Αν μιλαμε για γλυκια μελαγχολια = καταθλιψουλα μικρης μορφης που εμπεριεχει το συναισθημα οτι ολα θα πανε καλα ομως και γουσταρεις, τοτε μπορω να σκεφτω δεκαδες. Αν μιλαμε για σκατοψυχια και ενα συναισθημα που ειναι τοσο γαμημενα σκατα που δε γουσταρεις να ακους τον εν λογω δισκο επειδη σε κανει οντως να νιωθεις σκατα και δε γουσταρεις καθολου, τοτε θα αναγκαστω να πω το Eternity των Anathema, εχω σταματησει να το ακουω εδω και χρονια με κανει σκατα (και ειναι και σκατα η φωνη του).
