Ένας τυπάς, αρκετά γνωστός μάλιστα, στην singer/songwriter lo-fi παίζω σε μία καμπίνα μέσα στο δάσος φάση πειραματίζεται με θορυβώδεις/black metal δυναμικές. Όχι αισθητικές, παίρνει δηλαδή τα στοιχεία αυτά για να υποστηρίξει την ίδια του τη μουσική, και το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο μακρινό από από αυτά που γίνονται πχ σε labels όπως η Glassthroat και η Aurora Borealis. Δηλαδή από κανονική ποπ μουσική σε drone/doom αλά Nadja σε αμπιεντ bm ξεσπάσματα. Δεν είναι κανένα αριστούργημα αλλά αξίζει μία ακρόαση σίγουρα (θα το βρείτε στο Bolachas Gratis).
ps. λέγεται Mount Eerie - Wind's Poem
