Αντιγράφω από ποστ μου στο φβ:
1. Mohammed Abozekry - Karkade.
Ο κατά τ'άλλα τζαζίστας-παιδί θαύμα από την Αίγυπτο, παραδίδει έναν σκληροπυρηνικό αραβικό δίσκο.
2. Craig Taborn, Christian McBride, Tyshawn Sorey - Flaga (Book of Angels Vol 27).
Από τη γνωστή σειρά του Zorn με τα χιλιάδες μέρη. Πιο ζμουθ και από χειμωνιάτικο καφεδάκι.
3. Lars Danielsson, Marius Neset, Morten Lund - Sun Blowing
Ο Νορβηγός πιτσιρικάς Marius Neset (όχι ότι οι άλλοι 2 πάνε πίσω) παίζει όπως πρέπει σε ένα είδος που κάνει κοιλιές με το καλημέρα: ξεσηκωτικά και με βασικό μελωδικό κορμό.
(δείγμα)
4. Waed Bouhassoun - La Voix De La Passion
Δεν έχει πολλά εδώ. Γιατί έτσι.
5. Tigran Hamasyan, Arve Henriksen, Eivind Aarset, Jan Bang - Atmospheres
Ο Χαμασιάν, χωρίς τζαζιές αυτή τη φορά αλλά κυρίως με μελωδίες από την πατρίδα του, κάνει βουτιά στο drone του σπουδαίου Arve Henriksen και φτιάχνει την πιο σκαλωτική και πρωτότυπη μουσική για φέτος. Από τις μπάντες που ζηλεύεις.
Δείγμα δεν.
6. Sarathy Korwar - Day To Day
Όπως κάθε μοντερνιά της Ninja Tune, έτσι κι εδώ παίζουν τα κλασικά εθιστικά γκρουβάτα τσιτάτα. Ο Ινδός βάζει όμως τόσα layer στη μουσική του που δε θα ξεφουσκώσει σύντομα.
7. Dre Hocevar - Collective Effervescence
Ελεύθερος αυτοσχεδιασμός στις παρυφές του disturbing. Δε ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι ΠΑΟΚ.
8. Pale Horse - Badlands
Για τους λιγότερο φλώρους οπαδούς των Bohren, ένας ασήκωτος drone εφιάλτης.
(δείγμα)
9. Ryan Blotnick - Kush
Βαριέμαι εντελώς την κιθαριστική τζαζ, αλλά αυτό το παντελώς άγνωστο μου έκατσε καλά. Έχει αέρα Frisell, τρομπετικό coolness και παραγωγάρα.
Δείγμα δεν.
10. Aruan Ortiz Trio - Hidden Voices
Με αφετηρία τη Latin Jazz, συμβαίνει ένας κακός avant-garde χαμός, ατονάλ υστερίες, ένας πάνω-κάτω πανικός.
