Η πιθανή καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας θα είναι μια καταστροφική για τον πληθυσμό κίνηση που θα γίνει, αν γίνει, από την κυβέρνηση αμιγώς για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους και όχι για τον έλεγχο της πανδημίας.
Η πολιτική και ιδεολογική σκοπιμότητα γίνεται σαφής ήδη από το πλήθος και τη συστηματικότητα των fake ρεπορτάζ για τα πλήθη που φεύγουν για την επαρχία.
Ρεπορτάζ που επικαλούνταν πλήθη σε πλάνα που δεν υπήρχαν, συνωστισμό σε παραλίες που δεν παρατηρούνταν και ποινικοποίηση του απλού περιπάτου σε πλατείες, άλση και βουνά, που ακόμη και τα διαγγέλματα Τσιόδρα φρόντισαν να μην στοχοποιήσουν μέσα σε άλλες χιλιάδες εκκλήσεις ατομικής ευθύνης που έμεναν απλώς εκεί.
Δεν σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχει μερίδα του πληθυσμού που δραστηριοποιείται με προβληματικό τρόπο, που υποτιμά τον κίνδυνο, που αμελεί τους κανόνες προφύλαξης και διασπείρει τον ιό με τις κακές του πρακτικές. Όμως, όπως φαίνεται, μολονότι μισούμε και ορθά αυτούς τους «ελληνάρες» που ξέρουν πάντα καλύτερα από όλους και κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς να σέβονται τον διπλανό τους, αυτή δεν είναι η εικόνα της πλειοψηφίας. Η πλειοψηφία πειθαρχεί.
Όμως, δεν υπάρχει δυνατότητα ένας πληθυσμός να ανταποκριθεί θετικά στις προϋποθέσεις ξεπεράσματος ενός τέτοιου φαινομένου με την πειθάρχηση. Είναι αναγκαία η εκπαίδευση, η γνώση, η καλλιέργεια αισθήματος αλληλεγγύης και κοινωνικής «ασφάλειας».
Ασφάλειας όχι από αυτή την ρατσιστική που συνηθίζουμε να ακούμε από τους κυβερνητικούς εκπροσώπους επί δεκαετίες. Ασφάλεια από την άλλη, αυτή που προκαλεί ψυχική ηρεμία, σιγουριά, καλοσύνη και συλλογικότητα.
Ασφάλεια για ένα σύστημα που μπορεί να ανταποκριθεί, ασφάλεια για μια θέση εργασίας που δεν θα χαθεί, ασφάλεια για ένα εισόδημα που δεν θα διακυβευτεί, ασφάλεια για τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης που δεν θα λείψουν από τα σπίτια. Και ασφαλώς ασφάλεια για τον γείτονά μας που θα μας βοηθήσει αν χρειαστεί, ασφάλεια για τους προσφυγικούς πληθυσμούς που δεν θα μας «κλέψουν», δεν θα μας «λεηλατήσουν», όπως θέλει η κυρίαρχη αφήγηση, ασφάλεια για μια βόλτα για περπάτημα ή για μια διαδρομή με το αυτοκίνητο που δεν είναι ιατρικά και ποινικά κολάσιμο να κάνουμε.
Αλλιώς, έχουμε έναν πληθυσμό που κυρίως φοβάται για τον εαυτό του, χωρίς να κατανοεί τι είναι αυτό για το οποίο μένει σπίτι και πώς μπορεί να προφυλαχτεί. Και ένας τέτοιος πληθυσμός είναι που θα συνωστιστεί στα σούπερ-μάρκετ, θα εντείνει ελλείψεις σε διάφορα είδη ανάγκης, θα βριστεί με τον διπλανό του για ένα χαρτί υγείας, θα κάνει φασαρία στην ταμία γιατί δεν δουλεύει αρκετά γρήγορα. Και ασφαλώς, θα τρέξει στο νοσοκομείο χωρίς λόγο, θα μετατρέψει τις οικογενειακές εστίες σε εστίες καθημερινής λεκτικής, ψυχολογικής και σωματικής βίας έναντι των γυναικών και των παιδιών και πολλά πολλά ακόμα.
Αναρρωτιέμαι δε πόσοι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι που σήμερα για τις προμήθειές τους φροντίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα πρέπει να βρουν άλλο τρόπο, θα αναγκαστούν να βγουν έξω οι ίδιοι, θα επιβαρύνουν τις φρακαρισμένες ηλεκτρονικές παραγγελίες ή θα μείνουν χωρίς τα αναγκαία και με ένα τεράστιο αίσθημα ανασφάλειας.
Και άραγε πόσο τεράστια θα είναι η ψυχολογική επιβάρυνση για αυτούς που η μόνη τους δυνατότητα να την παλεύουν καθημερινά ήταν να βγαίνουν και να περπατάνε μόνοι τους στον ήλιο;
Πόσο βιώσιμη καθιστά την αντιμετώπιση της πανδημίας τελικά ένα τέτοιο μέτρο; Μάλλον μη βιώσιμη και με σοβαρές επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα.
Πολύ περισσότερο που οι πραγματικές ενέργειες που απαιτούνται για τον έλεγχο της πανδημίας και την προστασία του πληθυσμού παραμένουν εκτός των φώτων της δημοσιότητας και των πιθανών μέτρων: ιδιωτικές υπηρεσίες εκατοντάδων εργαζομένων που συνωστίζονται ταυτόχρονα για ώρες χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής και προφύλαξης, τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφυγικών πληθυσμών χωρίς στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, όχι απλώς υγιεινής, βιομηχανίες που δουλεύουν απρόσκοπτα χωρίς κανένα μέτρο, ΜΜΜ που μεταφέρουν συνωστισμένο κόσμο στη δουλειά, ακόμη κι εκεί που θα μπορούσαν τα έκτακτα μέτρα να έχουν αποσυμφορήσει αυτές τις δραστηριότητες.
