Αναρρωτιέμαι δε πόσοι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι που σήμερα για τις προμήθειές τους φροντίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα πρέπει να βρουν άλλο τρόπο, θα αναγκαστούν να βγουν έξω οι ίδιοι, θα επιβαρύνουν τις φρακαρισμένες ηλεκτρονικές παραγγελίες ή θα μείνουν χωρίς τα αναγκαία και με ένα τεράστιο αίσθημα ανασφάλειας.
Ναι σιγουρα αυτο ειναι η μεγαλυτερη ανησυχια του γραφοντα. Το πως θα βρουν οι παππουδες προμηθειες. Αν πεθανουν ομως ολα καλα.
ΥΓ. Το αναρωτιεμαι γραφεται με ενα ρο.


Και άραγε πόσο τεράστια θα είναι η ψυχολογική επιβάρυνση για αυτούς που η μόνη τους δυνατότητα να την παλεύουν καθημερινά ήταν να βγαίνουν και να περπατάνε μόνοι τους στον ήλιο;
Λιγοτερη απο αυτην που θα εχουν οταν πεθανει ο πατερας κι η μανα τους. Αλλα τους ευχομαι να ειναι ηλιολουστη η κηδεια, που θα ειναι μαλιστα ευκαιρια να ξεσκασει λιγο ο κοσμος.

Πόσο βιώσιμη καθιστά την αντιμετώπιση της πανδημίας τελικά ένα τέτοιο μέτρο; Μάλλον μη βιώσιμη και με σοβαρές επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα.
Καθολου γενικολογια.

Πολύ περισσότερο που οι πραγματικές ενέργειες που απαιτούνται για τον έλεγχο της πανδημίας και την προστασία του πληθυσμού παραμένουν εκτός των φώτων της δημοσιότητας και των πιθανών μέτρων: ιδιωτικές υπηρεσίες εκατοντάδων εργαζομένων που συνωστίζονται ταυτόχρονα για ώρες χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής και προφύλαξης, τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφυγικών πληθυσμών χωρίς στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, όχι απλώς υγιεινής, βιομηχανίες που δουλεύουν απρόσκοπτα χωρίς κανένα μέτρο, ΜΜΜ που μεταφέρουν συνωστισμένο κόσμο στη δουλειά, ακόμη κι εκεί που θα μπορούσαν τα έκτακτα μέτρα να έχουν αποσυμφορήσει αυτές τις δραστηριότητες.
Εντωμεταξυ το νεο μετρο θα τα εξαλειψει ολα αυτα αλλα οκ. Πες μας και για τα παιδακια που φτιαχνουν παπουτσια Nike και τηλεφωνα Apple για μισο δολλαριο το μηνα.