Άντε, για να τα ξαναπούμε:
Η παιδεία δεν είναι δωρεάν, προφανώς κάποιος πληρώνει. Εν προκειμένω, το κράτος μέσω της φορολογίας - δηλαδή πάλι εσείς οι ίδιοι και οι οικογένειες σας. Το μόνο σημαντικό πλεονέκτημα είναι η κάλυψη των εξόδων σε οικογένειες με χαμηλό, αφορολόγητο εισόδημα, τα παιδιά των οποίων δεν θα είχαν την δυνατότητα διαφορετικά. Το σοβαρό μειονέκτημα, από την άλλη, είναι πως η χρηματοδότηση βασίζεται στον ίδιο τεράστιο κουμπαρά από τον οποίο πρέπει να καλυφθούν και όλες οι άλλες ανάγκες του κράτους. Στην πράξη:
- στην Ελλάδα είναι συνηθισμένο να περικόπτεται η χρηματοδότηση της παιδείας για να δωθεί προτεραιότητα σε άλλους τομείς.
- η φορολογία πάει κάπως περίεργα και, αναλογικά, οι πλούσιοι δε πληρώνουν τόσο όσο οι χαμηλότερες τάξεις.
Αντ' αυτού, γιατί να μην έχουμε ένα σύστημα στο οποίο (ασχέτως αν θα υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια ή όχι):
- υπάρχουν δίδακτρα, το ποσό των οποίων εκπίπτει της φορολογίας. Δηλαδή, αντί να τα δίνεις στον μεγάλο κουμπαρά, τα δίνεις με την μία στην υπηρεσία που απολαμβάνεις.
- για να τηρηθεί η αρχή των ίσων ευκαιριών, εάν το οικογενειακό εισόδημα δικαιολογεί πλήρη απαλλαγή της φορολογίας, τότε τα δίδακτρα καλύπτονται πλήρως από το κράτος
- ενδεχομένως, ορίζουμε μία δεύτερη φορολογική ζώνη (από το αφορολόγητο όριο έως κάποιο καθορισμένο ποσό) εντός της οποίας το κράτος καλύπτει μερικώς τα δίδακτρα.
- το κράτος, εφόσον δεσμεύεται και συνταγματικά, συνεχίζει να στηρίζει μερικώς την χρηματοδότηση των πανεπιστημίων από τον μεγάλο κουμπαρά, αλλά πλέον απαιτείται ένα σαφώς μικρότερο ποσό.
