^ Τι έχουμε εδώ; Μία μανιχαϊστική αναστροφή του καθρέφτη που λέει ότι κάποιος στην τελική πρέπει να φταίει για όταν τα πράγματα πάνε σκατά. Μία άποψη, περί ευθυνών, άκρως ατομικιστική, "να βγει η ουρά μας απέξω" λογικών.
Από την μία φταίνε οι ανεμβολίαστοι, σύμφωνα με την κυρίαρχη κυβερνητική αφήγηση και την ακαταδίωκτη εθνική ομάδα των ειδικών των οποίων η πραγματικότητα προσκρούει σε ένα ΕΣΥ που ακόμα και τώρα αγκομαχεί και ασθμαίνει, χωρίς καμία ουσιαστική ενημερωτική καμπάνια για τους πολίτες αναφορικά με τα επιστημονικά δεδομένα που βγαίνουν κάθε τόσο για την πανδημία, και το δάκτυλο έχει ήδη στραφεί έτοιμο να ρίξει όλες τις ευθύνες - όπως συνέβη και εχθές - σε όσο πληθυσμό ακόμα δεν έχει εμβολιαστεί.
Από την άλλη (γιατί κάποιος πρέπει να φταίνει, έτσι?) φταίνε οι εμβολιασμένοι, σύμφωνα με ψεκασμένες θεωρίες και επιστήμονες τύπου Ιωαννίδη με δηλώσεις σαν και την αποπάνω. Η μετάδοση είναι το κακό και όχι η νόσηση, είναι κάτι απ' τα ίσως όχι και τόσο παράλογα που ακούγονται. Μία αφήγηση που απέχει απ' το να αντιληφθεί την πραγματικότητα ενός κατεστραμένου συστήματος Υγείας και τα επιστημονικά δεδομένα περί θανάτων και νοσηλειών σε ΜΕΘ.
Ουδέποτε ο εμβολιασμός δεν έπρεπε να θεωρηθεί πανάκεια. Κι αυτό γιατί, όπως σωστά επισημαίνεται και στο πιο πάνω χωρίο, και οι εμβολιασμένοι νοσούν και μεταδίδουν. Το ότι η κυρίαρχη αφήγηση στράφηκε εκεί έχει να κάνει με εφαρμογή ξεκάθαρων πολιτικών επιλογών (υποστελέχωση ΕΣΥ, τουρισμός μπάτε σκύλοι, υγειονομικές πολιτικές τύπου Μύκονος κ.α.) ως προσπάθεια να καλυφθεί η γύμνια και η απουσία ουσιαστικών διεξόδων και ολοκληρωμένου προγράμματος για ιδιώτες και επιχειρήσεις.
Ο μη εμβολιασμός ως συνειδητή επιλογή, έχοντας όλα τα παραπάνω υπ'όψιν (ότι δηλαδή δε θα λύσει όλα τα προβλήματα), εξακολουθεί να φαντάζει άκρως περίεργος στα αφτιά μου. Αντιλαμβάνομαι τον φόβο που μπορεί να υπάρχει από μερίδα του πληθυσμού, η οποία όμως φαντάζομαι αντιλάμβάνεται τα οφέλη του εμβολιασμού - γενικά - και - ειδικά - με σωστή ενημέρωση, χωρίς κορόνες περί τσιπ, αλλοίωσης DNA, σε επικοινωνία με προσωπικούς ιατρούς κ.λπ. θα έχει τη δυνατότητα να εξετάσει όλα τα δεδομένα και τις πιθανότητες.
Η εφαρμογή της υγειονομικής πολιτικής στην εποχή του covid έχει κάνει τα συστημικά αδιέξοδα πολύ πιο εμφανή: υποχρηματοδότηση ΕΣΥ (όπως του συνόλου των δεκο που δεν έχουν αρπαγεί από ιδιωτικά συμφέροντα) χωρίς διάθεση για ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας, απαγορεύσεις αντί για ορθή ενημέρωση, ο οικονομισμός πάνω από το ατομικό και συλλογικό καλό. Και ως τέτοια αδιέξοδα, που έρχονται από πάνω για να επιβιώσουν - οικονομικά και ως πλέγμα εξουσίας - οι από πάνω, πρέπει να ειδωθούν. Το να μπλέκεται, όμως, αυτή η προσέγγιση και κριτική με την ανάγκη για προστασία ανθρώπων (όχι μόνο μέσα υπό το πρίσμα του εμβολιασμού), κοντινών ή μακρινών, καθώς επίσης δομών υγείας είναι κάτι που πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω.
