Τήνος

[Art In Haste]

Τήνος λοιπόν, τρίτο μεγαλύτερο νησί των βράχων κεντρικού Αιγαίου, ακα Κυκλάδες. Δεν με τραβούσανε ποτέ αλλά μια και θα βρισκόταν φίλος για δουλειά είπα να κάνω την προσπάθεια 15 χρόνια μετά την Σύρο που και εκεί πήγα να δω φίλο.
Από την πρωτεύουσα της Μακεδονίας έχουμε δύο επιλογές, η πρώτη είναι πτήση - βολοτέα ξεκινά από 20 ευρώ η διαδρομή, ετζιαν από 100 - για το κωλονήσι και απο κει πλοίο μαξ 30 λεπτά, η άλλη οδήγηση μέχρι Ραφήνα και από κει πλοίο για 2-3 ώρες.
Σε αντίθεση με άλλα μέρη δεν έψαξα καθόλου τι παίζει με το νησί. Λεώ θα έχω τον φίλο εκεί, μια άλλη φιλή μου είχε στείλει μερικές πληροφορίες για παραλίες/εστιατόρια, λέω οκ είμαστε. Το μόνο που γνώριζα ήταν η εκκλησία που με άφηνε αδιάφορο. Κάνα πριν το ταξίδι έμαθα πως το νησί θεωρείται γαστρονομικός προορισμός και πως επίσης από εκεί κατάγεται και ο Χαλεπάς, με το χωριό του να είναι πρώτο στη λίστα για επίσκεψη.
Δυστυχώς η πρώτη μέρα χάθηκε στο ταξίδι. Η πτήση είχε καθυστέρηση, μετά περιμέναμε 35 λεπτά στο κωλονήσι να βγουνε οι βαλίτσες - η βολοτέα για απλό εισιτήριο σε υποχρεώνει να τις κάνεις δωρεάν τσεκ ιν - με αποτέλεσμα να χασουμε το τελευταίο μεσημεριανο πλοίο και το επόμενο ήταν 4 ώρες μετά. Το γιατί δεν υπάρχουν δρομολογία μεταξύ 2 το μεσημέρι και 6 το απόγευμα είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Με όλα αυτά βγήκαμε από το λιμάνι της Τήνου στις 7 παρά και μέχρι να φτάσουμε στο χωριό διαμονής μας η ώρα ήταν περασμένες 7. Ντουζάκι, τακτοποίηση πραγμάτων και πάλι στον δρόμο για χώρα για χαλαρό ποτάκι και φαγητό. Η απόσταση ήταν 7χλμ που σημαίνει γύρω στα 20 λεπτά....
Πρώτο βράδυ στην χώρα πήγαμε για ποτάκι στο Prickly Bear που συνέστησε σαν τόπο συνάντησης ο φίλος στο νησί. Ήταν σχετικά νωρίς αλλά φάνηκε ενδιαφέρον μαγαζί και την ώρα που φύγαμε άρχισε να γεμίζει. Μας έπιασε η πείνα και είπαμε να τσιμπήσουμε κάτι στο 7 mamas
που έχουν ανοιξει Σαλονικιοί, δεν μπορώ να πω πως ενθουσιαστήκαμε. Συνέχεια με το πιο παλιό μπαρ του νησιού, Κουρσάρος, που φάνηκε πολύ ενδιαφερόν, έπαιζε τις εναλλακτικές ροκιες του, αλλά δεν υπήρχε τραπέζι ούτε για δείγμα, μας βγήκε και η κούραση και αποχωρήσαμε.
Δεύτερη μέρα βγάλαμε πρόγραμμα για παραλίες Ρόχαρης και Άγιας Θάλασσας. Αρκετά μεγάλη απόσταση αλλά τουλάχιστον στο εσωτερικό του νησιού χωρίς γκρεμούς. Στην διαδρομή σταμπάραμε μέρη για να δούμε όπως το Ξώμβουργο, ο Βώλαξ, ο Πύργος - χωριό Χαλεπά - αλλά και μέρη που θα μπορούσαμε να κάνουμε τις απαραίτητες αγορές για το σπίτι.
Στην Ρόχαρη μας άρεσε αρκετά το μπιτσόμπαρο και καταπληκτικό κλαμπ σάντουιτς αλλά θα έλεγα πως είχε αρκετό κόσμο με αποτέλεσμα όπου είχε σκιά να υπάρχει και κόσμος. Μετά από λίγη ώρα είπαμε να μετακινηθούμε στην κοντινή παραλία της Άγιας Θάλασσας. Μας είχαν πει το προηγούμενο βράδυ πως είναι ανοργάνωτη και είχαμε σταμπάρει στο ενδιάμεσο χωριό της Πανόρμου μια ταμπέλα για μίνι μάρκετ ώστε να προμηθευτούμε τα απαραίτητα. Δυστυχώς στην επιστροφή όχι μίνι μάρκετ δεν βρήκαμε αλλά ούτε την ταμπέλα.
Για να πας Άγια Θάλασσα περνάς γύρω στα 20 μέτρα πάνω στην παραλία, με πατημένη υγρή άμμο, και μπαίνεις σε έναν σκατόδρομο. Μερικά μέτρα μετά βρήκαμε έναν χώρο παρκιν, είδαμε τον δρόμο να γαμιέται και είπαμε προχώραμε. Υπήρχαν και ταμπελάκια hiking παντού μια και το νησί φημίζεται και για αυτό. Φτάσαμε στην παραλία που ήταν γεμάτη μεσήλικες και παιδάκια. Καθήσαμε όσο την παλέψαμε χωρίς νερό, μπύρα, οτιδήποτε και πήραμε δρόμο επιστροφής για Πύργο. Η παραλία έλεγε και μάθαμε πως παλιότερα υπήρχε και μπιτσόμπαρο, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες. Επίσης υπάρχει μονοπάτι για μια κρυφή παραλία λίγο πιο κάτω με ένα γλυπτό του Αίολου αλλά χωρίς προμήθειες είπαμε γυρνάμε.

