GG κοντά στα μέρη μου θα πας. Αν εννοείς Λακωνική Μάνη κι όχι Μεσσηνιακή, άγριο και ξερό τοπίο είναι. Είναι επιβλητικότατο όμως, πύργοι και παλιές εκκλησίες παντού, παραδοσιακοί οικισμοί κλπ. Μπορείς να κατέβεις προς Γερολιμένα, οπωσδήποτε πρέπει πας Αρεόπολη (και να πας κι απ’ τα σπήλαια του Δυρού αν κάνεις κέφι), ενώ για μένα επιβάλλεται να πάς Βάθεια (Πέτρινους Πύργους έχει παντού, αλλά εκεί έχει καλύτερους και περισσότερους!!) και Πόρτο Κάγιο. Βάθεια θα πας μέσω Γυθείου (Γύθειο – Βάθεια είναι καμιά 60ριά χλμ) και περνάς και έξω από την Αρεόπολη, το σωστό όμως είναι να πας και από κει. Μετά τη Βάθεια, πάενε και Πόρτο Κάγιο, αν θυμάμαι είναι στο σημείο που χωρίζει ο δρόμος (από τη μία πας για Ταίναρο κι απ’ την άλλη για Πόρτο Κάγιο. Μπορεί να κάνω και λάθος εδώ όμως.)Originally Posted by GG*
Επίσης μου θύμισες ότι παρόλο που ‘μαι Σπαρτιάτης και κατεβαίνω Σπάρτη αρκετά συχνά, προς Μάνη μεριά έχω να πάω αιώνες οπότε δεν ξέρω / μπορώ να σου δώσω και πολλές λεπτομέρειες. Και είναι κρίμα, πρέπει να ξαναπάω κατά κείθε και σύντομα. Ας πούνε και οι Μεσσήνιοι για τα δικά τους!
Κατ’ αρχήν είναι μία πολύ όμορφη πόλη!! Η Βούδα επίσης είναι πιο όμορφη από την Πέστη, παρόλο που στην Πέστη είναι το σήμα κατατεθέν (το Κοινοβούλιο, αυτό το μεγάλο κτίριο αποκλείεται να μην έχεις δει σε κάποια φωτο).
Επίσης, αν και είναι μάλλον δύσκολο να χαθείς στη Βουδαπέστη, έχε μαζί σου ένα χάρτη, ε.
Ξεκινώντας από την Πέστη λοιπόν, αφού φορτώσεις στο mp3 σου το “Budapest” των Jethro Tull, να πας να δεις το Κοινοβούλιο, να περπατήσεις στη Vaci Utca, είναι ένας πεζόδρομος με τουριστικά, καφετέριες, διάφορα μπιχλιμπίδια, ενώ στο τέλος του ελπίζω να έχει ακόμα τα σπιτάκια με διαφόρων ειδών καλούδια, από φαγητά, λουκάνικα, ψωμιά, gluhwein, μέχρι μαριονέτες, αναμνηστικά, ότι θες τελοσπάντων. Εκεί στο τέλος μετά τα σπιτάκια έχει και μία γαμάτη τεράστια καφετέρια!
Λίιιιγο προσοχή θέλει το βράδυ στον πεζόδρομο γιατί μαζεύεται κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά δεν φαντάζομαι πως θα είσαι μόνη σου, οπότε δεν έχεις πρόβλημα. Λίγο πιο μετά και βγαίνοντας «παραλιακά» στο Δούναβη, θα δεις και τη γέφυρα των αλυσίδων, την πιο ωραία από τις 4-5 γέφυρες που έχει το κέντρο της πόλης. Περπάτησέ τη, αξίζει τον κόπο.
Λίγο πίσω από τη γέφυρα (από τη μεριά της Πέστης πάντα), είναι η Βασιλική του Αγ. Στεφάνου, pay a visit, ενώ μερικά βήματα πίσω, θα δεις μία μεγάλη λεωφόρο (Andrassy νομίζω) που είναι ευθεία κανα δυάρι χλμ. Αν αντέχουν τα πόδια σου, περπάτα, αλλιώς τα τραμ και τα μετρό είναι φίλοι σου, ειδικά τα τελευταία είναι πολύ βολικά, οι σταθμοί είναι καθαροί και μην παραλείψεις να χτυπήσεις εισιτήριο (μπορείς να το βγάλεις στα μηχανήματα του κάθε σταθμού) γιατί υπάρχουν έλεγχοι. Ο δρόμος αυτός καταλήγει στην πλατεία των ηρώων με τα 13462116 αγάλματα, ενώ μετά υπάρχει και πάρκο με λιμνούλες, πάπιες, κι άλλα τέτοια ωραία.
