Απο την εποχή που η συνασπισμική συριζίλα "των κινημάτων και των δικαιωμάτων" σκαρφάλωνε σιγά-σιγά την σκάλα των ποσοστών, για να μπορέσει μια μέρα να αντικαταστήσει την πασοκάρα στο γνωστό μεταπολιτευτικό κοινοβουλευτικό δίπολο "δεξιό σκότος VS προοδευτικό φώς", άρχισε να προπαγανδίζεται αντιδιαλεκτικά η έννοια του "κινήματος". Έτσι στεγνό, χωρίς περισσότερες διευκρινίσεις, ταξικές, κοσμοθεωρητικές, πολιτικές. Παλιώτερα (δεκαετίες 70 και 80), υπήρχε ένας επιθετικός προσδιορισμός μπροστά που σου έδινε να καταλάβεις. Εργατικό κίνημα, φοιτητικό κίνημα κλπ. Καταλάβαινες το ποια ήταν τα συλλογικά υποκείμενα που αναφέρονταν και πολύ αδρα το τι στόχους είχαν. Οι φοιτητές/ήτριες διεκδικούσαν κυρίως ζητήματα οργάνωσης και περιεχομένου των σπουδών, οι εργάτες/τριες πάλευαν κυρίως για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, μεγαλύτερα μεροκάματα κλπ. Ανάλογα με τον πολιτικό φορέα που είχε ηγεμονική θέση και επιρροή μέσα σ' αυτά τα κινήματα (συνήθως το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ) έπαιρναν και το ανάλογο πολιτικό περιεχόμενο οι σχετικές κινητοποιήσεις.
Κάποιες "φωτεινές καθοδηγήσεις" αντιλήφθηκαν το μεγάλο κενό και πρόσθεσαν ως επιθετικό προσδιορισμό μια αοριστολογία που να τα χωράει όλα : "ανταγωνιστικό κίνημα" ! Κι απο κεί και πέρα, η κάθε γκρούπα, το κάθε κομματίδιο, η κάθε συλλογικότητα, ελεύθερα έδιναν το δικό τους περιεχόμενο στην λέξη "ανταγωνιστικό" και μ' αυτό τον τρόπο έμπαιναν να κολυμπίσουν μικροπολιτικά στην μεγάλη "κινηματική" λίμνη. Ευκολάκι να παίζεις με τις λέξεις που δεν λένε κάτι συγκεκριμένο και να τους δίνεις το περιεχόμενο που σε συμφέρει...
Τα λενινιστικά κατακάθια μιλούσαν για "ανταγωνιστικό κίνημα ενάντια στον καπιταλισμό", αφήνοντας την παράμετρο κράτος εκτός κριτικής και "ανταγωνισμού". Λογικό, μιας και η αφήγησή τους περι "βάσης-εποικοδομήματος" αντικειμενικοποιεί την απο τα πάνω κοινωνική και οικονομική οργάνωση της κοινωνίας που βασίζεται στο κράτος. Όνειρό τους ήταν, είναι και θα είναι, η κατάληψη του κράτους και ο απο τα πάνω κοινωνικός μετασχηματισμός, δηλαδή η επιβολή τους πάνω στο κοινωνικό σώμα. Κάποια νεώτερα τέτοια σχήματα, πρόσθεσαν κουτοπόνηρα το "ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος ΤΟΥ", για να μπορούν να ψαρεύουν λοβοτομημένα μέλη και οπαδούς απο τον "α/α χώρο". Δηλαδή το πρόβλημά τους είναι στο ποιός έχει την κρατική εξουσία, όχι το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης που βασίζεται στο κράτος. Όσο το κράτος το έχουν οι αστοί είναι κακό. Μόλις γίνει η ταξική αντεπίθεση και το κράτος καταληφθεί και το αναλάβει το κώμα, θα γίνει καλό κράτος...
Τα αριστερά σοσιαλδημοκρατικά σκουλήκια της συριζίλας και της παρασυριζίλας, μιλούσαν για "ανταγωνιστικό κίνημα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας", αφήνοντας διάπλατα παράθυρα και μπαλκονόπορτες στην εκλογική ανάθεση. Γιατί μόλις θα αναλάμβαναν αυτοί την κυβερνητική εξουσία μέσω εκλογών, οι ζωές μας θα έπαιρναν τεράστια αξία ! Με προσωρινά επιδόματα και με μπόλικη μπα(βα)ρουφολογία, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων.
