Arrow Rock Festival, 15.06 - Nijmegen, the Netherlands
Πάρα πολύς κόσμος σ’ ένα όμορφα διαμορφωμένο χώρο στο Nijmegen, περίπου μιάμιση ώρα έξω από το Amsterdam. Μία τεράστια κεντρική σκηνή, άλλη μία μικρότερη, εννέα μπάντες να τα δίνουν όλα, καλός ήχος (στην αρχή με μικρά προβληματάκια, έστρωσε στη συνέχεια), πολύ καλή οργάνωση. Αν έλειπε και η βροχή, ευτυχώς όχι καθ’ όλη τη διάρκεια του festival, θα μίλαγα για τελειότητα, αλλά Ολλανδία ήμασταν, και η βροχή μέσα στο πρόγραμμα είναι!
REO SPEEDWAGON:
Προλάβαμε μισή ώρα. Κέφι, ενέργεια, rock ‘n roll, και άλλη μία απόδειξη ότι τα «γερασμένα», «ψόφια», «με το ένα πόδι στον τάφο» συγκροτήματα βάζουν τα γυαλιά σε πολλά –για να μην πω όλα- τα νεώτερα.
GOTTHARD:
Ποζεριλίκια! Με τα γνωστά εύθυμα, χαρούμενα τραγούδια τους, άρχισαν να ζεσταίνουν τον κόσμο ενώ οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν. Τρελό πανηγύρι στο “Anytime Anywhere” και στο “Lift U Up”.
JOURNEY:
Α-πί-στευ-τοι! Από τα highlights του festival, φοβερή απόδοση, άνεση επί σκηνής, ξεσηκωτικοί, ενώ ο καινούργιος τραγουδιστής τους, ο Φιλιπινέζος Arnel Pineda, είναι κυριολεκτικά όλα τα λεφτά, Άψογη σκηνική παρουσία και ΦΩΝΑΡΑ. Φοβερός με όλη τη σημασία της λέξης.
KANSAS:
Εντάξει, τι να πει κανείς τώρα για τους Kansas. Ισχύουν αυτά που έγραψα και για REO. Βάζουν γυαλιά και βουλώνουν στόματα. Άπαιχτοι.
DEF LEPPARD:
Πρώτη φορά έβλεπα τους Leps. Περίμενα κάτι παραπάνω πάντως. Άψογοι εκτελεστικά, καλή σκηνική παρουσία, καλό setlist (Pour Some Sugar On Me, Let’s Get Rocked, Photograph, Animal και γενικά όλα τα hit-άκια τους), ωστόσο δεν έμεινα πλήρως ικανοποιημένος, σε αντίθεση με τις 4 μπάντες που προηγήθηκαν. Ελπίζω σε καλύτερη εμφάνιση στην Αθήνα, όπου θα παίξουν και νύχτα κι όχι μεσημεριάτικα και με περισσότερη ώρα στη διάθεσή τους.
TWISTED SISTER:
Φτάνοντας, όπως εξήγησε ο Dee Snider, με μεγάλη καθυστέρηση στο χώρο του festival, δεν πρόλαβαν ούτε καν να βαφτούν. Βγήκαν εντελώς χύμα στη σκηνή, και εν μέσω μπόρας (αυτές δεν είναι σταγόνες βροχής ρε αδελφάκι μου, 2-ευρα είναι!), απλά και όμορφα έσπειραν. Μας εξόντωσαν (κυριολεκτικά και μεταφορικά) με μερικές απίστευτες εκτελέσεις των κομματιών τους. Setlist βασισμένο κυρίως στους 3 πρώτους δίσκους τους, “Under the Blade”, “I Wanna Rock”, “We’re Not Gonna Take it”, “The Beast”, “Burn in Hell”, Shoot ‘Em Down”, “The Kids are Back”, ήταν όλα εκεί. Το έχω ξαναπεί, ο Dee Snider είναι ο πιο Θεϊκός frontman που έχω δει, αν σου πει τραγούδα, θα το κάνεις, αν σου πει χοροπήδα, θα το κάνεις, αν σου πει πέσε και κάνε τούμπες, θα το κάνεις, απλά δεν γίνεται να μην το κάνεις. Η καλύτερη εμφάνιση ως τώρα από τις μπάντες που έπαιξαν.
