Λοιπόν εδώ έχουμε έναν πολύυυυ ιδιαίτερο δίσκο, και εντελώς καμία σχέση με αυτά που ακούω που θα δυσκολευτώ να το περιγράψω. Είναι η μπάντα/πρότζεκ ενός τύπου που λέγεται Casey Crescenzo (!!) η οποία έχει post-hardcore/emo ρίζες λένε και επιχειρεί να γράψει κάτι σαν progressive rock όπερα (!!). Ακούγεται πολύ κακό και θα έπρεπε να είναι, τα κομμάτια είναι απίστευτα πομπώδη με χιλιάδες φωνητικά/χορωδίες/αλλαγές, βιολιά σαξόφωνα πιάνα τουμπερλέκια ότι θέλετε, μελιστάλαχτα σημεία, μουσική για καμπαρέ στυλ, αλλά το θέμα είναι ότι είναι τόσο καλοφτιαγμένο και εμπνευσμένο και εντελώς over top που δε σου λέει να το πατήσεις το stop. Το προτείνω γενικά σε άτομα που έχουμε εντελώς αντίθετα γούστα όπως η ντράμσικ και ο φίξξερ (!) (α, και που είστε, μη τολμήσετε να κάνετε κάνα σπλιτ στο άλμπουμς και να χω τέτοιο θρεντ στο όνομα μου σαν τη προηγούμενη φορά, θα σας κόψω το λαρύγγι)
πάρτε και μαισπέις: http://www.myspace.com/thedearhunter
