Δικά μας ποιήματα

[atom_smasher]

Βαθύ, αλλά δεν το πιάνω. Πως θα το ανέλυες;

[paddy honey]

Spoiler

[atom_smasher]

καλα. δεν πειράζει.

[paddy honey]

Επίσης άτομ σμάσερ, τράβα γαμήσου, ναι?

[atom_smasher]

Οκ

Επίσης άτομ σμάσερ, τράβα γαμήσου, ναι?

[paddy honey]

no prob prone to comb

[paddy honey]

Άστρα δύουν στης φωνής σου τον βελούδινο έβενο,
κι όπως οι φωσφορικές σου λέξεις εκστατικά με μυούν,
μπέρδεψα την ενάργεια με το έναστρο,
και τη σιωπή με το φως σου.

Χίλιοι ήλιοι δε θα χόρευαν πιο υπαινικτικά αγκαλιάζοντας τη γη,
πλέκοντάς της φωτοστέφανο σαν τυφλοί δορυφόροι,
απ' ό,τι τα δάχτυλά μου πάνω στο δέρμα σου που πάλλεται απο ηδονή,
όπως ανατριχιάζεις μες στο σκοτάδι.

Κι η αλαφροΐσκιωτη σελήνη να λούζει το κορμί
σου με στάχτη απ' τους κρατήρες της, ψύχος δριμύ,
ατμούς απο χιόνι, μετεωριτών βροχή,
ουρές άστρων και πυρετώδη προσμονή.
Σαγήνη ν'αγγίζει τα γλυκά σου μέλη σα μαγικό ραβδί.

25-4-17

[paddy honey]

Περίμενα σ'ένα χρυσό χωράφι σπαρμένο σκιάχτρα του Μίδα,
τον ήλιο να βάψει τα καλαμπόκια κόκκινα,
και περίμενα μες στην κουστωδία απο τροχοφόρα,
κλαγγή ορυμαγδού απο κόρνες και φρένα,
και περίμενα βλέπεις εκεί εσένα.

Και περίμενα την ώρα που πέταξε με φτερά πεταλούδας
σαν ρολόι απο καλειδοσκόπιο μ' αέρα μπορντούρας,
κι ούτε σταμάτησα να περιμένω τη στιγμή,
που ένιωσα πως η μαγεία έχει πια χαθεί,
κι έτσι λοιπόν σα μια νεράιδα με λεπτοδείκτη για ραβδί,
όσο κι αν δέησα ο χρόνος δε γύρισε μια πιθαμή.

Έπειτα έγινα άγαλμα, πέτρωσα.
Σκέφτηκα τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα και δάκρυσα.

23-10-17

[00i00]

μαλακα.....


........



ποσο ρε, ποσο?

[Lyse]

τελειως αβολη κατασταση

[Ιάβας]

Δε μιλάς να μην λυγίσεις μπας και σπάσει η σιωπή,
η φωνή μου όμως σου γνέφει: "δες με, μ'εχεις ξαναδεί;"
και κοιτώντας με στα μάτια "ε ναι λοιπόν όσο κι εσύ"
κι όπως κλέβω μια ματιά σα να κλέβω ένα φιλί,
ψιθυρίζω "ντεζά βου, γαλλικό, τι πάει να πει;”
είναι δάνειο γλωσσικό δηλαδή λογοκλοπή.

Και λόγω τιμής, φόρο ιδιοκτησίας αποδίδω
όσο μι' απλήρωτή μου δόση ο τραπεζίτης καραδοκεί,
και χέρι που ταΐζει μη δαγκώσεις,
θα μείνεις χωρίς σπίτι η στη φυλακή.
Αλλά όσο έχεις στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου,
και ένα κεραμίδι φερ' ειπείν,
ή όπλο που σε σημαδεύει με μια αθόρυβη ριπή,
παίνεψέ το κιόλας να μη σου γκρεμιστεί,
οι τοίχοι έχουν αυτιά, δεξιά κι αριστερά,
μ' ακούς ρε συ;

Τ' αφεντικά την κάνανε ταράτσα,
παλιά και νέα ίδια ράτσα,
και των φρονίμων τα παιδιά,
όλο εργασία και χαρά,
τους θρέφουν όλους νηστικά,
πάνω απ'την κατσαρόλα, μέρα τη μέρα μεροκάματα,
μα οσο εσύ κάνεις τη λάντζα,
σήκωσε λίγο το κεφάλι και κοίτα με ευθύς κατάματα.

1-7-19

Το κανω ραπ.

[paddy honey]

Today 18:59 <saloth sar> Μεσα στο πανω το μαντρι εχει καθισει ενα βουι, φωναζω και με βεργα το χτυπω μα κεινο δεν μ ακουει
Today 19:08 <saloth sar> Κανω πως βγαζω μαχαιρι αναμεσα στα ματια να του το χωσω, κι αυτο μ ανθρωπινη λαλια "γιατι φοβασαι τοσο;"
Today 19:11 <saloth sar> Του βουι δεν προκειται να φυγει απο εδω αυτο εχω καταλαβει, βγαζω το μαχαιρι απανω μου το γυρνω "ας ειναι το λακκο μου να σκαβει"
Today 19:16 <saloth sar> Το βουι αφου με εθαψε απ το μαντρι φυγευει, νεο σκοπο στη ζωη φαινεται πως γυρευει
Today 19:23 <saloth sar> Το μνημα μου κοιτα και πριν χαθει με ανθρωπινη λαλια ξανα μου λεει, στο μαντρι επρεπε να υπαρχουμε και οι δυο και κλαιει
Today 19:25 <saloth sar> Κανει δυο βηματα αρχιζει να τρεχει και στο γκρεμνο πηδα, και βουι δεν ξανακουστηκε μ ανθρωπινη λαλια