Τι μπορεί να γίνει
Κατά βάθος, τίποτε. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ανίκανο να εξυγιανθεί από τις δικές του δυνάμεις. Γι' αυτό και διαβάζω με απορία προτάσεις διαπρεπών συναδέλφων, ότι η πολιτεία θα έπρεπε να παράσχει τα οικονομικά μέσα και να αφήσει ήσυχο το πανεπιστήμιο να λύσει τα προβλήματά του. Ούτε στο χειρότερό μου εχθρό... Αλλά ούτε και το καθ' ύλην αρμόδιο υπουργείο μπορεί να το κάνει. Πρώτον, γιατί δεν έχει ιδέα. Δεύτερον, γιατί δεν ακούει τους κατάλληλους συμβούλους. Και τρίτον, γιατί φοβάται, και δικαίως, την αξιωματική αντιπολίτευση, που θα βρει την ευκαιρία, καθώς η ίδια τα έκανε ακόμη χειρότερα και έχει τις ευθύνες της. Να μην αναφερθώ εδώ και σε μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, που έχει στο ενεργητικό του σθεναρή αντίσταση στα προγράμματα ERASMUS (τη σωτήρια συνεχή ανταλλαγή φοιτητών σε όλη την Ευρώπη), για αποφυγή ΝΑΤΟϊκής μόλυνσης. Λοιπόν; Ας σκεφτούμε τα πράγματα λογικά.
- Η μία λύση είναι η αναμονή μέχρι την πλήρη κατάρρευση. Π.χ. μέχρι και την τυπική υποβάθμιση των πτυχίων μας. Τότε, πρώτοι οι φοιτητές και οι γονείς τους θα ασκήσουν «κοινωνική πίεση» σε πανεπιστημιακούς και πολιτικούς, και αυτοί θα εξαναγκαστούν (όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος...) να εξυγιάνουν το πανεπιστήμιο.
- Η δεύτερη λύση είναι η έξωθεν επέμβαση. Τη μέθοδο τη γνωρίζουμε καλά. Οταν οι εταίροι μας μάς έβαλαν στην πρέσα, ο επί έτη και έτη υπέρογκος πληθωρισμός εξαφανίστηκε. Ας φέρουμε λοιπόν ξένους ειδικούς για να μας φτιάξουνε, σαν το αεροδρόμιο των Σπατών ή το Μετρό, συμπεριλαμβανομένης της τήρησης καθαριότητας και ασφάλειας των χώρων. Δεν μου αρέσει, αλλά προτιμάτε χωρίς Μετρό;
- Η τρίτη λύση, κατά τη γνώμη μου η καλύτερη, απλώς δεν γίνεται. Επανάσταση κορυφής. Δηλαδή, τα δύο τουλάχιστον μεγάλα κόμματα να αποφασίσουν (και για το δικό τους κομματικό συμφέρον...) να κάνουν τα αυτονόητα. Και αν δεν ξέρουν (που δεν ξέρουν...), να ρωτήσουν γι' αυτό που ισχύει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Με ένα εντελώς καινούργιο, απολύτως ασυμβίβαστο θεσμικό πλαίσιο, που να διασφαλίζει τα παραπάνω αυτονόητα «ένα» και «δύο» επί της ουσίας τους, να εξαναγκάσουν την πανεπιστημιακή κοινότητα σε νέους κανόνες ζωής, να τη χρηματοδοτήσουν επαρκώς και τότε να την αφήσουν στην ησυχία της.