Sadhaka - Terma (2013)
1. Dissolution
2. Padmasambhava
3. Impermanence
4. Ancient Ones
Όσοι έχουν ζήσει θεσσαλονίκη από μάιο έως σεπτέμβρη κάποια στιγμή της ζωής τους, θα καταλάβουν τι εννοώ. Οι υπόλοιποι, φανταστείτε το. Βγαίνεις από το σπίτι και με την πρώτη ανάσα μπουκώνει το είναι σου. Γύρω δεν υπάρχει αέρας, κάτι πολύ πιο συμπαγές, σαν διάφανο μάγμα, τα μόρια του αέρα είναι χοντρά σα χαλίκια και αδυνατούν να εισέλθουν στα πνευμόνια σου. Αρχίζεις να παλεύεις με αυτή την ατμόσφαιρα, να καταφέρεις να ξεκλέψεις δυο-τρεις καλές ρουφηξιές οξυγόνου, ώστε να μπορέσεις να συνεχίσεις. Όμως, όσο ψάχνεις, τόσο περισσότερο ανακατεύεσαι, κουράζεσαι και τελικά παραδίδεσαι στην κούραση, στην μέθη του Μαύρου. Ενός Μαύρου που δεν το βλέπεις, αλλά το νιώθεις στο δέρμα σου, το ακούς, το μυρίζεις, είτε σε εξαναγκάζει σε κίνηση είτε σε καταπίνει.
115 λέξεις έως τώρα και δεν ξέρω αν μπόρεσα να μεταφέρω λίγο από την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι Sadhaka. Οι μελωδίες είναι κύμα, τα φωνητικά η σανίδα από την οποία αρπάζεσαι για να μη σε καταπιεί η δίνη, και αφήνεσαι. Χωρίς σατανάδες και ανάποδους σταυρούς, χωρίς αίματα και παρθένες υπό σφαγή. Όχι ότι είναι κακό να υπάρχουν και αυτά, αλλά τις περισσότερες φορές, η toomuchίλα επισκιάζει το έργο. Και εδώ έχουμε ένα έργο απλό, μοναχικό, αληθινό θα λεγα εγώ -αλλά ποιος ορίζει το αληθινό; Για αυτό είναι μεγαλείο η μουσική, για τον καθένα είναι κάτι το μοναδικό, κάτι το διαφορετικό. Σίγουρα, ο τόπος όπου μεγαλώνεις, ζεις, κοινωνικοποιείσαι, επηρεάζει τη ζωή, τα συναισθήματά σου και τον τρόπο με τον οποίο τα εξωτερικεύεις αλλά και τα δέχεσαι ως ερεθίσματα, ως εμπειρίες. Και πολύ πιθανό να γίνεται το ίδιο και εδώ, στη βορειοδυτική ακτή της αμούρικα.
Πριν καν τελειώσει η πρώτη φορά, ήδη πατάς το repeat: https://sadhaka108.bandcamp.com/
trivia: με λίγο πρόχειρο search στο er, βρήκα πως κάποτε ο καντιρού είχε κάνει thread οικολογικό black metal. Πόσο μπροστά \m/
