Αφού λοιπόν φωνάζουμε μια βδομάδα ότι χειροτερευει η κατάσταση της και η μόνη απάντηση που έχουμε πάρει είναι πως μας ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι χειροτερευει λόγω της γενικότερης κατάστασης της υγείας της, επιστρέφει επιτέλους από διακοπές μια επιμελήτρια, και αναγνωρίζει και η ίδια την επιδείνωση. Αμέσως της ξανακάνουν όλες τις εξετάσεις κ στελνουν κάποια δείγματα και στο εξωτερικό. Οι εξετάσεις πρόκειται να κάνουν 1-2 βδομάδες να βγουν. Την πρώτη βδομάδα την έχουν χωρίς καμία αγωγη, ενώ χειροτερευει διαρκώς. Τη δεύτερη, την αναλαμβάνει πλέον ο διευθυντής της κλινικής, και παρόλο που δεν έχουν βγει τα αποτελέσματα, αρχίζει και της δίνει αγωγή για αυτοανοση πλέον εγκεφαλίτιδα. Μιλάμε για πιθανότητα 10 στο 1,000,000 η περίπτωση της. Με λίγο γκουγκλαρισμα εντωμεταξυ, μαθαίνουμε ότι η αγωγή αυτή κοστίζει κάνα χιλιάρικο τη μέρα.

5 μέρες της την χορηγούν, κατά τις οποίες υπάρχει σαφής βελτίωση. Ανακτά κάπως τις δυνάμεις τις, λέει περισσότερες λεξεις, αλλά πλέον αρνείται πεισματικά και συνειδητά να φάει και να πιει οτιδήποτε, και δε γίνεται να την ξεγελάσεις με κανέναν τρόπο, ενώ προηγουμένως κάπως τα καταφέρναμε, εστω μια φορά τη μερα. Ούτε καν τα φάρμακα της δεν παιρνει. Και μέσα στο διάστημα αυτό, παρατηρούμε ότι αλλάζει δραματικά η συμπεριφορά της. Φαντάζεται πράγματα, είναι καχύποπτη και βλέπει παντού εχθρους, έχει συγκεκριμένο λόγο που δεν τρώει, κι από αυτά που κατάλαβα, ήταν κάποιου είδους νηστεία που έπρεπε να κάνει, ώστε να ξηλώσει τους όρους το Σάββατο που μας πέρασε, και να μαζέψει να φύγει, επειδή "θα έρχονταν οι άγγελοι να την πάρουν". Και της το χάλασα εγώ το σχέδιο κι από τότε τρωω το βρίσιδι της ζωής μου.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σημερα. Ακόμα δεν έχουμε ενημέρωση από τους γιατρούς, αλλά από αυτά που διαβαζω, της προκάλεσε κυριολεκτικά ψύχωση η εγκεφαλιτιδα. Ελπίζω μόνο να το γνωρίζουν τα τζιμανια εδώ, γιατί κι αυτό είναι σπανιότατο και πρόσφατη ανακάλυψη διαγνωστικά.
Δεν έχουμε ιδέα πως και πότε θα τελειώσει όλο αυτό, ενώ για το "μετά", λύσεις δεν υπάρχουν, καθώς ούτε δίκτυο συγγενων υπάρχει, ούτε λεφτά.
Γενικά, είναι το πιο φριχτό πράγμα που έχω περάσει στη ζωή μου, και δε φαίνεται να έχει τελειωμο..

Αυτά βρε παιδιά. Καλή μας χρονιά ε!