εντ οφ παρτ ουάν

[BlackiE]

Ελπίζω να έφαγες γαριδομακαρονάδα στο Ντίνο.

[Art In Haste]

Ξεκινήσαμε τέρμα αφυδατωμένοι από Άγια Θάλασσα για Πύργο. Πολύ σύντομα στην διαδρομή είδαμε έναν Άγγλο τουρίστα να μαζεύει σκουπίδια από τον χωματοδρόμο, πολλά ρισπέκτ στο παλικάρι. Με το που βρήκαμε τον Πύργο πετύχαμε και μίνι μάρκετ για ανεφοδιασμό, κρατήστε το αυτό μια και τα μαγαζιά δεν είναι πολλά στο νησί. Στην κεντρική είσοδο του Πύργου έχει και πάρκιν, αρκετά σημαντικό και αυτό μια που στα χωριά δε μπαίνουν αυτοκίνητα και συνήθως παρκάρεις σε μια κάποια απόσταση. Με το που μπαίνεις στο χωριό συναντάς το μουσείο Τηνίων καλλιτεχνών και το σπίτι/μουσείο Χαλεπά. Αξίζουν μια επίσκεψη σίγουρα, το εισιτήριο είναι μόλις 3 ευρώ και για τα δύο. Στο κέντρο του χωριού συναντάμε την κεντρική πλατεία με τον πλάτανο. Στάση εκεί, γαλοκτομπούρεκο για άλλους, νερό και κοκτέηλ για μας. Επιλογή μας ήταν το Άθμαρ, ήθελε κράτηση - όπως και τα πιο πολλά μέρη στο νησί - αλλά είπαμε θα φύγουμε σε μια ώρα και μας άφησαν. Πολλοί σταματούν την επίσκεψη στον Πύργο εδώ και κάνουν την ίδια διαδρομή πίσω στο πάρκιν. Λάθος, δώστε μια ευκαιρία στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας αλλά και στο νεκροταφείο που είναι όλο από μάρμαρο. Επίσης αξίζει μια βόλτα στα σοκάκια για να δείτε σπίτια που στέκουν πανέμορφα από τον 18ο αιώνα.

