Βασίλης Παπακωνσταντίνου // Μπλέξαμε // Ανοιχτό Θέατρο Συκεών 28/09/2019
Είχα να τον δω ζωντανά 2 χρόνια, από πρόπερσι που πήγαμε στα Μου(δα)νιά και μας χάρισε ένα υπέροχο τρίωρο και είχα πληροφορηθεί πως οι 2 τελευταίες εμφανίσεις του πέρσι και φέτος στη Μονή Λαζαριστών ήταν συγκλονιστικές. Το θεώρησα άχαστο λοιπόν, δεδομένου μάλιστα ότι μεγαλώνει ο κερατάς και με το ρυθμό που φεύγουν τα είδωλά μας, με πλυμμήρησαν διάφορες μαύρες σκέψεις.
Στις 20:00 ήμασταν εκεί και πράγματι το live ξεκίνησε στις 21:20, κυρίως γιατί είχαμε κι ένα δεκάλεπτο με τις τυπικές ομιλίες του υπερδημάρχου Συκεών - Νεάπολης - Αγίου Παύλου, Σίμου Δανιηλίδη. Το σετλιστ της συναυλίας ήταν μια ισορροπημένη μείξη ανάμεσα σε παλιότερα αριστουργήματα και διάφορα κατοπινά τραγούδια, καθώς επίσης και 2 - 3 απ' τον τελευταίο, πολύ πρόσφατο δίσκο. Η βραδιά άνοιξε με το ομόνυμο "Μπλέξαμε" το οποίο live ήταν αρκετά πιο ζωηρό απ' ότι είναι στον δίσκο. Μας καλησπέρισε, μας έβαλε γρήγορα στο κλίμα και προχώρησε ακάθεκτος με "Οδός Ελλήνων", ένα τραγούδι που φέτος ξανάπαιζε μετά από αρκετά χρόνια. Συνέχεια στο πρόγραμμα με το αριστουργηματικό "Μπουμ", όπου οι στίχοι του Τριπολίτη απ' το μακρυνό 1988 ακούγονταν πιο επίκαιροι από ποτέ. Κι εκεί που λες "δε γίνεται, θα το αλλάξει, δεν μπορεί να πάμε με την τρίχα κάγκελο συνέχεια" μπαίνει το ριφφ του "Γιουσουρούμ" στα πλήκτρα του Ανδρέα Αποστόλου και ακολουθεί μια ανατριχιαστική ερμηνεία, εκτέλεση καρμπόν απ 'το δίσκο*
Ένα δυνατό reprise απ' το "Φοβάμαι" για τη συνέχεια και επειδή δεν έλεγε να μείνουμε έτσι φτιαγμένοι για ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ, συνέχεια με "Θάλασσα στη Σκάλα" η οποία στο τελευταίο μέρος μετατράπηκε σε εκτέλεση ολόκληρου του "Κουρσάρου" και στα καπάκια "Βικτώρια" για να ολοκληρωθεί η εκσπερμάτιση στις κερκίδες όπου καθόμασταν. Για κάτι παραπάνω από δυόμιση ώρες, οι φωνές όλων όσοι βρέθηκαν στο κατάμεστο θεάτρο έγιναν μία με αυτήν του σπουδαιότερου ερμηνευτή αυτής της χώρας, ενώ η ενέργειά του, η ένταση και η κατάσταση της φωνής του, το γεγονός ότι δεν κώλωσε σε κανένα απολύτως σημείο, σε κάνουν να αμφισβητείς αν αυτός ο ΤΙΤΑΝΑΣ είναι όντως 69 ετών.
Να σημειώσω εδώ ότι είναι η πρώτη φορά όπου στο διάλειμμα που έκανε ο αγαπημένος μας Γάντζος, οι υπόλοιποι συντελεστές συνέχισαν με τραγούδια απ' τη δισκογραφία του. Ο Αυγέρης τραγούδησε το "Σπάνε οι Χορδές μου" ενώ η Μπρόζη μας χάρισε τα "Σε Θέλω" και "Χαμένες Αγάπες"
Φοβερά ορεξάτος και ο Βαγγέλης Πατεράκης, θυμίζοντας τον τρόπο που έπαιζε και μας σαγήνευε στις ηχογραφήσεις του '80, έδωσε τα ρέστα του σε κομμάτια όπως η "Στέλλα" και το "Οι Ψυχές και οι Αγάπες" (το οποίο τράβηξε λίγο πιο πίσω απ' ότι έπρεπε ο Στέφανος Δημητρίου κι έτσι έχασε τον παλμό και την ενέργεια που έχει, όσό αδύνατον κι αν φαντάζει αυτό), ενώ ο Ανδρέας Αποστόλου πολύ συχνά με το Keytar του έβγαινε μπροστά και μου έφερε στο μυαλό όσες φορές τον είχα δει να παίζει τέλη 80's και αρχές 90's στο σχήμα του Μπιλλάρα.
Ο μόνος που ήταν κατώτερος των περιστάσεων ήταν ο Γιάννης Αυγέρης, που μπορεί να είναι καλός κιθαρίστας, αλλά όταν είσαι στο σχήμα του μεγαλύτερου καυλέα όλων, το "καλός" δεν είναι αρκετό. Εδώ κολλάει και το * παραπάνω: * εκτός απ' το σόλο του Αυγέρη, που ήταν για κλάμματα σε σχέση με το έπος του Κροκίδη στον δίσκο.
Στο setlist περιέχονταν ακόμα τα "Βράδυ Σαββάτου, "Πριν το Τέλος", "Μαμά", "Ένοχος Χωρίς Αιτία", "Δεν Υπάρχω", "Ένα Καράβι", "Ένας Νέγρος Θερμαστής απ' το Τζιμπουτί", "Το παιχνίδι Παίζεται Ακόμα", "Έφηβα Γεράκια", "Να κοιμηθούμε Αγκαλιά", "Θα Σωπαίνω και θα Ξέρεις", "Όλα είναι για μας", "Το Εμβατήριο", "Πόρτο Ρίκο", "Χαιρετίσματα", "Σφεντόνα", καθώς επίσης και το "Φλασάκι" στη μνήμη του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Το εισιτήριο ήταν στα 10€ προπώληση και 12€ ταμείο, ενώ στο χώρο της συναυλίας υπήρχε το "φορητό δισκοπωλείο" όπου μπορούσε κανείς να αγοράσει 3 CD στα 10€, διπλό DVD στα 10€ και βινύλια στα 15€ έκαστο ή 25€ τα δύο. Κάτι παραπάνω από τίμια, δηλαδή, όλα αυτά.
Γενικώς, όλα συνοψίζονται στην φράση:
Βασίλη ζούμε για να σ' ακούμε
και όσοι δε σ' ακούνε, να ΠΑ' ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝΕ.
