους ακούγονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα - ιδίως όταν δεν κατονομάζονται οι τρίτοι, των οποίων τα αρχικά μπορεί κάλλιστα να είναι λ.χ. Σ.Κ....
ΟΚ, τελικά τί συμβαίνει; Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι η δυναστεία του Ολυμπιακού πλησιάζει στο τέλος της. Όχι γιατί χάνει τα ερείσματά της σε ΕΠΟ, Σουπερλιγκ, διαιτησία. Όχι γιατί δυναμώνουν οι άλλοι. Όχι για αγωνιστικούς λόγους αλλά γιατί ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΙΣΜΟΣ κτύπησε τον Κόκκαλη.
Βαριά κουβέντα, το ξέρω, και πρέπει να το αιτιολογήσω: ο Κόκκαλης θεωρεί την ομάδα κτήμα του, για την ακρίβεια ότι ο Ολυμπιακός είναι απόλυτα συνυφασμένος μαζί του. Επιπλέον θεωρεί ότι το πρωτάθλημα μπορεί να το κερδίζει χωρίς προπονητή, χωρίς ομάδα, χωρίς φιλάθλους. Έπειτα νομίζει ότι αρκεί ένα ΧΟ ΧΟ ΧΟ ακαι από την άλλη γραμμή ο συνομιλητής θα κλάνει δέκα τόπια μαλλί και δυο κουβέρτες Σοφλάν. Θεωρεί ότι είναι ο Βασιλιάς Ήλιος και ότι είναι ανίκητος. Σας θυμίζουν κάποιον όλα αυτά; Μήπως θυμάστε τί συνέβη στον ίδιο και την ομάδα του; Μήπως θυμάστε γιατί τους συνέβησαν όλα αυτά;