Σύμβολο αυτού του κινήματος, σιγά-σιγά και με σταδιακές μέσα στον χρόνο προσαρμογές επι 3 δεκαετίες, έγινε το ΑΣΤΕΡΙ. Το γνωρίζετε φαντάζομαι το παλιό άσμα που λέει "τ' αστέρι του βοριά θα φέρει ξαστεριά", που ήταν ένα καλυμένο υπονοούμενο για την ΕΣΣΔ και τον "απελευθερωτικό" της ρόλο... Οι λενινιστές επέλεξαν τα κόκκινα αστέρια, οι του "χώρου" τα μαύρα και τα μαυροκόκκινα, και η συριζίλα και παρασυριζίλα τα πολύχρωμα (κόκκινο, πράσινο, μωβ κλπ), ένα για κάθε γούστο.
Αυτό λοιπόν το "κίνημα" ανέπτυξε στους δρόμους μια κοινωνική δυναμική, με κεντρικό πολιτικό στόχο (είτε ομολογημένο είτε ανομολόγητο) να στηρίξει την άνοδο της συριζίλας στην κυβερνητική εξουσία. Η πασοκάρα κατέρεε, η συγκυρία ευνοϊκή, ήρθε η ώρα της "εφόδου στον ουρανό" ! Ο "αέρας" που λεμε λαϊκά... Να φύγει η κακιά δεξιά για να έρθει η αγαπημένη ή έστω συμπαθητική αριστερά "των κινημάτων και των δικαιωμάτων". Το τι επακολούθησε το γνωρίζουμε όλοι/ες.
Όλα αυτά είναι του παρελθόντος και προφανώς τα λογικά πολιτικά όντα μπορούν να αντλήσουν πολύτιμα συμπεράσματα απο το παρελθόν, για να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη στο παρόν και στο μέλλον. Αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι οτι η έννοια του "κινήματος", του ενός και αδιαιρέτου βεβαίως, επανέρχεται ξαναζεσταμένη σε φούρνο μικροκυμάτων, απο διάφορους πολιτικούς χαμαιλέοντες. Κι επειδή στα οικονομικά δεν μπορούν να παιχτούν εναλλακτικές απο την συριζίλα που επιθυμεί και πάλι την κυβερνητική εξουσία, οι κεντρικές θεματικές του "κινήματος" κινούνται σε άλλα βασικά μονοπάτια. Περιβαλλοντισμός είναι το ένα και "κάτω η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη χούντα του μητσοτάκη" το άλλο. Ιδανικές θεματολογίες για να πάς σε εκλογές (όποτε αποφασιστούν) και να κερδίσεις αρκετές επιπλέον δεκάδες χιλιάδες αντιμητσοτακικές ψήφους απο τους/τις "κινηματίες" που χωρίς πολύ σκέψη, ή με συγκεκριμένες μικροπολιτικές σκοπιμότητες, κατεβαίνουν και συντάσσονται στον δρόμο μετωπικά, με την συριζίλα, την παρασυριζίλα και την ανταρσίλα. Τέλειο ψάρεμα στον "κινηματικό" βούρκο...
Υ.Γ. Η φωτό είναι διπλή μούτζα μέσα απο τον "κινηματικό" βούρκο, προς όποιον/α "κινηματία" δεν σκέπτεται, δεν αναλύει όλα τα δεδομένα, δεν βλέπει τους διευθυντές της ορχήστρας αλλα ακούει μόνο την μουσική και τελικά δεν καταλαβαίνει τι "παίζει", γι αυτό και ακολουθεί αταβιστικά το "κίνημα" ζητωκραυγάζοντάς το. Τι να πώ άλλο, όλοι οι άνθρωποι έχουν μια έμφυτη ανάγκη να ανήκουν κάπου, σε κάποιο σύνολο. Τα λασπόλουτρα σε κάποιους/ες κάνουν καλό στην επιδερμίδα τους...