Αφήνουμε Πύργο και μεταφερόμαστε στο επίσης πανέμορφο χωριό της Καρδιανής και το Καφενείο της Δήμητρας το οποίο μας είχαν συστήσει. Δυστυχώς θα έλεγα πως ήταν το χειρότερο φαγητό που δοκιμάσαμε. Οι επιλογές δεν ήταν πολλές τα πιο πολλά πιάτα είχαν τελειώσει, στις 8. Επίσης στην παντζαροσαλάτα βρήκαμε μια τρίχα, το πιάτο επιστράφηκε και ξαναγύρισε το ίδιο με το σημάδι της τρίχας στο παντζάρι να φαίνεται. Καθήσαμε στο γραφικό μπαλκονάκι στο οποίο όμως δεν υπήρχε καθόλου αεράκι και ο ιδρώτας έρεε. Το κλου της επίσκεψης ήταν ο λογαριασμός που σίγουρα ήταν λάθος, 5 άτομα φάγαμε και ήπιαμε με 75 ευρώ, στο διπλανό τραπέζι ήταν ένα ζευγάρι με τα 2 παιδιά του, πήρανε πολύ λιγότερα πιάτα, δεν ήπιαν, και δώσανε 73 ευρώ...Επιστροφή προς το αυτοκίνητο με μία στάση να θαυμάσουμε το κωδωνοστάσιο και πίσω στα Δύο Χωριά για ποτό στον Ακροβάτη από τον οποίο και ξεκίνησε η μέρα με πρωινό.

Η τρίτη μέρα του ταξιδιού ξεκίνησε χαλαρά, λίγο η κούραση των προηγούμενων δύο ημερών, λίγο το πρόγραμμα που είχαμε μπροστά μας....Πρώτη στάση στο Μουντάδος για να δούμε την Μπιενάλε που τρέχει στα στενά του αυτό το μήνα. Η ζέστη ανυπόφορη, ο ιδρώτας να τρέχει, και το νερό που πρόσφερε μια γαλλίδα μόνιμη κάτοικος ήταν δροσιστικότατο. Κατηφορίζουμε για την μεγαλύτερη παραλία του νησιού, τον Άγιο Φωκά, με το ένα μπιτς μπαρ μετά το αλλο. Ήπιαμε μερικά ποτά στην τιμια τιμή των 7 ευρώ και μεταφερθήκαμε στον λόγο που βρεθήκαμε στην συγκεκριμένη, αδιάφορη κατά τα άλλα, παραλία.

Και ο λόγος ήταν η Μαραθιά και τα παλαιωμένα ψάρια του.... Το πιάτο δοκιμής κοστίζει 70 ευρώ και σίγουρα αξίζει τα λεφτά του. Σε εμάς έτυχαν τα παρακάτω Κιτρινοπτερος τόνος 14ων ημερών ωρίμασης με μαριναρισμένη γλιστρίδα, σπαγγέτι σουπιάς ξηράς ωρίμασης 7 ημερών με σάλτσα λιαστής ντομάτας και βασιλικό, αυγοτάραχο Κεφάλου με ντοπιο βούτυρο και ξύσμα λεμόνι, καπνιστή σφυρίδα με πίκλα φράουλας, ξιφίας “μορταδέλα” 10 ημερών ωρίμασης με μάνγκο πάρου.



Δεν πολυθυμάμαι τι άλλο πήραμε, η Τηνιακή τυρόπιτα τα έσπασε πάντως όπως και το τοπικό κρασί, και ο λογαριασμός που βγήκε γύρω στα 50 το άτομο τα άξιζε και με το παραπάνω. Ήταν το ένα από τα 2 εστιατόρια που ξέραμε οτι θα τα σκάγαμε αλλά τα δίνεις. Στα συν το προσωπικό και η τήρηση όλων των μέτρων γαμωιου.

