Τα δισκάδικα επιβιώνουν κυρίως επειδή ξέρουν ότι η τιμή είναι ένας παράγοντας που, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, ΕΛΑΧΙΣΤΑ επηρεάζει το πόσο πουλάει ένας δίσκος, επειδή το κοινό που αγοράζει δίσκους σήμερα είναι πολύ συγκεκριμένο και θα συνεχίζει να το κάνει άσχετα αν ο δίσκος που θέλει κάνει πχ δέκα ευρώ ή δεκατρία, διαφορά ελάχιστη για σένα όμως τεράστια για αυτούς. Έχει τύχει να πάω σε γραφεία γνωστής εταιρίας διανομής (ονόματα δε λέμε) και όταν τους είπαμε ότι θα δίνουμε τα σιντι μας 8 ευρώ (που δε βγάλαμε ποτέ βέβαια, μη φανταστείς τπτ τρομερό, 4 cdr στα 300 έχουμε κάνει μέχρι τώρα) γελάσαν μαζί μας και μας απάντησαν πως και λεφτά θα πετάξετε έτσι και θα σνομπάρει ο κόσμος τα σιντια σας επειδή θα φαίνεται ντεμίλα/low budget η φάση (μαλακίες, αλλά για να καταλάβεις πως σκέφτονται).
Το πρόβλημα είναι πως δεν αγοράζουν και όλα τα μαγαζιά 2-3 ευρώ το κάθε δίσκο γιατί δε παίρνουν 30-40 κόπιες αλλά λιγότερες. Και με 3-4 ευρώ κέρδος ανα δίσκο (που είναι το στάνταρ στις τιμές των φτηνών mailorder που πουλάνε 8 ευρώ το cd kai 10 το lp το πολύ) όχι μόνο δύσκολα κερδίζεις κάνα χαρτζιλίκι αλλά σπάνια βγαίνεις (και καταλήγεις να τα δίνεις όλα όσο τα πήρες). Πάντως άμα ψήνεσαι να βγάλεις δίσκους για τη καύλα και για τα trades είναι ωραία φάση, απλά να το ξέρεις ότι θα χάσεις λεφτά, εκτός κι αν βρεις κάτι πολύ πολύ καλό και κάνει sold out σε έξι μήνες ξερω γω. Πάντως δε ξέρω από που τα άκουσες αυτά αλλά τα cd δεν πρόκειται να πεθάνουν εντελώς, τουλάχιστον οι έκδόσεις των 500 ή 1000 κοπιών, γιατί υπάρχει και το αντίστοιχο κοινό το οποίο προτιμάει σιντι από βινύλιο, καθώς πολλές κυκλοφορίες στο βινύλιο βγαίνουν χάλια μαστεραρισμένες σε χαμηλή ποιότητα (από τι μου λένε, εγώ ποτέ δεν ήμουν του πικάπ) και γενικότερα όλη αυτή η επιστροφή του βινυλίου είναι λίγο τρεντ νοσταλγίας το οποίο θα πεθάνει κι αυτό εφόσον δε συνοδευτεί από μία αντίστοιχη ποιότητα που θα κάνει κάποιον να το προτιμήσει από το σιντι.
