Όρος Σμόλικας - Δρακόλιμνη Σμόλικα

[Raven Lord]

Ο Σμόλικας είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό στην ελλάδα (2637μ.) και βέβαια το ψηλότερο της Πίνδου. Από χρόνια το σχεδίαζα αλλά λίγο η απόσταση, λίγο ο καιρός μου τα χαλούσαν. Φέτος από Τρίκαλα έκατσε με τους καύσωνες που έσκασαν τέλη Αυγούστου. Τα πιο δημοφιλή μονοπάτια ξεκινάνε είτε από τις Πάδες, είτε από το Παλιοσέλλι. Υπάρχει και hardcore διαδρομή από Σαμαρίνα, η οποία όμως δε βγαίνει αυθημερόν και περνάει από δύσκολο σημείο που απαιτεί σκοινιά και εξοπλισμό.

Στις Πάδες υπάρχει ορειβατικός ξενώνας και το μονοπάτι ξεκινάει από το χωριό, ενώ στο Παλιοσέλλι μπορεί κανείς να μείνει στο καταφύγιο το οποίο βρίσκεται 7χλμ από τον ασφάλτινο δρόμο και 600μ. ψηλότερα και φθάνεται είτε με 4x4, είτε με μια ήπια ανάβαση μέγιστης διάρκειας 2 ωρών. Το πρόγραμμα για εμάς, έλεγε 1η μέρα απογευματάκι πεζοπορία μέχρι το καταφύγιο για το ξεμούδιασμα και την επόμενη καταφύγιο - δρακόλιμνη - κορυφή και πίσω καταφύγιο και από εκεί ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα ανάλογα με την ώρα.

Εδώ είναι το ξεκίνημα του δασικού για καταφύγιο. Γενικά είναι εύκολος για ένα καλό 4x4 αλλά μην ξεγελαστεί κανείς από τις κριτικές που θα διαβάσει στο διαδίκτυο ότι και καλά φθάνει και συμβατικό. Φθάνει με ζόρι, αλλά πιθανώς με σπασμένες αναρτήσεις και κομμένα λάστιχα. Εγώ πάντως στα πρώτα 500μ. βρήκα ένα σημείο και το πάρκαρα για να μην είναι και κάρτα στον επαρχιακό δρόμο.


Γρήγορα φάνηκαν οι προθέσεις του βουνού.


μετά τα 1300μ. περίπου, το δάσος ήταν γεμάτο από ζαρκαδίσια (macrolepiota procera), τα οποία δε σκόπευα να αφήσω να πάνε χαμένα
μετά από την σχετικά ήπια - παρά το βάρος που ήμαστε φορτωμένοι - ανάβαση, πρώτα συναντά κανείς το ξύλινο καταφύγιο "ανάγκης" - το οποίο βέβαια μένει πια κλειδωμένο μετά τους βανδαλισμούς του 2013 (παντού υπάρχουν διανοητικά καθυστερημένοι) - και μετά το πέτρινο οργανωμένο καταφύγιο Σμόλικα.




αφού τακτοποιηθήκαμε στις κουκέτες (χλίδα γιατί λόγω κοβιντ έπαιζε μία παρέα ανά δωμάτιο), μάζεψα την κοπέλα που διαχειρίζεται το καταφύγιο, πήρα το μαχαίρι μου και πήγαμε να μαζέψουμε τα μανιτάρια με το 4x4 της. Το αποτέλεσμα:


στο τηγάνι με σκορδάκι ήταν πρέζα.

[Raven Lord]

Το οργανωμένο καταφύγιο είναι πολύ κυριλέ, έχει δυναμικότητα 24 ατόμων, καθαρό και παρά την τσιμπημένη για καταφύγιο τιμή (15 ευρώ) αξίζει, αφού προσφέρει και κανονική παροχή νερού, ντους και θερμοσίφωνα με ξύλα. Παίζει και η επιλογή της κατασκήνωσης απέξω (φουλ σκιά) ή διαμονής στο ξύλινο αφού προηγηθεί συνεννόηση για τα κλειδιά. Το μενού ήταν τίμιο, με 10 ευρώ το άτομο φάγαμε από μια υπερπλήρη μακαρονάδα με κιμά, αγγουροντομάτα, φέτα και ήπιαμε τσίπουρα και μπύρες. Έξω από το καταφύγιο παίζει πηγή με πολύ καλό κρύο νερό, οπότε δε χρειάζεται να κουβαλήσει κανείς ποσότητα παρά μόνο ένα 2λιτρο παγούρι το άτομο. Η ατμόσφαιρα οικογενειακή, αράξαμε βραδάκι όλοι παρέα με ποτάκια, έπαιζε φωτιά, ψησιματικές κτλ. Μέχρι φέτος το διαχειρίζονται μια κοπέλα με το φίλο της γύρω στα 25, αλλά η τύπισσα μου είπε ότι του χρόνου θα κάνει κάτι άλλο και θα αναλάβει η μάνα της.

