Είδα κι εγώ τον δεύτερο κύκλο. Καλή φάση, παρά τα διάσπαρτα μελό στη σεζόν, μ'άρεσε και το -περίπου- χάπι εντ, μου θύμισε που όταν ήμουν μικρούλης ήθελα να κερδάνε οι καλοί. Αν το λήγανε εδώ θα μιλάγαμε για μια πανέμορφη ιστορία σε δύο κύκλους, αλλά (προσωπικός φόβος αυτό) μάλλον θα καταλήξουμε σε ένα σκούμπι-ντου-για-ενήλικες. Τεσπά. Πάμε στο δια ταύτα.

Το πλην της δεύτερης:
Spoiler
Η απουσία κάποιου μισητού χαρακτήρα. Ο γιατρός στο εργαστήριο ήταν ψυχούλα, κάτι σαν το γλυκό μανάβη της γειτονιάς. Ο τζόβενος μεταλλάς για γέλια, Ντάνι Ζούκο απ'τα λίντλ.
Κι αυτός και η αδερφή του αχρείαστοι χαρακτήρες ιμο.


Το συν:
Spoiler
Η Eleven. Κάθε της κίνηση κάθε βλέμμα κάθε όλα. Ακόμα περισσότερο από τον πρώτο κύκλο. Μαλάκες θέλω να κάνω κόρη και να της μοιάζει έστω στο 1/100. Θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος πατέρας του κόσμου.

Κατά τ'άλλα, όλα τα παιδάκια κλασικά μια γλύκα, εγώ λιώνω και με τιτάνα Χόπερ που με σκλαβώνει το μόνιμο "βαριέμαι που ζω" ύφος του <3