Στις ζωές που δε ζήσαμε και σ' αυτές που δε θα ζήσουμε ποτέ. Στους δρόμους που δε θα διαβούμε και στις θάλασσες που δε θα ταξιδέψουμε.
Στην ανθρωπιά που χάνεται και στην Τέχνη που καταντήσαμε αρχικά προϊόν, έπειτα εργαλείο προσωπικής ευφήμερης ανάδειξης και τώρα πλέον όπλο, στα χέρια όσων ελέγχουν το προϊόν.
Στην παράδοση της ελευθερίας μας και στη ματαιότητα της ζωής. Στην επιτομή της γλυκειάς κοροϊδίας.
Στον χρόνο που μας χαρίστηκε και στο κενό ανάμεσα στην άβυσσο.