Το επόμενο πρωί ξεκινούσε το κυρίως "μενού" της ανάβασης. Η διαδρομή μπορώ να πω χωρίζεται σε τρία μέρη. Ξεκινώντας από το καταφύγιο παίζει σχετικά ανηφορικό μονοπάτι για περίπου 3 χλμ όπου ανεβαίνεις από τα 1700 και το δάσος από ρόμπολα στα 2150 μ. και τα αλπικά λιβάδια (αρκετά παλέψιμο παρά την ανηφόρα), μετά ακολουθούν 2 χλμ με λίγη κατάβαση και ήπια ανάβαση μέχρι τη δρακόλιμνη και τέλος, ξεκινάει η επίπονη ανάβαση για την κορυφή όπου περιλαμβάνει 2χλμ και 500+ μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Εμείς το πήγαμε λίγο ταλιμπανικά και κάναμε 1.45 μέχρι τη δρακόλιμνη και άλλη 1.15 μέχρι την κορυφή. Βέβαια, μετά μας είπαν ότι το πήγαμε πολύ πέτσα και συνήθως είναι 2-2.30 ώρες ως τη λίμνη και άλλη 1.30 ως την κορυφή. Τεσπα, πάνω φθάσαμε κυριλέ μπορώ να πω, χωρίς ιδιαίτερη κούραση.













η περιοχή και η γύρω θέα δεν υπάρχουν. απλά σταματούσα κάθε τρεις και λίγο και χάζευα.

[Raven Lord]

Κάπου στο ξεκίνημα των λιβαδιών ξεπρόβαλε - κάπως απειλητική - η κορυφή του Σμόλικα.


έδειχνε να έχει μπόλικη ανάβαση, πράγμα που διαπιστώθηκε αργότερα. για δρακόλιμνη τα πράγματα είναι αρκετά εύκολα και για κάποιον με μέτρια φυσική κατάσταση.






μετά από 10λεπτη ξεκούραση, ξεκίνησε ο γολγοθάς.


σημαδιακό ότι βρήκαμε το tree of despair από όπου κρέμασαν τον κοναν.


η θέα βέβαια συνεχίζει να μαγνητίζει όλο και περισσότερο.


και επιτέλους

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΥΓΙΣΤΟΥΣ

λίγα πλάνα από την κορυφή:

[Raven Lord]

Στο γυρισμό είχε καφεδάκι στη λίμνη και μεσημεριανό από μπάρες δημητριακών, μπισκότα βρώμης και ξηρούς καρπούς. εκτός από την πίεση στα γόνατα λόγω της αρχικής έντονης κατάβασης, όλα κύλισαν χαλαρά, χαζεύοντας και για κανα μανιτάρι. εδώ ένα με το παιδάκι του.


Αφού καταφύγιο φθάσαμε νωρίς το απόγευμα, φορτωθήκαμε και κάναμε για αλλού. Σε 1.20 ήμαστε στο αμάξι και στο δρόμο για διανυκτέρευση στην Κόνιτσα (αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία ). στο αυτοκίνητο κατάλαβα ότι μάλλον το παρακάναμε και η εξάντληση ήρθε πολύ γρήγορα μόλις στρογγυλοκάθισα στη θέση του οδηγού.

Συμπέρασμα ότι ο Σμόλικας γαμάει. Έχει φοβερά τοπία και διαδρομές που δε χρειάζεται να είναι κανείς επαγγελματίας ορειβάτης για να τις κάνει, παρά μόνο να έχει μια λογική φυσική κατάσταση και καλά παπούτσια. Θέλει λίγη προσοχή γιατί η περιοχή είναι γεμάτη από αρκούδες και λύκους, αλλά προσωπικά θεωρώ εξαιρετικά σπάνια μια συνάντηση και ακόμη περισσότερο σπάνιο να γίνει κάτι επικίνδυνο για τον απλό ορειβάτη (για τους κυνηγούς είναι άλλη ιστορία ). Το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να συζητάει δυνατά και γενικά να κάνει αισθητή την παρουσία του. όλα τα ζώα θα επιλέξουν να αποφύγουν μια πιθανή συνάντηση.


επίσης, παίζουν πολλά πρόβατα. αλλά μιλάμε για ΠΟΛΛΑ. ο μικρός κτηνοτρόφος παίζει να έχει 1000 δηλαδή. και μαζί με τα πρόβατα υπάρχουν τσομπανόσκυλα. οι πληροφορίες μου έλεγαν ότι τα τσομπανόσκυλα του Σμόλικα είναι ιδιαίτερα φιλικά με τους ανθρώπους κ ευτυχώς οι πληροφοριοδότες μου δικαιώθηκαν. Το μόνο που πετύχαμε είναι αυτή η κοντόχοντρη τσομπανοσκυλίτσα με την οποία μοιραστήκαμε μερικά κριτσίνια.


επόμενος στόχος, κορυφή Βόρα (καϊμακ-τσαλαν), το 3ο ψηλότερο βουνό στην ελλάδα

[Art In Haste]

...μάζεψα την κοπέλα που διαχειρίζεται το καταφύγιο, πήρα το μαχαίρι μου....[/IMG]
....ήταν πρέζα.