WHITESNAKE:
Η βροχή συνεχίζεται κι ο Coverdale με την παρέα του βγαίνουν στη μεγάλη σκηνή. Αρχοντική εμφάνιση, καλός ήχος, όμορφο setlist (Guilty of Love, Lay Down Your Love, Love Ain’t No Stranger, Still of the Night, Give Me All Your Love, Fool For Your Lovin, Best Years, Can You Hear the Wind Blow κ.α.), μία special εμφάνιση του Adrian Vandenberg για το “Here I Go Again” και όλα καλά.. Μάλλον, σχεδόν όλα.. Η φωνή του αρχηγού είναι λίγο «σπασμένη». Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι. Δεν μας χάλασε και πολύ βέβαια, αλλά δυστυχώς γίνεται αντιληπτό. Κι εδώ ισχύει ότι για τους Leppard, ελπίζω στην Αθήνα να’ ναι πιο ζεστοί.
MOTORHEAD:
Θεοί! Θέλετε κι άλλα; Τι άλλο να γράψω δηλαδή; Απλά βγήκε ο θείος Lemmy, άπραξε το μικρόφωνο, γρύλισε “We are Motorhead. We are playing Rock ‘n Roll” και ξεκίνησαν να παίζουν το “Dr. Rock”. Απλά προσκυνώ!
KISS:
The Hottest Band in the World! Κι αν μετά τη συναυλία τους στην Αθήνα έλεγα ότι η 18η Μαΐου ήταν η καλύτερη συναυλιακή βραδιά μου, μετά απ’ αυτό που είδα, ομολογώ χωρίς αμφιβολία ότι τελικά η καλύτερη ήταν η 15η Ιουνίου.
Κι αυτό για μερικούς πολύ απλούς λόγους. Κατ’ αρχήν είδα τη σωστή είσοδο του group στη σκηνή. Με το μαύρο πανό με το λογότυπο, τις πρώτες νότες του Deuce, μία τεράστια έκρηξη με τις φωτιές σχεδόν να γλύφουν τα πάνω φώτα και το συγκρότημα να κατεβαίνει «από το Θεό», πάνω σε μία εξέδρα. Είδα πολλά περισσότερα βεγγαλικά κι εκρήξεις, ακόμα και πίσω από τη σκηνή, να σχίζουν τον ουρανό λες κι ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς. Είδα τον Eric Singer να «πετάει» με τα τύμπανα όχι μία, αλλά δύο φορές, βγάζοντας καπνούς και πετώντας τη διπλάσια ποσότητα βεγγαλικών απ’ ότι στην Αθήνα. Είδα τις διπλάσιες σε ύψος και ποσότητα φωτιές. Είδα το logo της μπάντας αναμμένο διαρκώς κι όχι μόνο στην αρχή και το τέλος, να κάνει διάφορους σχηματισμούς, είδα περισσότερα φώτα γενικώς. Είδα τον Paul Stanley να «πετάει» και να έρχεται σε μία εξέδρα μέσα στον κόσμο, τραγουδώντας από κει το “Love Gun”.
Το συμπέρασμα είναι ότι παρόλο που αυτό που είδα στην Αθήνα το Μάιο ήταν ένα εκπληκτικό θέαμα, αυτό που είδα προχθές ήταν αρκετά σκαλιά ανώτερο. Κι εκείνο που έχω να πω, είναι πως όποιος τους έχασε (στην Αθήνα, στην Ευρώπη, όπου έπαιξαν τέλος πάντων), έχασε το πιο όμορφο Rock ‘n Roll Party που θα πάει ποτέ.
Setlist ίδιο με Αθήνας, με εξαίρεση το “I Love it Loud” (εδώ είχαν παίξει God of Thunder στη θέση του).
Συγκλονιστική εμφάνιση γενικώς, και το συγκρότημα, όπως και ο κόσμος δηλαδή, μέσα στην τρελή χαρά. Σε μία φάση θυμάμαι να είμαι αγκαλιά με τον Odonian και να χοροπηδάμε σαν γίδια ουρλιάζοντας “I Wanna Rock ‘n Roll All Nite and party every day”. Επίσης θυμάμαι δύο παλαβούς Γερμανούς (Hail brothers!) που μας έπιασαν κουβέντα λίγο πριν αρχίσει το show, μας κέρασαν μπύρα (γιατί έτσι!), θεϊκά σκηνικά.
Ένα τέλειο βράδυ.
) δεν έκανα μεγάλες αγορές. Γενικά ήταν φανταστική εμπειρία, να μαστε καλά του χρόνου και να χει εξίσου μεγάλα ονόματα (που θα χει!) να ξαναπάμε!