Η συνέχεια μας βρήκε για άλλα 40 λεπτά περίπου στον δρόμο ώστε να φτάσουμε στον όρμο της Καρδιανής όπου βρίσκεται το μπιτς μπαρ Dear John και ο Ντίνος που ανέφερε ο Μπλάκι. Ο λόγος της επίσκεψης ήταν το dj set φίλου. Ωραίο μαγαζάκι, ωραία θάλασσα, ωραια κοκτέηλ που ετοίμαζε η ομάδα του μπαρ που δουλεύει ο φίλος στην χώρα, 3 donkeys. Όταν ο φίλος μας είπε πως το ιβεντ θα επαναλαμβανόταν και την επόμενη μέρα δεν χρειάστηκε και πολύ να πούμε ώραια θα είμαστε εδώ.

Είχε πια βραδιάσει όταν πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για τα Δύο Χωριά. Μαρτυρική η διαδρομή μέσα στα σκοτάδια, τους γκρεμούς, τους μαλάκες που πάνε σαν κότες και δε σε αφήνουν να περάσεις, τους μαλάκες που κολλάνε από πίσω και δεν περνάνε όταν τους αφήνεις. Φτάσαμε στο χωριό, η πλατεία γεμάτη κόσμο, μια μπάντα να παίζει λάιβ λαικά, ο κόσμος να γουστάρει, και εμείς να λέμε συνεχίζουμε το πάρτυ στο μπαλκόνι του σπιτιού με τις δικές μας μουσικές. Κάποια στιγμή έγινε μια δύωρη διακοπή ρεύματος που δε μας πτοησε καθόλου. Γύρω στις 11 μας έπιασε μια σχετική πείνα και είπαμε να πάρουμε κανά δυο μερίδες να τσιμπήσουμε από την ομώνυμη ταβέρνα του χωριού. Καταπληκτικό λουκάνικο Τήνου, πολύ ωραία σουβλάκια, εξίσου ωραία τυροπιτάκια.

Εντ οφ παρτ του

[Art In Haste]

Ελπίζω να έφαγες γαριδομακαρονάδα στο Ντίνο.

Θα πω στο παρτ θρι

[BlackiE]

Λουκάνικο Τήνου είναι αυτό με το γλυκάνισο; Έχω την εντύπωση πως το βρήκαμε σαν λουκάνικο Μυκόνου σε κάποιο μαγαζί εκεί. Όπως και να χει, ότι χειρότερο, μόνο λουκάνικο με πράσο ρε μουνιά (άντε και κρητικό).
Τα διαβάζω και δεν κάναμε ούτε τα μισά απ αυτά εμείς

[Art In Haste]

Αυτό είναι ναι, με μάραθο βασικά. Εμείς το καραγουστάραμε και σπάστικα που το ταξίδι της επιστροφής θα ήταν πολύωρο και δεν θα μπορούσα να πάρω μαζί μου.

[Art In Haste]

