Χαλάνε τα δύο ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, τα ανοιχτά του ιστορικού Πρωτέα για να τα κάνουν γήπεδο ποδοσφαίρου 5Χ5.
Τα γήπεδα 50 μέτρα από το σπίτι μου που έχω περάσει τη μισή ζωή μου και από ανατολή μέχρι δύση ηλίου τα καλοκαίρια.
Το γήπεδο που όταν κέρδιζε η ομάδα μας εμφανιζόμασταν πρώτοι αλλά όταν έχανε ήμασταν όλοι εξαφανισμένοι.
Το μέρος που δε χρειαζόταν να δώσεις ραντεβού, γιατί ΕΚΕΙ ήμασταν όλοι.
Εκεί που έκανα τις πρώτες προπονήσεις
Εκεί που το ταμπλώ μετά από τόσα χρόνια το έμαθα τόσο που δεν έχανα σουτ.
Εκεί που πρωτοακούμπησα διχτάκι, μετά ταμπλώ (βρέχαμε τα δάχτυλά μας για να δούμε πόσο ψηλά θα αφήσουμε σημάδι), μετά σιδεράκια, μετά κρέμασμα από τα σιδεράκια,με το ένα-με τα δύο χέρια, μετά στεφάνι, μετά κάρφωμα (αν δε φάω τα μούτρα μου από το γλίστρημα)
Εκεί που βαρούσαμε ντάπα ντούπα τη μπάλα μέχρι τη 01:00 και μας έκραζαν από τις οικοδομές, που μας έσβηναν τα φώτα από τη χελώνα της δεή και εμείς τα ξαναανοίγαμε.
Που στο σκεπαστό πάγκο της Γραμματείας παίζαμε και ποδόσφαιρο, αέρα ή γερμανικό.
Εκεί που πηγαίναμε εκδρομή στο δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο.
κ.α....κ.α.... κ.α.
ΨΟΦΟ!!!