Αν αποφασίσεις να περπατήσεις τη λεωφόρο, θα δεις και το House of Terror και την όπερα (καταπληκτικό κτίριο). Ψάξε για κανα καλό εστιατόριο (απέφυγε αυτά με την ένδειξη "τουριστικό μενού", αν και πλέον τα περισσότερα βγάζουν πίνακα μ' αυτήν.. τεσπα...) και φυσικά θα φας (επιβάλλεται να φας) goulash soup!
For God’s sake, μην μπεις σε ταρίφα, παρά μόνο από και προς το αεροδρόμιο που οι τιμές είναι φιξαρισμένες. Εκτός κι αν υπάρχει μεγάλη ανάγκη βέβαια, οπότε πάω πάσο. Για νυχτερινή ζωή τώρα… σε κανα-δυο μπαράκια που πήγαμε, σ’ ένα μεγαλύτερο club (Szimpla θαρρώ λεγότανε) και στο Irish, ωραία ήτανε, αν βρω και τις διευθύνσεις τους και τις θέλεις, μιλάμε με πιεμ. Κάτι που ίσως να σε χαλάσει στην Πέστη: Άστεγοι και ζητιάνοι. Παντού. Στα στενά, στις καμάρες, στα παγκάκια, πάνω από τις γέφυρες, κάτω από τις γέφυρες.. Πολλοί ρε αδελφάκι μου! Όχι ενοχλητικοί πάντως.
Από τη μεριά της Βούδας τώρα, επιβάλλεται μία βόλτα στο παλάτι (να το γυρίσεις όλο, αξίζει τον κόπο).
Δεν παίζει να χαθείς, έχει συχνά ταμπέλες “you are here” με ολόκληρο χάρτη του κάστρου και σημεία με τα εστιατόρια και τις καφετέριες που έχει εκεί κοντά. Και μιας και λέμε για εστιατόρια, να φας goulash soup είπαμε! Μέσα κει είναι και η εκκλησία του Mattias, όσο είδαμε (γιατί ήταν τίγκα σε γερανούς και συνεργεία) φαινόταν όμορφη, μεγαλοπρεπής.
Την πιο ωραία θέα πάντως θα την δεις από το Citadel, το οχυρό που είναι έξω από το κάστρο, κι αν σ’ αρέσουν και τα του Βου Παγκοσμίου, να πας. Είτε με λεωφορείο είτα με κάποιο άλλο μέσο. Εγώ ως γνωστός βλαμμένος ανέβηκα με τα πόδια κι όχι από το δρόμο, αλλά μέσα από τα δρομάκια και τα σκαλάκια του λόφου. Είναι πολύ καλύτερα και η θέα όσο ανεβαίνεις καλυτερεύει, αλλά είναι και κούραση.
Εκεί πάνω έχει κι ένα παλιό Γερμανέζικο bunker με εκθέματα (φωτογραφίες, όπλα, αντικείμενα και κέρινα ομοιώματα του WWII. Έχει και ένα μουσείο που αν έχεις χρόνο, πρέπει να δεις. Για άλλα μουσεία, να σου πουν οι άλλοι!
Επίσης (και στις δύο μεριές, αλλά κυρίως προς Βούδα μεριά) έχει και διάφορα εστιατόρια που το βράδυ έχουν «Τσιγγάνικα βιολιά». Καλή φάση είναι και αξίζει, και οι τιμές δεν είναι τίποτα τρελά τσιμπημένες. Γενικά, αν εξαιρέσεις κάποια πράγματα (μικρό μπουκαλάκι νερό 2 ευρώ πχ) η πόλη είναι φτηνή.
Με το συνάλλαγμα δεν θα έχεις πρόβλημα, υπάρχουν ανταλλακτήρια παντού και τα περισσότερα λειτουργούν 24ωρο. Αν χρειαστεί να κάνεις στο αεροδρόμιο, κάνε λίγα (ίσα για το ταξί μέρχι την πόλη ας πούμε) γιατί οι διαφορές στην τιμή σε σχέση με τα ανταλλακτήρια της πόλης είναι σχετικά μεγάλες. Τέλος θα σου πρότεινα και μία βόλτα στο νησάκι της Μαργαρίτας, στο βόρειο τμήμα της πόλης, είναι ένα τεράστιο πάρκο μέσα στη μέση του Δούναβη.
Α, και μην ξεχάσεις να φας goulash soup! Ας γράψουν και οι άλλοι τίποτα, πάω Jasmin για δουλειά τώρα! Κι αν θυμηθώ τίποτα άλλο, κι αύριο μέρα είναι.
