το να γράψεις ένα βιβλίο και το να φτιάξεις μια ταινία είναι 2 διαφορετικές τέχνες και δίνουν διαφορετικά ερεθίσματα. πολλές φορές οι μεταφορές στην μεγάλη οθόνη δεν είναι ακριβείς. αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό. άλλα πράγματα μπορείς να χωρέσεις μέσα σέ ένα βιβλίο και άλλα σε μια ταινία, οι παράγοντες είναι αμέτρητοι. αυτό, που θέλω να πω, είναι ότι ίσως θα πρέπει να σταματήσουμε να συγκρίνουμε τις ταινίες με τα βιβλία, στα οποία βασίστηκαν, εκτός βέβαια απο τις περιπτώσεις, που οι σεναριογράφοι έχουν αποτύχει να συλλάβουν το περιεχόμενο και την ουσία ενός γραπτού δημιουργήματος παντελώς, μόνο και μόνο για να πουν, ότι μετέφεραν ένα πολύ καλό βιβλίο.
έχω όμως ένα περίεργο παράδειημα να παραθέσω...
όλοι έχουμε δει τον δικηγόρο του διαβόλου και οι περισσότεροι παραδεχτήκαμε, ότι ήταν μια πάρα πολύ καλή και ατμοσφαιρική ταινία.
έχετε διαβάσει το βιβλίο; αν όχι, this is how it goes...όταν ο χαρακτήρας, που υποδύεται ο Keanu Reeves ανακαλύπτει, ότι ο Μίλτον είναι ο σατανάς, πηγαίνει σε έναν παπα και του λέει τι ανακάλυψε. ο παπάς δεν το πιστεύει, αλλά του δίνει ένα ευαγγέλιο και έναν σταυρό-στιλέτο και του λέει: "πήγαινέ του το βιβλίο με κάποια πρόφαση και κάνε τον να το αγγίξει. αν είναι ο σατανάς, θα καεί. μετά πάρε αυτό το στιλέτο και σκότωσέ τον. πάει, λοιπόν, το παιδί, δίνει σαν δώρο το ευαγγέλιο τυλιγμένο στον Μιλτον, ο Μίλτον καίγεται και ο άλλος του καρφώνει το στιλέτο και τον σκοτώνει.[/color]
αυτό ήταν το τέλος... πώς σας φάνηκε; προσωπικά...το βρίσκω ελεεινό και τρισάθλιο!