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε με χριστοπαναγίες. Δίπλα στο σπίτι υπήρχε εκκλησία του Σωτήρος. η μέρα ήταν του σωτήρος και από τις 7 και κάτι το πρωί τα ηχεία πήραν φωτιά. Το παράθυρο μου ήταν δίπλα στο προαύλιο και οι φωνές μου πήγαιναν άνετα κόντρα στα ηχεία. Με τα κεφάλια καζάνια λόγω της προηγούμενης μέρας και του απρόοπτου ξυπνήματος ξεκινήσαμε την διαδρομή για Υστέρνια.
Στα μέσα περίπου της διαδρομής είδαμε ταμπέλα για Βωλάξ και θυμηθήκαμε πως όχι απλά θέλαμε πολύ να δούμε και αυτό το χωριό αλλά και οτι το είχαμε ξεχάσει τελείως. Στροφή λοιπόν και βουρ για Βωλάξ. Μεσαιωνικό χωριό, κυρίως καθολικών, χτισμένο σε ένα σεληνιακό τοπίο. Σίγουρα ένα από τα μέρη που μετάνιωσα που δεν είχαμε περισσότερο χρόνο για ένα ποτό, ένα φαγητό κάτι. Είχαμε όμως αρκετό χρόνο για μια βόλτα στα στενά, για μια γνωριμία με έναν παππού που έφτιαχνε καλάθια - και που δυστυχώς μου είπε πως κουράστηκε και σκέφτεται να σταματήσει - για μια βόλτα δυστυχώς μικρή στο σεληνιακό τοπίο. Σίγουρα θα ξαναπάω.
Η στάση αυτή μας ανάγκασε να αφήσουμε το χωριό Υστέρνια για άλλη φορά και να κινηθούμε απευθείας για τον όρμο του και το Θαλασσάκι στο οποίο είχαμε κράτηση. Ονομαστή ταβέρνα και αυτή και η δεύτερη που ξέραμε πως θα τα σκάγαμε. Δυστυχώς εμένα μου βγήκε φάση ίλιγγος από τις στροφές, δεν οδηγούσα και γω, και όταν φτάσαμε δεν είχα απολύτως καμμία διάθεση να ασχοληθώ με παραγγελίές. Η υπόλοιπη παρέα ενθουσιάστηκε με οτι πήραμε και το βρήκε καλύτερο από τη Μαραθιά, εγώ πάλι δεν. Είπα πως εντάξει δεν μου πρόσφερε κάτι ιδιαίτερο σαν γεύση, καλή η καπνιστή ρεγγοσαλάτα, καλός μπακαλιάρος στις 2 παραλλαγές που δοκιμάσαμε, αλλά δεν θα ενθουσιαστώ τόσο για ενα καλαμαράκι στη σχάρα πχ. Και το γλυκό απλά οκ σε σχέση με το κολασμένο χώμα σοκολάτας στη Μαραθιά. Ο λογαριασμός βγήκε κάτι λιγότερο από 40 το άτομο. Σίγουρα τα αξίζει τα λεφτά του αλλά μη τρελαθούμε κιόλας. Κλου του μαγαζιού η προβλήτα που είναι τα τραπέζια και που τα πόδια βρέχονται από τα κύμματα κάθε λίγο και λιγάκι που περνάει πλοίο. Οπότε αν τιμήστε το μαγαζί φροντίστε να μη έχετε πράγματα στο πάτωμα.
Χρόνος να δοκιμάσουμε την κοντινή παραλία δεν υπήρχε και επιστροφή στο δρόμο για μια ακόμα επίσκεψη στο Dear John. Αυτή τη φορά ήταν μεσημεράκι, και όχι απογευματάκι όπως την προηγούμενη μέρα, και όσο βρισκόμασταν στο νερό παρακολουθούσαμε τι γινόταν στο Ντίνο. Το πάρκιν του ήταν μονίμως γεμάτο αλλά το μπαλκόνι του να το χτυπάει ο ήλιος φαινόταν δραματικό. Την περισσότερη ώρα ήταν και προστατευμένο με πανιά δηλαδή θέα καμμία. Είπαμε πως την επόμενη φορά θα δοκιμαστεί αλλά μόνο αφού έχει πέσει ο ήλιος.
Το πρόγραμμα στη συνέχεια έλεγε έξοδος στη χώρα και για αυτό το λόγο είχαμε πάρει ρούχα μαζί μας μια που η περίπτωση να γυρίσουμε σπίτι δεν υπήρχε. Τελικά αυτό έγινε με μια ώρα καθυστέρηση μια που μια φίλη αποφάσισε να πάει για περπάτημα χωρίς να ενημερώσει κανέναν και χωρίς να πάρει κινητό, με αποτέλεσμα όταν φτάσαμε στη χώρα ο παραλιακός δρόμος να έχει κλείσει και να αναγκαστούμε να κάνουμε κύκλους για παρκάρισμα. Αφού λύθηκε αυτό είχαμε μια μίνι σύσκεψη για το αν θα ανεβαίναμε βράδυ στην εκκλησία για να δούμε τη θέα, με ψήφους 4-1 έχασα και αποφασίστηκε να πάμε το πρωί με ντάλα ήλιο. Επόμενη στάση για πίτσα στο Monopolio, τίμια πίτσα αλλά τραγικό σέρβις. Τα μισά ποτά τα ζητήσαμε δύο φορές, πιάτα δεν φέρανε, φέρανε 4 χαρτοπέτσετες για να μοιραστούν 5 άτομα 3 πίτσες. Τραγικοί. Τέλος από δω στα γρήγορα και άμεση μετακίνηση στον Κουρσάρο για τα τελευταία ποτά στο νησί. Αυτό που μας φάνηκε την πρώτη νύχτα σαν γαμάτο μπαράκι αποδείχθηκε και στη πράξη.
Το επόμενο πρωινό μας βρήκε να ετοιμάζουμε βαλίτσες και δρόμο για χώρα, εκκλησία, λιμάνι. Οι υπόλοιποι μπήκαν στην εκκλησία, εγώ έκανα μια βόλτα στα πέριξ της και πήρα την κατηφόρα για χώρα. Πέτυχα 5-6 άτομα να ανεβαίνουν στα γόνατα. Οι μισοί γραικοί με επιγονατίδες για να μην τραυματίσουμε και τα γόνατα στο χαλάκι για ένα τάμα τον χριστιανισμό σας μέσα, οι άλλοι μισοί βάρβαροι κανονικά. Συγκλονιστική εικόνα μια κοπέλα που έσπρωχνε μπροστά της και το καροτσάκι με το μωρό της. Τα μαγαζιά κατεβαίνοντας γεμάτα χριστιανοταλιμπάν μαλακίες και κάτι λαμπάδες 2 μέτρα που λενε...

