0 στους 1 ERίτες συνιστούν το ποστ ετούτο.
Βάσει όλων των γεγονότων που έχουν συμβεί τα τελευταία 10-12 χρόνια στην πόλη, δεν είναι να απορεί κανείς που έχει φτάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο. Ένθεν κι ένθεν κι ένθεν.
Φυσικά, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ακόμα και στην καφρίλα δε μπορεί να υπάρχουν όρια, όπως αυτά της ανθρώπινης ζωής και της σωματικής σε βαθμό βλάβης ακεραιότητας. Ναι, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, αλλά -ευτυχώς- η τακτική του "βλάπτω σοβαρά κάποιον" δεν χαίρει αποδοχής από τους περισσοτέρους. Βέβαια, φτάνουν λίγοι για να μπλα μπλα μπλα, I know, σκατίλα.
Κοιτώντας το bigger picture, δε θα πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι και η πολιτεία φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση. Και δεν αναφέρομαι πώς καταστέλλει, αλλά πώς άφησε τις οπαδικές διαφορές στην πόλη, σε βάθος τουλάχιστον δεκαετίας που θυμάμαι εγώ, να ξεφύγουν από "αθώα ξύλα στη Ροτόντα και σε live στα πανεπιστήμια" (που ήρθε σχεδόν παράλληλα με την απαγόρευση των εκδρομών μαζί με έναν σωρό κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες που ανέδειξε τον χουλιγκανισμό στη σημερινή του μορφή με πρώτη και καλύτερη την οικονομική κρίση) σε "κυνήγια σε δρόμους και γειτονιές" και "ραντεβού". Δεν είναι αμέλεια, διαχείριση της πόλης είναι (όπως τα ναρκωτικά ήταν ένα αέναο μπαλάκι μετάξύ πανεπιστημίων και ροτόντας κοκ). Και φυσικά τις ευθύνες των ΠΑΕ, που με τη στάση τους αφήνουν ζώντα και δρώντα χώρο σε υποκείμενα που απλώς, με αφορμή μια ομάδα, βγάζουν όλα τους τα κόμπλεξ.
Last edited by tsimpouklano; 22-01-2021 at 16:01.
All alone, or in twos,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
