Ευτυχώς έζησα και τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, όπου μεσουράνησε ο πραγματικά μεγαλύτερος αθλητής (όχι μονο του μπάσκετ, βεβαίως) του οποίου τη χάρη, το μυαλό, ΤΗΝ ΗΓΕΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ και το ένστικτο δε θα αποκτήσει ούτε σε δυο έξτρα ζωές ο ΛεΠρός. Ένιωσα δέος (υπερηφάνεια δεν καταλαβαίνω για ποιον ακριβώς λόγο, μιας και δεν είναι ούτε δημιούργημα, ούτε κατόρωθμα μου, αλλά οκ, Yanqui, LePron lover στο ER) όταν το 1996 είδα να παίζει η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ομάδα μπάσκετ όλων των εποχών, ακόμα κι αν στους τελικούς κέρδισε τη δική μου αγαπημένη ομάδα.

Και για να μη νομίζεις, που στα παπάρια μου κι αν το κάνεις δηλαδή, ποτέ δεν είπα ότι ο τύπος δεν είναι υπεραθλητής ή ότι δεν είναι εντυπωσιακό να κινεί έτσι αυτό το τεράστιο κορμί. Παρόλα αυτά, το παιχνίδι του δεν έχει καμία ομορφιά και χάρη, υπάρχουν πράγματα που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια δεν εκτελεί σωστά (για παράδειγμα σωστό isolation) και αν του έδιναν όλα τα φάουλ και βήματα που κάνει, τα στατιστικά του θα ήταν πολύ διαφορετικά. Και για το πρώτο, μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια γιατί κατά καιρούς τρώει τόνους ξύλο (και προς τιμήν του σπάνια ανταποδίδει, παρόλο που είναι μέγιστος κάγκουρας και ερειστικός). Όμως για τα βήματα, δε δέχομαι κουβέντα. Αυτά τα περί 6 συνεχόμενων τελικών τα ακούω βερεσέ, καθώς σε ελάχιστες περιπτώσεις οδήγησε εκείνος την ομάδα του κι αν έμαθε να παίζει σωστά το small pick/double team που αναγκαστικά του γίνεται, είναι αφού έφαγε ΜΕΓΑΛΕΣ ΨΩΛΙΕΣ σε κρίσιμα παιχνίδια. Δεν έχει τίποτα κακό το τελευταίο κι ο μεγαλύτερος όλων μετρίασε τον εγωισμό του αφού έφαγε 2 συνεχόμενες γερές σφαλιάρες από το Detroit, αλλά επ' ουδενί δε συγκρίνεται ο τρόπος με τον οποίο έπαιρνε την κατάσταση τα στα χέρια του ο Jordan. Ακόμα και συγκριτικά με τον Bryant, ο ΛεΠρός είναι κατά πολύ λιγότερο "μπασκετικός" και κυρίως, ΗΓΕΤΗΣ. Γιατί κατά βάθος, είναι γατί και το έχει αποδείξει πολλάκις.

Αν τύχαινε να παίζει την ίδια εποχή με τον MJ, θα είχε ρίξει ΠΟΛΥ κλάμα το σίχαμα που τόσο λατρεύεις (εσύ κι ο επίσης σιχαμένος φιλαράκος σου).