Περάσαμε όλοι καταπληκτικά και όλοι είπαμε πως πρέπει να ξαναπάμε στο νησί. Σίγουρα πρέπει να ξαναπάμε Βωλάξ, να επισκεφτούμε μέρη για τα οποία δεν είχαμε χρόνο όπως το Ξώμβουργο, η Κώμη , η Κολυμπήθρα , αλλά και τα Υστέρνια και άλλα μέρη που σίγουρα αξίζουν αφού δεν είδαμε κάτι να μη μας αρέσει. Ντόπιοι πολύ φιλικοί παντού, τιμές μια χαρά, και γενικά το νησί έχει πολλά να δώσει. Όλοι μας είπαν πως χρειάζεσαι 6-7 μέρες να το δεις ολοκληρο.

Στα διαδικαστικά τώρα, στο αεροδρόμιο δεν μας ζήτησαν κανένα πιστοποιητικό εμβολιασμού, στο λιμάνι στο κωλονήσι επίσης τίποτα, στην επιστροφή στο λιμάνι της Τήνου ήρθαν οι λιμενικοί και μας έλεγξαν όλους, στην πτήση επιστροφής δεν χρειαζόταν τίποτα. Τώρα γιατί χρειάζεται σελφ τεστ για πλοίο και λιμάνι σε ανοιχτούς χώρους και τίποτα για αεροδρόμιο και αεροπλάνο μη με ρωτάτε.

[BlackiE]

Νταξ κολυμπήθρα σιγά τη μαλακία, μόνο για φωτό στην πολυθρόνα είναι (έβγαλα). Κατά τα άλλα πολύς αέρας κ βρώμικη θάλασσα εκεί, εμείς είχαμε κάνει μπάνιο στη δεξιά παραλία. Βωλάξ απίστευτο μέρος.

[00i00]

εγω με 70 εουροζ βγαζω μισο μηνα

[Raven Lord]

μόνο λουκάνικο με πράσο ρε μουνιά